Τι τυχερή κι αυτή η βασιλοπούλα που της έδωσαν τη καλή την κάμαρα στο πιο ψηλό κι ασφαλές σημείο του Πύργου με τις πολεμίστρες. Βασίλισσα των ουρανών και των κάμπων!
Πόλεις, πολιτείες και χωριά, δάση, ποταμάκια και βουνά, κι η φύση όλη…καταδίκή της!
Μικρά σαν παιχνίδια τα κοντινά σπιτάκια και ακόμα πιο μικροί -ψεύτικοι λες- οι άνθρωποι από κάτω…Πόσο τη ζηλέψαμε αλήθεια την τυχερή βασιλοπούλα που ζούσε στα ψηλά! Ναι, μα ποτέ δεν μας πέρασε απ’ το μυαλό πόσο δύσκολο θα της ήταν να κατέβει σε περίπτωση πολιορκίας ή πυρκαγιάς! Ποτέ δεν είδαμε την υγρασία των ανεμοδαρμένων τοίχων της, της κορυφής! Ούτε και τ’ αμέτρητα, γλιστερά σκαλοπάτια που έπρεπε να κατεβαίνει για να πατήσει γη! Και ν΄ ανεβαίνει μετά με κόπο για να φτάνει στα ιδιαίτερά της! Αχ κατακαημένη βασιλοπούλα των παραμυθιών και των απατηλών ονείρων, τι μοναξιές και τι τρομάρες πέρασες στ’ ανεμοδαρμένα ύψη, όπου σε όρισε κι εσένα η μοίρα σου…Κι όσο για τον ιππότη με το άσπρο τ’ άλογο που σου έταξαν για σύζυγο, που τον βλέπεις από ψηλά σαν μυθικό ήρωα που θα σκοτώσει κάθε δράκο και θα καταθέσει όλα τα κατορθώματα κι όλη του την αξία στα πόδια σου, πως του κουνάς το μαντήλι και του χαμογελάς, αφού δεν τον γνωρίζεις καν; Έχεις δει ποτέ το σιδηρόφρακτο πρόσωπό του; Μίλησες μαζί του να μοιραστείς τις σκέψεις του; Σκέφτηκες ποτέ πόσο δύσκολο είναι να πατάς γερά στη γη; Καημένη Βασιλοπούλα… Όλα μαγικά δείχνουν από ‘δω πάνω! Μα μπορεί να είναι μόνο μια ψευδαίσθηση της ωραιότητας των άσκημων πραγμάτων…
