Η διεκδίκηση της προεδρίας ενός κόμματος είναι μία θεμιτή δημοκρατική απόφαση, όταν όμως οι υποψήφιοι τοποθετούνται στην πολιτική φυσιογνωμία που πρέπει να έχει η παράταξή τους με διαφορετική προσέγγιση, τότε δημιουργούνται πολλά ερωτηματικά στους πολίτες που θέλουν να υπάρχει μία αξιόπιστη αντιπολίτευση και ιδιαίτερα στους ψηφοφόρους του κόμματος αυτού.
Σε μία σύγχρονη κοινωνία τα πολιτικά κόμματα εκφράζουν συγκεκριμένες πολιτικές οι οποίες διαμορφώνονται μέσα από τα συνέδρια και οι όποιες αλλαγές γίνονται μέσα από έναν εσωκομματικό διάλογο.
Αυτό είναι απολύτως λογικό γιατί πολλές φορές οι στρατηγικές θα πρέπει να αναθεωρούνται, αφού τα προβλήματα που καθημερινά παρουσιάζονται δεν μπορούν να έχουν προαποφασισμένες λύσεις.
Δυστυχώς στη χώρα μας τα μεγάλα κόμματα εξακολουθούν να λειτουργούν με το αρχηγικό μοντέλο, αυτό το είδαμε και στις προηγούμενες εκλογές όπου η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ στηρίχθηκε στο πρόσωπο του κ. Τσίπρα και όχι στις βασικές πολιτικές που θα έπρεπε να εφαρμόσει.
Σήμερα η ΝΔ αναζητεί τον νέο πρόεδρο ανάμεσα από τέσσερις διεκδικητές, οι οποίοι έχουν τελείως διαφορετικές πολιτικές προσεγγίσεις, τις οποίες καταθέτουν στους ψηφοφόρους τους.
Το ερώτημα είναι απλό: οι βουλευτές του κόμματος και τα αρμόδια όργανα που καθορίζουν την πολιτική του κόμματος δεν λαμβάνονται καθόλου υπόψη;
Δηλαδή ο πρόεδρος που θα εκλεγεί θα μπορεί, όπως τουλάχιστον υπόσχονται οι υποψήφιοι, να αλλάξει τη στρατηγική του κόμματος;
Ειλικρινά δεν φανταζόμουν αυτή την περίοδο που η χώρα μας μαστίζεται από μία πρωτοφανή κρίση πως το μεγαλύτερο κόμμα της αντιπολίτευσης θα αναζητούσε νέο πρόεδρο με το αμερικανικό σύστημα που οι υποψήφιοι γυρνούν τις πολιτείες προπαγανδίζοντας προσωπικές πολιτικές θέσεις.
Ιδιαίτερα ο κ. Γεωργιάδης, που με το προεκλογικό του πούλμαν, δίνει ένα φολκλορικό χρώμα στην εκλογική αυτή αναμέτρηση.
Η ανάδειξη του νέου προέδρου της ΝΔ θα μπορούσε να γίνει με έναν πιο σεμνό και σοβαρό τρόπο, ακόμα και τα debate που σκέπτονται να διοργανώσουν θα εκφυλίσουν ακόμα πιο πολύ τη διαδικασία.
Τα Debate είναι σωστό να γίνονται, αλλά μέσα από εσωκομματικές διαδικασίες π.χ. συνέδρια και όχι μέσα από τηλεοράσεις.
Βέβαια ποτέ δεν κατάλαβα γιατί αυτή η πρεμούρα ανάδειξης αρχηγού την ίδια στιγμή που τα πιο βάρβαρα μέτρα ψηφίζονται στη Βουλή και θα έπρεπε όλη τους η ενέργεια να αναλωνόταν στην ενημέρωση του κόσμου και όχι σε προεκλογικές υποσχέσεις το πώς ονειρεύονται την αναγέννηση της παράταξής τους.
Τι θα άλλαζε εάν γινόταν μετά από μερικούς μήνες η εσωκομματική τους αυτή εκλογή;