«Ημέρα της μητέρας» σήμερα, ο νους ταξιδεύει στο γλυκό της πρόσωπο και τα βήματά σου ασυναίσθητα σε οδηγούν στο αποθηκάκι.
Σπανίως μπαίνεις εκεί μέσα, όμως σήμερα μια ανεξήγητη δύναμη σε τραβά στη πόρτα του. Το πρώτο πράγμα που βλέπεις είναι ο επιβλητικός μπουφές της μάνας, που γεμίζει το χώρο ασφυκτικά. Του άξιζε μια καλύτερη θέση, μα φτιαγμένος έτσι όπως ήταν να καταλαμβάνει το μισό δωμάτιο μιας μονοκατοικίας, δεν χωρά πια πουθενά στο μικρό σου διαμέρισμα.
Σηκώνει ωστόσο, πάνω του μια ιστορία…ολάκερη!
Στέκεις μπρος του αμήχανη και συγκινημένη!
Κοιτάς το άδειο ράφι της κορυφής και ξαφνικά εμφανίζονται απ’ το πουθενά, αποκτούν σχήμα και μορφή και μπαίνουν στην σειρά το ένα δίπλα στ’ άλλο, τα χαριτωμένα μπιμπελό-αγγελάκια, που χρόνια το κοσμούσαν. Μένεις εκεί έκθαμβη, να τα κοιτάς και να συγκίνησε! Ρίχνεις μετά μια φευγαλέα ματιά στο ραϊσμένο καθρέφτη που βρίσκεται ακριβώς από κάτω, και σαν να βλέπεις τη…μάνα να σε κοιτά όλο προσδοκίες μέσα απ ΄το θολό του τζάμι.
Ταράζεσαι και στρέφεται προς την επιφάνεια του μπουφέ, όπου γοργά γυρίζουν στη θέση τους οι δυο καλές, μπακιρένιες λάμπες πετρελαίου του σπιτιού. Και στη μέση μόλις ήλθε κι έκατσε πάνω στον χειροποίητο τσεβρέ, η γνωστή γόνδολα από πορσελάνη που τις γιορτινές ημέρες στολίζονταν με μυρωδάτα λουλούδια. Χαμογελάς τρυφερά και χαμηλώνεις το βλέμμα προς τα ντουλάπια του μπουφέ. Μέσα τους ασφυκτιούν κουτιά, σακούλες με πανικά και φάκελοι με κάθε λογής έγγραφο, μα εσύ μπορείς ακόμα να διακρίνεις πίσω απ’ τα κλειστά πορτάκια τα πιατικά της μάνας, τα ποτηράκια του λικέρ, τα σετ σερβιρίσματος κι ένα σωρό άλλα χαμένα μικροπράγματα που πλούτιζαν τα παιδικά σου χρόνια…
Αχ μάνα μου κοινωνική και περιποιητική!
Εσύ που υποχρέωνες τους πάντες με τους καλούς τρόπους και την ευγένεια σου! Που άκουγες με προσοχή τα παράπονα των φίλων κι έδινες τις πιο καλές συμβουλές. Εσύ που μας μεγάλωσες με αγάπη και φροντίδα! Που ήσουν προοδευτική για τα χρόνια εκείνα και μας μιλούσες για τα πάντα, σαν να ήσουνα συνομήλικη φιλενάδα. Εσύ που ποτέ δεν είπες κακό λόγο για κανέναν, συμπονούσες κι έκανες ό,τι μπορούσες για τον συνάνθρωπο…
Εσύ που άντεξες τόσα και τόσα, και στάθηκες παλικάρι στις δυσκολίες…
Αχ μάνα μου καλή κι αγαπημένη, που να είσαι τώρα;
Γιατί μας εγκατέλειψες;
Θα στραφείς ξανά όλο θλίψη και νοσταλγία προς τον καθρέφτη, θα διακρίνεις ξεκάθαρα ετούτη φορά το…δικό σου πρόσωπο μέσα, κι έκπληκτη θα δεις την αλήθεια σου:
Η μάνα που αναζητάς στο καθετί και δεν τη βρίσκεις, η μάνα που της μοιάζεις σε εμφάνιση, τρόπους και συμπεριφορές είν’…ακόμα εδώ!
Δεν σ’ εγκατέλειψε ποτέ!
Βρίσκεται πάνω σου, μέσα σου, για πάντα μαζί σου…
