Η ανάσα της θύελλας στον νου της ξαστεριάς

Φτερά, σπαρτά της θαλασσας εις της ψυχής τους κάμπους, ορίζοντες που χάνονται σ’ ομίχλες άγριου θάμπους. Κι ο στεναγμός πολύβουη της θύμησης ανάσα, ’μποδίζουν ’σε να ξεγλιστράς απ’ της σιωπής τα γράσα. Κι η καταιγίδα συντροφιά της ξαστεριάς εγίνη, ομάδι ανταμώθηκαν στου νου μου το καμίνι. Η μια ανάβει τις φωτιές και τις κρατά να καίνε κι η άλλη γκρεμίζει και γελά τους ασκιανούς που φταίνε. Ρωτώ τες και ξαναρωτώ μ’  απάντηση δε δίνουν, ποιος είδε νου που χάθηκε κι οι σκέψεις τονε κρίνουν. Αντιλαλούν οι σιγαλιές στο άδειο πανωφόρι, τ’ αυγερινού, που σεργιανά στων λογισμών τα όρη. Κι είν’ η αυγή μικρή ευχή της σκέψης που γεννιέται, της σκέψης απού σβήστηκε, ονείρου που νικιέται. Είναι βουβή μια θύμηση τους ήχους της που ψάχνει, που ’ναι κρυμμένοι σε παλιών παραμυθιών την πάχνη. Τους αφουγκράζεται το φως στου μύθου το υφάδι, ειν’ οι ψυχές που ’χω μαζί, που τραγουδούν στον Αδη. Δεν έχει η ζήση τελειωμό μήτε αρχή μήτ’ άκρη, είναι τ’ ανέμων θύμηση εις των ψυχών τα μάκρη. Κι ο ορίζοντας μία γραμμή κύκλου απού ανοίγει, κύκλου απού ανέτειλε κι ο λόγος του επείγει. Και λέγει σου, πολλά μακρά πήγες μα δε πειράζει, της καταιγίδας ο θυμός με ξαστεριά ταιριάζει. Η μια ειν’ επανάσταση κι η άλλη τη συδράμει, ομάδι οι δυο, πόσο, θα πουν, ειν’ της ψυχής το δράμι. Και η ψυχή να το θαρρείς πως πιο πολύ ζυγίζει, όντε ταιριάζει θύελλες με ξαστεριές κι αξίζει. Δεν είναι πάντα μπορετό στης θύελλας το δόρυ να ’σαι και να ’χεις ξαστεριά εις των ματιών την κόρη. Κι όσο να θέλουν τα θεριά τα δόντια τους να δείξουν, κατάματα να τα θωρρείς, στο γέλιο σου θα φρίξουν. Κάνε τις στάλες τις βροχής, φωτιάς σπαθί στο νου σου και τ’ άγγιγμα των αστεριών, βλέμμα του λογισμού σου. Φωτιά να είναι η ψυχή κι ο νους να την ’κλουθάει, πάντα χαΐνης γίνεται εκείνος π’ αγαπάει. Κι είν’ η ηχώ της θύελλας στης ξαστεριάς τα όρη, θυμάρι – ανάσα της αυγής, της σκέψης πανωφόρι. Στο λάλημα της ξαστεριάς εχάθη η καταιγίδα κι είναι ο νους αστερισμός και η καρδιά πυξίδα. Σα δε μπορεί ο λογισμός, μπορεί αυτό που νιώθεις κι είναι υφάδι της αυγής, τις νύχτες απού κλώθεις. Δύναμη δίνει η βροντή στον νου π’ αναστενάζει κι ειν’ η μιλιά της θύελλας, τις σκέψεις που ταιριάζει.