Η γιορτή της γειτονιάς αναβίωσε χθες το βράδυ στην Κάτω Σούδα. Γυρνώντας το ρολόι του χρόνου αρκετές δεκαετίες πίσω όπου οι άνθρωποι της περιοχής – μιας μικρής τότε φτωχικής γειτονιάς – διασκέδαζαν με διαδοχικές βεγγέρες, οι σημερινοί κατοικοί της γλέντησαν χθες με παραδοσιακή μουσική ενώ ταυτόχρονα υπήρχε έκθεση παλιών φωτογραφιών με διάφορα στιγμιότυπα του τρόπου που βεγγέριζαν οι μεγάλοι αλλά και τα διάφορα παιχνίδια που έπαιζαν τα παιδιά.
Από νωρίς το απόγευμα της Παρασκευής άρχισαν οι προετοιμασίες στησίματος του καζανιού για το βραστό κρέας που με το γευστικό ζουμί του έφτιαξαν νοικοκυρές με νοικοκύρηδες της γειτονιάς το πιλάφι, άναψαν την ψησταριά για ψητά κρέατα, ενώ κατέφθαναν συνεχώς και διάφορες άλλες γαστρονομικές νοστιμιές από άλλες γειτόνισσες για τη γιορτή. Μια γιορτή την οποία τίμησαν αρκετοί κάτοικοι της Κάτω Σούδας παρέα με συγγενείς και φίλους.
Πρωτεργάτρια αυτής της γιορτής που αναβίωσε το 2005 είναι η νοικοκυρά Άννα Μυριδάκη, η οποία με προσωπικά της έξοδα είχε καλύψει το μεγαλύτερο μέρος των εξόδων εκείνης της εκδήλωσης.
Την όμορφη χθεσινή βραδιά “Γιορτή γειτονιάς 2022” πλαισίωνε ο Μουσικοχορευτικός Όμιλος “ Αροδαμός” Σούδας με ομάδες χορευτών του.
Ο Σταύρος Μυριδάκης, γέννημα θρέμμα της Σούδας παρουσίασε ένα ιδιαίτερα πλούσιο φωτογραφικό αρχείο του παλιού καιρού, καλωσόρισε τους παρευρισκόμενους για να υπογραμμίσει ότι «έχει λεχθεί πολύ ορθά ότι τα βιώματα της παιδικής και νεανικής ηλικίας είναι τόσο σημαδιακά, που ποτέ δεν ξεχνιούνται. Η οδός Κανάρη, η γειτονιά των παιδικών μας χρόνων παραμένει για πάντα ανεξίτηλη στη μνήμη μας. Είναι τα παιχνίδια με τους φίλους και συνομηλίκους, τα οποία δεν παίζονται πια, αλλά ζουν στη μνήμη ως παλιές αναμνήσεις. Παίζαμε αχόρταγα μέχρι να βραδιάσει και ν’ ακούσουμε τη φωνή της μάνας μας, η οποία μας καλούσε για να μπούμε στο σπίτι.
Παιχνίδια μας, το πάνινο τόπι, τα μήλα, το κρυφτό, το κυνηγητό, οι γυαλένιες μπίλιες, το κουτσό, τα αγαλματάκια ακούνητα κι αγέλαστα, το λάστιχο, το σχοινάκι και άλλα. Δυστυχώς η τεχνολογία σήμερα έχει καταστήσει τα σημερινά παιδιά καθηλωμένα μπροστά από μια οθόνη, κολλημένα στο κινητό ή το τάμπλετ, εφόσον μέσα απ’ τον υπολογιστή πλέον μπορούν να κάνουν τα πάντα. Τότε η παιδική ζωή ήταν πιο χαρούμενη, αν και η εποχή ήταν πολύ δύσκολη για τους γονείς, από οικονομικής άποψης.
Υπήρχε όμως ένα υπέροχο μεταξύ μας δέσιμο, αισθανόμαστε ότι όλοι εμείς ήμασταν μια οικογένεια. Όταν βράδιαζε, οι γειτόνισσες με το εργόχειρο στο χέρι κάθονταν έξω από την πόρτα του σπιτιού, στις πεζούλες, στα σκαμνάκια ή στις καρέκλες και έπλεκαν ή έραβαν τα δίχτυα των ψαράδων, μέχρι αργά τη νύχτα. Τις απόκριες ή τις μεγάλες γιορτές γλεντούσαμε όλοι μαζί από το βράδυ μέχρι το πρωί και τραγουδούσαμε. Ήταν ωραίες εποχές. Η μικρή μας γειτονιά με το ένα σπίτι δίπλα στο άλλο. Απ’ τις αυλές ακούγονταν άλλοτε τα γέλια κι άλλοτε οι φωνές των γειτόνων». Οπως πρόσθεσε ο κ. Μυριδάκης, «σήμερα, τέτοιες σκηνές στις πολιτείες είναι ανύπαρκτες, γιατί δεν υπάρχει η γειτονιά της παλιάς εποχής.
Στην γειτονιά του 21ου αιώνα ούτε καν τα παραδοσιακά έθιμα δεν υφίστανται. Είναι, πλέον, άγνωστα για τις νέες γενιές, όπως π.χ. ο κλήδονας, τα φουντανάκια, που εμείς θυμόμαστε με αγάπη. Είχε την αξία και τη σημασία της η παλιά γειτονιά, γι’ αυτό και τραγουδήθηκε: «Παλιά γειτονιά, το δρομάκι το στενό σου, μ’ ανθούς και κλωνιά για μια αγάπη παλιά». Δυστυχώς, σήμερα η γειτονιά αυτή δεν υπάρχει, αλλά ζει στις θύμησες, που διαρκώς αναμοχλεύουν τη μνήμη μας. Τότε που όλα έμοιαζαν διαφορετικά. Τότε που όλα μύριζαν διαφορετικά».
Χαιρετισμό με ευχαριστίες σε όλους που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της γιορτής και κυρίως στους χορηγούς που συνέδραμαν οικονομικά απηύθυνε η Άννα Μυριδάκη που πρωτοστάτησε και φέτος, όπως κάθε χρόνο, με εξαίρεση την διετία της πανδημίας, για να πραγματοποιηθεί μ’ επιτυχία η εκδήλωση.
