Ανευθυνότητες

Λάθος άνθρωπος έγινε πρωθυπουργός, που δεν του ’πρεπε. Λάθος έκανε που υπέγραψε το μνημόνιο. Εγινε μια συμφωνία, που λέμε, μεταξύ οφειλέτη και δανειστή. Απ’ όποια πλευρά να το ψάξει κανείς, θα δει ότι πρόκειται για μια σύμβαση μεταξύ συνενόχων. Οταν υπάρχει συνείδηση πολιτικής ενοχής, σπανίως επιχειρείται κάποια μορφή απενοχοποίησης. Αν υπάρχει φιλότιμο, να παραδέχεσαι, ότι κάτι πολύ σοβαρό συνέβη σ’ έναν ολόκληρο λαό, φαίνεται ότι υπερτερούν οι ηθικοί κανόνες και απαλύνεται η διαταραχή, που σχετίζεται μ’ ένα τέτοιο ανοσιούργημα.
Ο άνθρωπος αυτός όμως, που δεν είναι άλλος απ’ τον κ. Γ. Παπανδρέου, όχι μόνο συνείδηση ενοχής δεν αισθάνθηκε, αλλά ούτε έδειξε ίχνος αυτοκριτικής ότι έκανε κάποιο πολιτικό λάθος. Μάζεψε στην Αίγλη Ζαππείου τους απόφοιτους του Χάρβαρντ, όπου μέσα από μια πολυσέλιδη ομιλία του με θέμα “μετά το μνημόνιο τι”, έδειξε προκλητικός, φάνηκε αμετανόητος για την πολιτική του και δεν είπε τίποτα για το ότι αποδοκιμάστηκε στις εκλογές εκεί που κρίνεται ένας πρωθυπουργός. Πεισματικά ανυποχώρητος στη στρατηγική του, που έφερε τη χώρα στο χείλος της χρεωκοπίας, ξεκαθάρισε πως πιστεύει ακόμα στους σωστούς χειρισμούς της πολιτικής του εκείνη την περίοδο και δήλωσε παρών. Επανέλαβε δε μετ’ επιτάσεως, ότι το λάθος του ήταν μόνο που δεν έκανε το δημοψήφισμα “ναι” ή “όχι” για το ευρώ!
Προκάλεσε αρνητικά σχόλια με τις θεωρίες του, πυροδοτώντας αντιευρωπαϊκές θέσεις, διότι τα ’βαλε με τους Ευρωπαίους ηγέτες, λες και ήσαν προκατειλημμένοι εναντίον του. Ο πρώην πρωθυπουργός είπε ότι: “υπήρχε εναλλακτική λύση για το ελληνικό ζήτημα… Αυτή που δόθηκε υιοθέτησε, ότι για όλα φταίει η Ελλάδα και δεν αντέδρασε αποτελεσματικά στην αύξηση του ελλείμματος με αποτέλεσμα η δημοσιονομική ευθύνη και προσαρμογή απολύτως απαραίτητη, να μετατραπεί σε αυστηρή λιτότητα”. Καυχήθηκε ότι “καταφέραμε να φτιάξουμε μηχανισμό στήριξης απ’ το πουθενά και σε χρόνο ρεκόρ με σκληρές διαπραγματεύσεις”.
Μίλησε σε ομοϊδεάτες του, επί ασφαλούς περιβάλλοντος και προσπάθησε να δικαιολογηθεί για τις δυσκολίες που συνάντησε αυτά τα χρόνια και ότι δεν ευθύνεται εξ ολοκλήρου μόνος του, αλλά και οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Ομως αυτός βρέθηκε στην κόψη του ξυραφιού, έκανε άσκοπες ενέργειες και τώρα που βλέπει ότι ένα μέρος των πολιτικών του ΠΑΣΟΚ, που έπαιξαν ρόλο στους χειρισμούς του, βρέθηκε στο απυρόβλητο, βγαίνει στην αντεπίθεση. Υποστήριζει το έργο του ότι όλα θα πάνε καλά μετά το μνημόνιο, αφού οι διάδοχοί του ακολουθούν τα δρομολογημένα σχέδιά του.
Δηλώνει παρών στο ΠΑΣΟΚ, για να το σώσει απ’ την κατρακύλα, που το έφτασε ο νυν αρχηγός του και επιχειρεί ν’ ανακαλύψει κάποιον άλλον ηγέτη μήπως μπει κάτω από τη στέγη του. Αλλά πως μπορεί να είναι παρών, όταν σε δύο χρόνια περίπου μετά τις εκλογές έκανε μόνο δύο εμφανίσεις στη Βουλή και δεν συμμετέχει στα κομματικά όργανα;
Ο Γεώργιος Β’ Παπανδρέου ο Γ’ έκανε μια ομιλία χωρίς αυτοκριτική, χωρίς να ξεφύγει απ’ τα στερεότυπα της πολιτικάντικης νοοτροπίας, κυβέρνησε το κράτος σαν φέουδό του, διαχειρίσθηκε το κόμμα αυτοκρατορικά, μετέτρεψε το δημόσιο χρήμα σαν λάφυρο, σπατάλησε πλούτο, που δεν του ανήκε, καλλιέργησε δε πρότυπα σ’ ένα πολιτικό σύστημα, στο οποίο μπήκε οικογενειοκρατικά.
Πώς θ’ αποδείξει ότι δεν ήταν ο ίδιος το πρόβλημα και πώς θα πείσει ότι οι χειρισμοί του δεν ήταν λανθασμένοι; Αμύνεται λέγοντας ότι είναι παρών για την επόμενη μέρα, δικαίωμά του, για να μην νομίσουν μερικοί ότι είναι εύκολος στόχος. Αλλά γίνεται ανυπόληπτος, όταν δεν βρίσκει δύο λέξεις αυτοκριτικής για όσα έκανε, πριν γίνει πρωθυπουργός, όταν έγινε πρωθυπουργός και μετά, που ’φυγε. Εχει ξεπεράσει το όριο της πτώσης, οι κινήσεις του είναι σπασμωδικές και δεν είναι τυχαίο η ομιλία του στο Ζάππειο να συμπέσει με την επανεμφάνιση του Αλεξ Ρόντος μετά τον θόρυβο των Μ.Κ.Ο.