Ανεόρταστη Λαμπρή

Η ιστορία κυρίως μήνα Απρίλιο σημαδεύεται από μεγάλα γεγονότα. Η ροή της δεν κάνει διάκριση αν είναι γιορτή ή σκόλη. Ανήμερα Λαμπρής, 4 Απρ. 1827, τουρκικά κανόνια έβαλλαν κατά Ελλήνων πολιορκημένων στην Ακρόπολη. Κυριακή του Πάσχα ήταν το 1932, που κλιμακώθηκαν συλλαλητήρια στην Ομόνοια μετά την κήρυξη της χώρας σε χρεοκοπία απ’ τον Ελ. Βενιζέλο. Τη μεγάλη γιορτή της Ορθοδοξίας 20 Απρ. 1941, υπέγραψε ο Τσολάκογλου τη συνθηκολόγηση στου “Θων” με τους Γερμανούς. Το Πάσχα 1967 γιορτάσθηκε με απαγόρευση της κυκλοφορίας απ’ τη δικτατορία. Απρίλη 2019 κατακάηκε η Παναγία των Παρισίων για την οποία πληθαίνουν οι θεωρίες συνωμοσίας ότι ήταν σημάδι εμφάνισης πανδημίας, αλλά και το Πάσχα του Απρίλη φέτος, που σιώπησε όχι μόνον η Ελλάδα αλλά σχεδόν ο κόσμος όλος απ’ τον κορωνοϊό.
Αντί για “Πάσχα λύτρον λύπης”, ζήσαμε Πάσχα “βαριάς σκιάς”. Καταλάβαμε ότι ήταν αλλιώτικο από άλλες φορές. Το μυαλό μας λειτούργησε αναγκαστικά υπό πίεση, αποδεχόμενο ξαφνικά ένα είδος αποδιοργάνωσης, που προκάλεσε την αναγκαιότητα διαφύλαξης του αγαθού της ζωής με εγκαρτέρηση και προσανατολισμό στα κελεύσματα της εξουσίας.
Η αντίληψη του “Θείου” είναι που δεν μπορούμε να συλλάβουμε το Θεανθρώπινο γεγονός των γραφών. Εκείνο όμως που μπορεί να μας φέρει στο χάος στη διαρκή απειλή της αποσύνθεσης μιας υγιούς βιώσιμης κοινωνίας το καταλαβαίνουμε Και υπακούσαμε σε επίπονες καταστάσεις για ν’ αποφύγουμε τη φρίκη της αρρώστιας ή και οποιοδήποτε αναπάντεχο προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα της πορείας της πανδημίας.
Η Θρησκεία βοήθησε να υπομείνουμε την έλλειψη συναισθηματικών εντάσεων προς διαφύλαξιν του πολύτιμου αγαθού της υγείας, αν και σε πολλές περιπτώσεις βλέπουμε ανθρώπους ανεξαρτήτου ηλικίας να έχουν… σαλτάρει. Μας προσέφερε κάτι σημαντικό, να παραδεχθούμε ότι υπάρχουν πράγματα τα οποία, ενώ δεν μπορούμε να εξηγήσουμε, πιστεύουμε ότι είναι και ερμηνεύσιμα και απαραίτητα. Η Εκκλησία αποσβένει το χάος και καταφέρνει να θεωρείται ως ο πλέον εξισορροπητικός παράγων της ζωής του ανθρώπου.
Τόση λύπη δεν ακούστηκε ποτέ άλλοτε να σακατεύει χιλιάδες ανθρώπους σ’ όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Και όμως δεν έλειψε η περιφρόνηση προς τις επιταγές της πολιτείας να αδρανοποιήσει τα όπλα της. Η φετινή Λαμπρή για πολλούς είναι πιο πολύ στραμμένη προς τη θλίψη για την καταπολέμηση της πανδημίας και για λιγότερους προς την τέρψη.
Η Σταύρωση ήταν μια αποτρόπαιη πράξη της Ρωμαϊκής εξουσίας, ενώ στις μέρες μας θεωρείται σημείο θυσίας. Μαζί με την Ανάσταση εξηγούν το σκοτεινότερο νόημα της ζωής, όπου ο θάνατος προσφέρει την αίσθηση ότι είμαστε μέρος της διαδικασίας για ό,τι συμβαίνει πάνω στη γη προς όφελος ή προς ζημίαν μας. Δεν υπομένουμε με καρτερικότητα την απώλεια μυριάδων συνανθρώπων μας, ούτε θέλουμε να φαντασθούμε το τέλος της δικής μας ζωής. Αντιλαμβανόμαστε μόνο από πού ερχόμαστε, ότι ζούμε σ’ έναν κόσμο η λειτουργικότητα του οποίου εξαρτάται από εμάς τους ίδιους και καταλαβαίνουμε ποιος αποφασίζει πού θα πάμε όταν φύγουμε από δω.
Εγινε φέτος η ημέρα της Λαμπρής “ανεόρταστη” στιγμή, του πρώτου χρόνου της δεύτερης 10ετίας του αιώνα, το κόκκινο σημάδι, η θορυβώδης ησυχία στους δρόμους, η μαύρη “κλεισούρα” των παιδιών. Άλλος τέτοιος Απρίλης ας μην έρθει!