Στην παραλία του Βλητέ της Κάτω Σούδας, παλιάς συνοικίας ψαράδων, αναβίωσε και φέτος χθες το απόγευμα από τον Πολιτιστικό Σύλλογο Σούδας η παλιά τεχνική ψαρέματος με την ονομασία Γρίπος ή Κωλοβρέχτης.
H εκδήλωση άρχισε με επιμνημόσυνη δέηση από κληρικούς των Ενοριών της Σούδας και Τσικαλαριών στη μνήμη των παλιών ψαράδων, ντόπιων αλλά και αυτών που έφεραν από τις αλησμόνητες πατρίδες της Μικράς Ασίας μετά τον διωγμό τους, την τεχνική αυτή του ψαρέματος.
Για την αναβίωση του “Κωλοβρέχτη” ο πρόεδρος και ο αντιπρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου Δημήτριος Κλωθάκης και Νίκος Μπυράκης, μιλώντας στα «Χ.ν.» υπογράμμισαν ότι «θεωρήσαμε εδώ και κάμποσα χρόνια αναγκαίο να αναβιώσουμε αυτή την τεχνική με την ονομασία Κωλοβρέχτης ή Γρίπος, η οποία έχει απαγορευτεί, για να μάθουν τα νέα παιδιά και να θυμηθούν οι μεγαλύτεροι την διαδικασίας».
Ο Σταύρος Μυριδάκης, ερασιτέχνης φωτογράφος και συντονιστής της εκδήλωσης καλωσόρισε τον κόσμο κατά την προσφώνηση του με αναφορά στην παλιά εποχή, επισημαίνοντας, μεταξύ άλλων, τα εξής: « Σήμερα τιμούμε τους ψαράδες της Σούδας, παλιούς και νέους, τιμούμε και ενθυμούμαστε όλους εκείνους τους αλησμόνητους γνωστούς και συγγενείς μας, τους ντόπιους και γηγενείς, αλλά και τους κατατρεγμένους Μικρασιάτες Έλληνες πρόσφυγες που ήρθαν και εγκαταστάθηκαν στην Κάτω Σούδα και στα Μετόχια θεωρώντας τον τόπο αυτό νέα τους πατρίδα και που όλοι μαζί από κοινού έζησαν αρμονικά.
Εργάστηκαν και συνεργάστηκαν, μόχθησαν και πάλεψαν στα γαλάζια θαλασσινά νερά του λιμανιού της Σούδας. Ο καθημερινός αγώνας για επιβίωση αδιάκοπος και δύσκολος, ο μόχθος σκληρός και επίπονος.
Από το πρωί μέχρι το βράδυ, από τα βαθιά μεσάνυκτα που χτυπούσαν την πόρτα του ψαρά για εγερτήριο μέχρι αργά το βράδυ για να βγει το μεροκάματο και να μοιρασθεί το μερτικό για να βοηθηθεί η οικογένεια, για ένα καλύτερο αύριο, για μία καλύτερη ζωή με τίμια εργασία, ροζιασμένα χέρια και τον καθημερινό ιδρώτα του προσώπου. Και οι γυναίκες επιστρατευμένες στη βιοπάλη και στον οικογενειακό αγώνα για επιβίωση με το ράψιμο και το μπάλωμα των διχτυών.
Τα παιδιά μας έμαθαν γράμματα και σπούδασαν. Έγιναν δάσκαλοι, καθηγητές, γιατροί κλπ. και όλα αυτά από τη θάλασσα μας, το λιμάνι μας. Από τον κόσμο της Σούδας το μεγαλύτερο φυσικό λιμάνι της Μεσογείου. Με αυτό το μικρό μεροκάματο του ψαρά, εκείνου που καθημερινά θαλασσοπνιγόταν. Που έλεγε στο παιδί του (παιδί μου εγώ είμαι εδώ, εσύ προχώρησε στο σχολείο, στα γράμματα, στις τέχνες στις σπουδές σου).
Ας κρατήσουμε για πάντα μέσα μας την μνήμη αυτών των σπουδαίων ανθρώπων ανεξίτηλη και ζωντανή. Αγαπημένοι μας και αλησμόνητοι ψαράδες. Μας αφήσατε άριστα παραδείγματα ανθρώπων που ξέρουν να μάχονται και να παλεύουν στη ζωή και μας δώσατε μεγάλα μαθήματα αγάπης και αλληλεγγύης, δεν θα σας ξεχάσουμε ποτέ».
