Ι. -Ο ΣΥΝΕΧΗΣ “ΠΟΛΕΜΟΣ” εξουσίας ανάμεσα στις λεγόμενες “αριστερά” και “δεξιά” τάσεις αποτελεί την ουσία της σύγχρονης δυτικής δημοκρατίας.
ΟΙ ΔΥΟ όροι και οι κοινωνικοπολιτικές αντιθέσεις τους εμφανίστηκαν κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης (1789). Στη δε πολιτική εκφράζουν την αντίθεση ανάμεσα στη “συντήρηση” και στην “πρόοδο”. Αυτό πιστεύουν οι ψηφοφόροι, αυτό προσπαθούν να αποδείξουν τα κόμματα. Σ’ αυτό δε το δίπολο στηρίζονται όλοι οι προεκλογικοί αγώνες.
ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΑ, εφευρέθηκε ο όρος “κεντροαριστερά”: ένα υβριδικό σχήμα που δεν αποτελεί ούτε αριστερά, ούτε κέντρο (τι σημαίνει, άραγε, “Κέντρο”;), αλλά κάτι ανάμεσα στα δυο. Πολλοί το λένε και (ευρω)σοσιαλισμό. Μετά τους Μιτεράν, Χέλμουτ Σμιτ και Α. Παπανδρέου ο όρος βρίσκεταιι σε συνεχή κρίση και σύγχυση…
ΙΙ. -ΥΠΑΡΧΕΙ ελληνικό σοσιαλιστικό κόμμα σήμερα; Τι σημαίνει σοσιαλισμός, μετά από μια οδυνηρή οικονομική κρίση στην οποία δοκιμάστηκαν σε κυβερνήσεις όλα τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου; Τι σημαίνει σοσιαλισμός εν καιρώ οδυνηρότατης πανδημίας;
-Το ΚΙΝΑΛ (παλιό ΠΑΣΟΚ) αλληλοσπαράσσεται εν όψει της ανάδειξης νέας ηγεσίας. Μη παρεκκλίνοντας από τα ειωθότα, οι 4 υποψήφιοι ανταλλάσσουν “ευγενικά” συντροφικά μαχαιρώματα, αναμετρώντας ο καθένας τον… πασοκικό πατριωτισμό του. Τώρα δε με τη νίκη του σοσιαλιστή Σολτς στη Γερμανία, ο ελληνικός σοσιαλισμός (με ό,τι σημαίνει σήμερα η λέξη) ελπίζουμε ότι θα κερδίσει λίγο έδαφος.
-Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την άλλη, φοβούμενος τη συρρίκνωσή του στο παλιό μικρό “αριστερό κόμμα” του 4%, κάνει -και θα κάνει-το παν να προσελκύσει ψηφοφόρους από το ΚΙΝΑΛ. Η δημοσκοπική καθήλωση του (γύρω στο 20%) του δημιουργεί αγωνία για μετεκλογικές συνεργασίες, λόγω της απλής αναλογικής. Το δράμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι δεν τολμάει -με τα βαρίδια (“νεοβαρόνους”) που έχει- να μετεξελιχθεί σε ένα σύγχρονο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Ο “έμφυτος” λαϊκισμός του κ. Τσίπρα είναι αναπόσπαστο στοιχείο της αντιπολιτευτικής τακτικής του, χωρίς εντούτοις να του προσπορίζει νέους ψηφοφόρους. Τουλάχιστον, αυτό δείχνουν οι εκάστοτε δημοσκοπήσεις.
ΙΙΙ. -Η ΛΕΓΟΜΕΝΗ ελληνική “κεντροαριστερά” είναι διαλυμένη: υπάρχει ένα “αποδεκατισμένο” (ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ) και ένας αφερέγγυος ΣΥΡΙΖΑ. Και τα δυο κόμματα δεν διαθέτουν πειστικό πρόγραμμα για εναλλακτική κυβερνητική λύση. Ούτε φαίνεται να έχουν απώτερους κοινούς στόχους. Ενδιαφέρονται καιροσκοπικά για μια πιθανή συγκυβέρνηση. Σημαντικό πρόβλημα είναι επίσης ότι δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα μια κοινή, σοβαρή προσωπικότητα που θα μπορούσε να συνενώσει τα δυο κόμματα σε ένα minimum κοινών επιδιώξεων.
ΣΕ ΜΙΑ, λοιπόν, χρονική στιγμή “επαναφοράς” του σοσιαλισμού στην Ε.Ε. (Γερμανία), η ελληνική Κεντροαριστερά είναι απούσα.
