Γιατί εδώ και καιρό όλα είχαν βαρύνει τόσο πολύ το Λαό, ο οποίος έδωσε τα μηνύματα στις πρόσφατες περιφερειακές – δημοτικές εκλογές, καθώς και στις ευρωεκλογές για ζωτικής σημασίας αλλαγή πολιτικής και όχι αλλαγής κυβερνητικής εντολής…
Ομως αν δεν υπάρξει αυτή η ουσιώδης αλλαγή δεν θα αποφευχθεί στη χώρα η μεγάλη ταραχή παρά τις εργώδεις προσπάθειες του πρωθυπουργού κ. Αντώνη Σαμαρά να μη βρεθεί η χώρα ακυβέρνητη σε τόσο κρίσιμη κατάσταση σε συνδυασμό με την εντεινόμενη πολλαπλή κρίση και Ευρώπη – κόσμο που όλα ανατρέπονται και όλα φλέγονται…
Οσον αφορά όμως, τον ανασχηματισμό (που λέγεται ότι είχε προαποφασιστεί πριν από τις πρόσφατες τριπλές εκλογές) αυτός πιστεύουμε πως είχε φανεί ότι έπρεπε να γίνει.
-όπως έδειχναν οι δημοσκοπήσεις- λόγω μεγάλης λαϊκής δυσαρέσκειας για το συνολικό αδιέξοδο της χώρας. Πάντως οι ουσιώδεις ανατροπές πολιτικών δεν είναι εύκολες από τις αφόρητες μνημονιακές δεσμεύσεις που καθορίζουν τις ελάχιστες δυνατότητες και για μια άλλη δημιουργική ανάπτυξη, η οποία δεν αρκεί να εξαρτάται μονοδιάστατα μόνο από τον τουρισμό. Μάλιστα όσο κι αν ο νέος Ινδός πρωθυπουργός είπε ότι «ο τρομοκρατισμός αποδιοργανώνει ενώ ο τουρισμός ενώνει. Για να προσθέσουμε εμείς ότι ο πραγματικός καταπιεσμός εξουθενώνει…
Ανεξάρτητα όμως από αυτή την πραγματικότητα, εμείς σαν Ελληνες ευχόμαστε για το καλό της χώρας και του λαού επιτυχία χωρίς πρόσθετα βάρη στη νέα κυβέρνηση.
Ειδικότερα σημειώνουμε το γεγονός της κυβερνητικής εκπροσώπησης πρώτη φορά από γυναίκα, τη βουλευτή Αθηνών Σοφία Βούλτεψη η οποία παράλληλα ανέλαβε και τον πολύ δύσκολο τομέα των ΜΜΕ, στην οποία ευχόμεθα αντοχή στο τόσο δύσκολο διπλό ρόλο της.
ΑΝΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΓΙΑ ΑΛΛΗ ΕΙΚΟΝΑ, ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΓΙΑ ΑΛΛΗ “ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΗ”
Τα αποτελέσματα των αυτοδιοικητικών και των ευρωεκλογών οδήγησαν σε αναδιπλώσεις και εκδιπλώσεις όλα τα κόμματα. Και κυρίως, τα συγκυβερνώντα. Τα οποία με αγαστή σύμπνοια πραγματοποίησαν, με πρωτοβουλία του πρωθυπουργού τον κυβερνητικό ανασχηματισμό. Για να αλλάξει η εικόνα της απάνθρωπης οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής που ακολουθήθηκε με τον προηγούμενο ανασχηματισμό που οι προκαθορισμένες στυγνές πολιτικές του επέφεραν την περαιτέρω αποδυνάμωση της λαϊκής αντοχής.
Μια αποδύναμωση που εξόργισε με τις απολυτότητες εφαρμογής των μέτρων που επιβάλλουν τα μνημόνια και οι συνεχείς καταναγκασμοί των τροϊκανών μηχανισμών διασφάλισης του χρέους και των σκληρών απαιτήσεων των δανειστών.
ΔΙΕΥΚΟΛΥΝΣΕΙΣ ΜΕΝ, ΑΛΛΑ ΜΕ ΕΠΙΒΑΡΥΝΣΕΙΣ ΠΟΛΛΕΣ
Η κυβέρνηση της καταπίεσης και της λαϊκής εξουθένωσης, με προοπτικές ίσως πρόσκαιρων εκλογών αλλά και άλλων ακόμα καταναγκασμών αποφάσισε ν’ αλλάξει το πρόσωπο της απόλυτης σκληρότητάς της με νέα πρόσωπα (εκτός ολίγων) τα οποία θα προσπαθήσουν να “εξαγοράσουν” χρόνο για να δείξουν ένα πιο κοινωνικό κυβερνητικό προφίλ. Ομως τα πρόσωπα όσο κι αν αλλάξουν και παραπλανητικά λειτουργήσουν θα καταλήξουν τελικά σε μεγαλύτερη παραγωγή οργής, σε γενικευμένο πλέον πλαίσιο.
Και τούτο γιατί η νέα κυβέρνηση θα κληθεί να εφαρμόσει ακόμα πιο αντιλαϊκά μέτρα (πέρα από τις διευκολύνσεις περισσότερων δόσεων για εξόφληση χρέων) αφού ουσιαστικά προβαίνει σε δίκαιες παρακρατήσεις προεισπράξεις φόρου σε μισθούς και συντάξεις.
ΣΕ ΟΡΙΑΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΟΔΗΓΕΙΤΑΙ Η ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΜΑΣ
Ενώ τόσο αψυχολόγητα, προωθεί την επιβολή φόρου ιδιοκατοίκησης.
Για να κορυφωθεί η οργή των πολιτών σε όλη τη χώρα όλων αυτών που με αγώνες και αγωνία απόκτησαν μια στέγη, γι’ αυτούς και τα παιδιά τους.
Για να φθάσουν τώρα (δικαιολογημένα) να εξανίστανται λέγοντας: «Να, που πάνε να μας φθάσουν όλοι οι κυβερνώντες και παρακυβερνώντες αφού μας προσθέτουν οικονομικό φόρο ιδιοκατοίκησης, με προεισπράξεις κ.λπ. Για να φθάσουν σε οριακό αδιέξοδο την επιβίωσή μας…».
Αυτή όμως καθ’ εαυτή η επιβίωση – όσα πολιτικά τεχνάσματα κι αν επινοηθούν και εφαρμοστούν αποτελεί την επικίνδυνη κοινωνική πραγματικότητα τόσο για τη μέγιστη πλειοψηφία των Ελλήνων – Ελληνίδων όσο όμως και για τους πολιτικά υπεύθυνους (από την αρχή της κρίσης και ως σήμερα) της χώρας μας. Η οποία, βέβαια, δεν υπάρχει ως ανεξάρτητη, ουσιαστικά οντότητα.
ΑΝ Η ΚΡΙΣΗ ΦΘΑΣΕΙ ΣΤΟ μη ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ;
Με το μέγα ερώτημα να είναι: “Αν η κρίση φθάσει σε κοινωνική έκρηξη, πώς μια τέτοια (έστω απίθανη περίπτωση θα ελεγχθεί;».
Με τη σημερινή οικονομικο-κοινωνική στρατηγική και γεωοικονομική έκρηξη πολέμου συμφερόντων, ποιοι εγγυώνται το βέβαιο, το ασφαλές και το ευήμερο μέσα στην απάνθρωπη (με την κυριολεξία) νεοφιλελεύθερη πραγματικότητα των άγριων συμφερόντων και θανατηφόρων ανταγωνισμών; Μήπως τα κομματίδια ή τα μιμίδια που λειτουργούν σαν μιμίδια τυφλής πίστης (κατά τον διάσημο – άθεο βιολόγο τον Richard Dawkins) τυφλής υπακοής στους εξουσιασμούς, τους καταναγκασμούς και τους εκμεταλλευτισμούς για μια καλύτερη ζωή, σ’ ένα χειρότερο κόσμο με συνεχείς πολιτικές παραπλανήσεις, ψευδοόνειρα και τραγικές διαψεύσεις. Οπως ακριβώς συμβαίνει με τη νεοφιλελεύθερη πολιτική καταιγίδα που σαρώνει όλες τις ουσιώδεις ανθρωπιστικές αξίες στο σύγχρονο κόσμο.
ΕΝΑΣ ΚΟΣΜΟΣ ΠΟΥ ΚΑΤΕΡΡΕΥΣΕ ΜΕ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΛΛΗΛΟΣΦΑΓΗ
Εναν κόσμο που κατέρρευσε ως “έρημη χώρα” μετά τη χριστιανική αλληλοσφαγή του πρώτου παγκοσμίου πολέμου και του δεύτερου. Για να προσπαθήσει μετά από αυτή να δημιουργήσει κυρίως υπερατλαντικά έναν νέο κόσμο καινοτομίας ραγδαίων αλλαγών, τρομερών αντιφάσεων και συνύπαρξη της παλιάς αγροτικής χειροκίνητης οικονομίας με το αυτοκίνητο, το τηλέφωνο, τον κινηματογράφο και τη φτώχεια μαζί με τον προκλητικό πλούτο. Αλλά και τις μαζικές κινητοποιήσεις, της ανάδυσης των κοινωνικών δικαιωμάτων καθώς και της δημοκρατίας, ταυτόχρονα με την ανάπτυξη και δικτατοριών. Για να διαμορφωθεί η τότε, εποχή των μεγάλων προσδοκιών.
Μια εποχή ευπιστίας που την προωθούσε το αμερικανικό όνειρο μαζί με τους πολλούς αυτοματισμούς και εκμεταλλευτισμούς του.
Οπως αναλύει ο Παναγής Αθανάσιος στο εξαιρετικά αποκαλυπτικό βιβλίο του (και για τη σημερινή τραγωδία της ανθρωπότητας) με τίτλο “Οι ρίζες του κακού”, 2012 κεντρική διάθεση εκδόσεις Καρδαμίτσα.
Η ΚΡΙΣΙΜΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΕΤΙΑ 1920-1935
Στο βιβλίο αυτό, που το έχω παρουσιάσει όταν εκδόθηκε στα “Χανιώτικα νέα” ο συγγραφέας του αναφέρεται στις κρίσιμες συνθήκες του μεσοπολέμου, συνθήκες τις οποίες εμείς τις βιώσαμε με την εθνική τραγωδία της απώλειας Σμύρνης, Μικράς Ασίας και μεγάλης προσφυγιάς, δικτατοριών ανταλλαγής πληθυσμών κυβερνητικών ασταθειών και αγώνων για την ελληνική μας ανόρθωση με την τελευταία σημαντική πλην ατυχή διακυβέρνηση Ελευθερίου Βενιζέλου με αιτία την κρίση του 1929 και τις πιέσεις των ομολογιούχων.
Ο Παναγής Αθανάσιος (στις σελίδες 34-40) αναφέρει τα καθοριστικής σημασίας γεγονότα που δημιουργήθηκαν από την οικονομική, καταστροφική παγκόσμια κρίση του 1929 λέγοντας και τα εξής: «Η κρίση αυτή ήταν η πρώτη κρίση προσδοκιών και χρηματιστηριακού τζόγου στην ιστορία του λεγόμενου “Καπιταλισμού”. Τα χρηματιστήρια ιδίως της Γουόλ Στρητ, αλλά και της Ευρώπης λειτουργούσαν κάτι σαν “λοταρία” βασισμένη σε προσδοκίες κερδών, περισσότερο από την μεταπώληση των “χαρτιών” παρά από την άνοδο της οικονομικής ισχύος της εταιρίας που τα είχε εκδόσει.
Ενα κερδοσκοπικό παιχνίδι εγκληματικής χειραγώγησης κυρίως μικροεπενδυτών με αδικαιολόγητα ύψη στις τιμές των μετοχών, στις οποίες είχαν “επενδύσει” τα μελλοντικά θύματα συχνά πουλώντας πράγματα, περιουσιακά τους στοιχεία ή υποθηκεύοντας τα σπίτια τους για τα δάνεια της αγοράς των περιπόθητων “τίτλων”. Με αποτέλεσμα να σκάσει το 1929 η φούσκα (όπως έγινε με την παραπλάνηση της πανελλαδικής χρηματιστηριακής παράκρουσης του μεγάλου χρηματιστηριακού σκανδάλου που οργανώθηκε στην Ελλάδα 2003 – 2004).
Η ΑΤΙΜΩΡΗΤΗ ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΡΙΑΚΗ ΜΑΣ “ΛΗΣΤΕΙΑ” 2003 – 2004
Με τους Ελληνες – Ελληνίδες να επενδύουν τις οικονομίες τους χάνοντάς τες. Χωρίς, βέβαια να τιμωρηθεί κανείς από τους πολιτικούς πρωτεργάτες και τους εκτελεστικούς τεχνοκράτες που μεθόδευσαν το γιγάντιο αυτό σκάνδαλο. Για το οποίο, αντίθετα, επιβραβεύθηκαν με παραγραφές με δικά της, ίσως, κέρδη με καθηγητικές έδρες κ.λπ..
Τότε, από 19 Οκτωβρίου 1929 που εκδηλώθηκε η κρίση, οι “αθώοι” επενδυτές της προσδοκίας κερδών μέσω της χρηματιστηριακής ελπιδοφόρου λοταρίας ζούσαν στο κλίμα ευφορίας του χρηματιστηριακού “θεσμού”.
Για να εξατμισθεί αυτή η εμπιστοσύνη απότομα, όταν από 19 Οκτωβρίου η νευρικότητα διαδέχθηκε την ευφορία προηγούμενων μηνών παρά τις διαβεβαιώσεις επισήμων χειλέων ότι το χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης ήταν υγιέστατο και οι παραγωγικές προοπτικές της βιομηχανίας ήταν ανοδικές…
Ηρθε όμως, η Μαύρη Τρίτη της 29ης Οκτωβρίου που έφερε τη διάσπαση της κρίσης, με συνέπεια την τεράστια αμερικανική, ευρωπαϊκή και παγκόσμια οικονομική κρίση που επιβάρυνε εφιαλτικά την οικονομία μέχρι τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο.
ΠΟΤΕ ΑΔΥΝΑΤΟΥΣΕ
Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΝΑ ΞΕΠΕΡΑΣΕΙ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ
Για να εκλεγεί 3 χρόνια μετά πρόεδρος των ΗΠΑ ο Ρούσβελτ ο οποίος παρά την αναπηρία του από πολυομυελίτιδα προσπαθεί με το New Deal να “αναστήσει” την βαρύτατα άρρωστη και ανάπηρη αμερικανική και κατά προέκταση και ευρωπαϊκή οικονομία η οποία παρά την παραδοσιακή δύναμη της ιδιωτικής οικονομίας αδυνατούσε τότε να ξεπεράσει το πρόβλημα που είχε δημιουργήσει.
Ενα πρόβλημα το οποίο αποτέλεσε μια βασική αιτία και για την έκρηξη του β’ παγκοσμίου πολέμου. Ο οποίος εφιαλτικά τελείωσε με την ρίψη των βομβών στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι για να μπει πια η ανθρωπότητα στην συνεχώς επικίνδυνη πυρηνική εποχή.
Με το φοβερό αυτό υπερόπλο άρχισε ο πυρηνικός ανταγωνισμός Δύσης – Ανατολής. Αλλά και ο ενεργειακός πόλεμος που συνεχίζεται με τη μεταμόρφωση του καπιταλισμού σ’ ένα νέο-φιλελεύθερο ολοκληρωτισμό της αγοράς. Με την ίδια την Αμερική να είναι ξανά η αιτία της νέας παγκόσμιας κρίσης του 2009 την οποία η Ελλάδα ως “πρόβατο επί σφαγήν” την πληρώνει τόσο ακριβά.
ΤΩΡΑ ΠOIO ΝEW DEAL ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ;
Για έξοδο από την κρίση του 1929, 3 χρόνια μετά, πρόσφερε τη “Νέα Συμφωνία – Συμβιβασμό (New Deal) ο Ρούσβελτ για τη νέα περίοδο του αμερικανικού και παγκόσμιου ονείρου…
Ομως, στη νέα χρηματοπιστωτική κρίση μιας νέας παγκόσμιας οικονομικής χρηματοπιστωτικής και χρηματιστηριακής κρίσης το θεωρούμενο κέντρο του καπιταλισμού δεν πρόσφερε, έστω και ένα νέο σχέδιο- συμφωνία ή συμβιβασμό μέσα στο σύγχρονο χάος στο οποίο όλοι – όλα έχουν καταβυθιστεί…
ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ Η ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΑΛΛΑ Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ
Με την Ελλάδα να χρησιμοποιεί τα πολιτικά, οικονομικά και πολιτικά μιμίδια της υποταγής, για μια ίδια πολιτική, με ανασχηματισμένο κυβερνητικό σχήμα πάλι, έστω με σαρωτικές αλλαγές το οποίο δεν μπορεί να αλλάξει την ουσία αλλά μόνο την παρουσία ως σχήμα μεταβατικής λειτουργίας για να μην υποστούμε φθορά ακυβερνησίας σε ώρα τουριστικής αιχμής μεγάλης προσδοκίας η οποία βοηθά την οικονομία, αλλά όχι την ελληνική κυριαρχία…
