Αναζητώντας αισιοδοξία

Οι καθημερινές διαψεύσεις των ΘΑ έριξαν τον λαό στην απαισιοδοξία.
Ψάχνω να βρω θέμα αισιόδοξο για να γράψω, αλλά όσο κι αν “σπάω” το κεφάλι μου, όσο κι αν ρίχνω ματιές σε περιοδικά και εφημερίδες, χαμένος κόπος. Όλα απαισιόδοξα και μάλλον μαύρα χωρίς ίχνος φωτός πουθενά.
Κι όμως επιμένω. Δεν μπορεί θα υπάρχει το φως αφού υπάρχει το σκοτάδι, θα υπάρχει και το αισιόδοξο αφού υπάρχει το απαισιόδοξο. Το δύσκολο μάλλον είναι να διαπεράσουμε το σκοτάδι που όλο και μας το πυκνώνουν και να βγούμε στην αντίπερα πλευρά όπου κυριαρχεί το φως.
Αν ήμουν παιδί θα εύρισκα πιο εύκολα αισιοδοξία διότι θα μου την έδινε το κάθε τί που θα μου πρόσφερε την ελπίδα για κάτι καλύτερο. Τώρα όμως η λογική μου δεν με αφήνει να λειτουργήσω σαν παιδί. Επιμένει ότι είμαι ώριμος, λογικός, μεγάλος και με κρατά μπλοκαρισμένο σ’ αυτό τον τρόπο σκέψης και δράσης.
Ξυπνάς το πρωί και αρχίζουν να τρέχουν τα προβλήματα, τα χρέη, οι υποχρεώσεις. Κι αν θελήσεις να το ξεχάσεις έρχονται να ΜΜΕ και σε επαναφέρουν στην κατάσταση του μαύρου και της απαισιοδοξίας. Κανείς αισιόδοξος βρε παιδιά τριγύρω μου;
Όλοι γύρω μου επαναστάτες του καφενείου, ψάχνουν να βρουν έναν αρχηγό για να επαναστατήσουν, να τον ακολουθήσουν. Και πώς θα αποφασίσετε να τον εμπιστευτείτε βρε παιδιά; Εδώ έρχεται το πρώτο κόλλημα. Θυμήθηκα ότι “όταν ο μαθητής είναι έτοιμος, παρουσιάζεται ο δάσκαλος”. Άρα εμείς δεν είμαστε ακόμη έτοιμοι για την όποια αλλαγή, γι’ αυτό δεν παρουσιάζεται ο πατριώτης αρχηγός. Μάλλον δεν είμαστε καλοί μαθητές. Δεν καταλάβαμε το μάθημά μας. Το γιατί δηλαδή ζούμε όλα αυτά που ο καθένας μας ζει.
Συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι όλα είναι θέμα χρήματος και ότι με λίγα μετρητά παραπάνω όλα θα διορθωνόταν. Μέγα λάθος. Ίσως να μην πεινούσε αυτός που πεινά, αλλά τί άλλο θα άλλαζε;
Χάσαμε και την πίστη μας κι ας νομίζουμε ότι τώρα πιστεύουμε περισσότερο. Το ότι κάνουμε το σταυρό μας πέντε φορές παραπάνω, και λέμε “Θεέ μου βοήθα μας”, δεν κάνει την διαφορά που χρειάζεται για να αλλάξει μια κατάσταση. Απαιτείται προσήλωση σ’ αυτό που κάνουμε. Μετρά η δύναμη, η ενέργεια που βάζουμε στην προσευχή κι όχι το πόσες φορές την επαναλαμβάνουμε. Ο αριθμός επαναλήψεων μετρά μόνον όταν η προσευχή γίνει διαρκής, δηλαδή στόχος της ημέρας, στόχος της ζωής. Αν λοιπόν ο αριθμός των προσευχομένων ξεπερνούσε το “κρίσιμο πλήθος” θα είχαν εισακουστεί οι παρακλήσεις και τα αιτήματα. Αλλά μάλλον είμαστε κακοί μαθητές και δεν μάθαμε ακόμη το μάθημά μας. Δεν αγγίξαμε το “γιατί” της κατάστασης και μένουμε μόνο στο “τί” συμβαίνει.
Τα βάζουμε με τους διοικούντες για την κακή διαχείριση των καταστάσεων που κάνουν. Μα, τους διοικούντες ποιός τους έδωσε το δικαίωμα και τη δύναμη να κάνουν αυτό που κάνουν; Ο καθένας από εμάς, σίγουρα. Δεν μπορούμε λοιπόν αποσύροντας αυτή την παρεχόμενη δύναμη να τους “αφοπλίσουμε;”. Μπορούμε, αρκεί να συνειδητοποιήσουμε την πραγματικότητα. Δεν είναι απαραίτητο να περιμένουμε να φτάσει το τέλος της θητείας τους για να τους το δείξουμε. Αφού οι καταστάσεις πιέζουν τόσο πολύ, μπορούμε να τους το δείχνουμε κάθε στιγμή και με πολλούς και διάφορους τρόπους, χωρίς να παρανομούμε.
Έχουμε ένα λόγο παραπάνω να επανεκτιμήσουμε την δύναμή μας ακούγοντας καθημερινά για όλο και περισσότερα άτομα που καταχράστηκαν τον κόπο μας, τον ιδρώτα του λαού. Ναι, όταν μια συσκευή δεν λειτουργεί καλά και γίνεται επικίνδυνη, της κόβεις το ρεύμα, της κλείνεις τον διακόπτη. Αυτομάτως ηρεμείς, διότι ναι μεν έγινε ότι έγινε, αλλά απέφυγες τα χειρότερα.
Τρόπους να βρούμε τη χαμένη μας αισιοδοξία έχουμε, αρκεί να καταφέρουμε να σκεφθούμε, με ήρεμο τρόπο, χωρίς συναισθηματισμούς και εξάρσεις και όλα θα καθαρίσουν στο μυαλό μας αλλά και θα είναι και υλοποιήσιμα.
Όταν θα είμαστε έτοιμοι θα παρουσιαστεί και ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση.