Δεν αναφέρομαι στους βομβαρδισμούς στη Συρία και όπου αλλού στον πλανήτη. Ούτε στην έκρηξη της Βυρητού. Άλλωστε δεν τα κατέχω αυτά τα πράγματα. Μονο πληροφοριακά.
Άλλου είδους βομβαρδισμούς υφίσταμαι κι εγώ και όλοι μας καθημερινά. Τα γεγονότα τρέχουν και οι πληροφορίες καλπάζουν.
Είναι ο καταιγισμός πληροφοριών και παραπληροφοριών. Ποιες πηγές πληροφοριών είναι αξιόπιστες; Δεν ξέρω και δεν θέλω να μάθω. Δεν το ψάχνω, γιατί δεν θα βρω άκρη. Ένας ιστός αράχνης υφαίνεται γύρω μας, πάνω απ’ το κεφάλι μας. Θέλει να διεισδύσει και να εγκλωβίσει την ψυχή μας.
Θέλω να προστατέψω το μυαλό μου, την καρδιά μου, την ψυχή μου. Ψάχνω ένα καταφύγιο να κρυφτώ. Έχετε καμιά ιδέα;
Εγώ ξέρω δύο καταφύγια. Τα μοναχικά και τα ομαδικά. Τι θα επιλέξω; και τα δυο. Πώς θα γίνει; Απλά. Θα καταφεύγω στο μοναχικό καταφύγιο. Εγώ και ο ιερός χώρος μου. Αυτός ο χώρος θα είναι διαφορετικός κάθε φορά. Μπορεί να είναι το τραπέζι στην κουζίνα, καθώς πίνω το καφεδάκι μου το πρωί με καθαρό μυαλό. Με κλειστή την τηλεόραση και όλα τα Μ.Μ.Ε. Πιάνω μολύβι και χαρτί και βγάζω εσώψυχα. Ή να δημιουργώ μια νοστιμιά για τους αγαπημένους γύρω μου.
Μπορεί να είναι ένα βράχος σε μια παραλία με φόντο το ηλιοβασίλεμα. Μπορεί να είναι ένας μοναχικός περίπατος. Μπορεί ακόμα να χαθώ στον κόσμο ενός βιβλίου. Μικρές αποδράσεις που αποδεικνύονται σωτήριες. Αρκεί να γλιτώσω έστω για λίγο τους βομβαρδισμούς.
Αποστάσεις – γάντια – μάσκα – αντισηπτικά τζελ και μαντηλάκια. Τόσα κρούσματα, τόσοι ασθενείς, τόσοι θάνατοι. Ωράρια 7 με δώδεκα κ.λπ. κ.λπ. Εντάξει! Φτάνει πια! Το εμπεδώσαμε!
Όταν επιλέγω το ομαδικό καταφύγιο με αποστάσεις και μάσκα (να το πάλι μπροστά μου) θα ‘ναι, όταν συναντηθούμε φίλοι και ομοϊδεάτες με κοινά ενδιαφέροντα.
Σας παρακαλώ ας αλλάξουμε κουβέντα. Ας μιλήσουμε για μας. Ας θυμηθούμε μικρές ή μεγάλες χαρές. Ας βρούμε μικρές απολαύσεις. Να πιούμε μια ρακή στην υγειά μας. Ας αφήσουμε για λίγο πίσω μας τη φρίκη του πολέμου αυτού που βιώνουμε τώρα.
Τόσο μας έχουν διαπεράσει και διαποτίσει που στο τέλος θα καταλήξουμε αγρίμια και απάνθρωποι.
Ε, δεν θα τους περάσει! Την ανθρωπιά μας, τη γλύκα μας και το χιούμορ μας δεν θα τα χάσουμε.
Σαν τρομαγμένα και εγκλωβισμένα αγριμάκια δεν θα ζήσουμε. Θα το διαχειριστούμε με ατομική ευθύνη και υπευθυνότητα. Χωρίς φόβο αλλά με πάθος για τη ζωή.
Υ.Γ. Για να μην παρεξηγηθώ δεν αναφέρομαι μόνο στον κορωνοϊό. Αλλά για όλες τις ειδήσεις που εμπεριέχουν φρίκη και θλίψη. Όπως: Ερντογάν – Αγιά Σοφιά, δολοφονίες, παιδοκτονίες, πατροκτονίες, σκάνδαλα, καταστροφές. Όλα αυτά που σε αγριεύουν και μαυρίζουν την ψυχή σου. Που σου προκαλούν θλίψη και φόβο στο σημείο που να φοβάσαι και να υποψιάζεσαι τον καθένα.
Ας μείνει η ψυχή μας αλώβητη και η συμπεριφορά μας ευγενική και ανθρώπινη.
