Ο σεβασµός και η ανοχή σε µια κοινωνία καλλιεργούνται. Είναι επίκτητες ως αξίες σε συλλογικό επίπεδο, αφού δουλευτούν πρώτα σε ατοµικό επίπεδο. ∆εν παγιώνονται από τη µια ώρα στην άλλη.
Κοινωνία στην οποία οι πολίτες δεν σέβονται τους χώρους στάθµευσης των ανθρώπων µε αναπηρία, είναι σίγουρα κοινωνία στην οποία δεν υπάρχει σεβασµός στη διαφορετικότητα του χρώµατος ή της εθνικής καταγωγής. Όλα αυτά πηγαίνουν χέρι-χέρι. ∆εν µπορεί να σέβεσαι τη διαφορετικότητα στη µια περίπτωση, αλλά όχι στην άλλη.
Η κουλτούρα αυτή δουλεύεται στην οικογένεια, στο σχολείο, σε κάθε πυρήνα που µπορεί να λειτουργήσει θετικά, δηµιουργώντας θύλακες σεβασµού και καταργώντας στερεότυπα, τα οποία χωρίζουν τους ανθρώπους σε κατηγορίες και τους βάζουν ταµπέλες.
Οι ταµπέλες είναι µεν ένας εύκολος τρόπος να βάλει κάποιος σε τάξη τα πράγµατα στο µυαλό του, γιατί λειτουργούν ως γνωστικός χάρτης, αλλά εν τέλει είναι ο µόνος σίγουρος τρόπος για να µην καταλάβει ποτέ την πραγµατικότητα αυτού του κόσµου.
Σε περίοδο κρίσης, τα στερεότυπα και η απουσία κουλτούρας σύνθεσης βαθαίνουν τα χάσµατα, γιατί ακριβώς σε αντίθεση µε ό,τι µπορεί να δώσει λύση -δηλαδή η δικτύωση και ο εθελοντισµός- συµβάλλουν στην αποµόνωση των ανθρώπων και στην αποδυνάµωση των οµάδων. Οι αδύναµες και αποµονωµένες ατοµικότητες ουδέποτε µπόρεσαν να δώσουν λύση σε δύσκολες καταστάσεις.
