Ανεπιθύμητα… Κάλαντα!

Παραμονή Πρωτοχρονιάς του 2013. Μνημονιακή, επώδυνη κι ανέλπιδη.
Πρωινό της τελευταίας μέρας του χρόνου. Με χειμωνιάτικη χανιώτικη υγρασία και κατάλοιπα αιθαλομίχλης που εκπέμπουν οι καμινάδες γύρω. Ποιος θα το πίστευε, μόλις λίγα χρόνια πριν, πως θα γυρνούσαμε στα χρόνια του 1960;
Κάποιος κλείδωσε από χθες βράδυ την πόρτα της πολυκατοικίας. Πιθανόν να θεώρησε «ανεπιθύμητους» τους μικρούς σημερινούς καλαντιστάδες. Κι όμως…
Το κουδούνι της εξώπορτας χτυπάει επίμονα. Είναι τα παιδιά. Νοικοκυραίοι κάνουν πως δεν ακούν και γυρίζουν από την άλλη πλευρά στο κρεβάτι τους, άλλοι μαχμουρλίδικα πετάνε ένα «- Μας τα είπαν άλλοι…» και κλείνουν την πόρτα. Μερικοί πιο «θαρραλέοι», έστω και βαριεστημένα, ανοίγουν και τα ακούν…
Η ατμόσφαιρα γεμίζει με τη γνωστή μελωδία: «Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά…». Κάλαντα διαχρονικά που κρατούν από τη Βυζαντινή εποχή ή και παλαιότερα. Ο βραχνός, μισοεφηβικός ήχος της αγουροξυπνημένης φωνής, συνοδευόμενος από ένα μεταλλικό τριγωνάκι και ένα κόκκινο σκουφάκι -για την περίσταση- συνοδεύει το πρωτοχρονιάτικο τραγούδι – ευχή. Για τον καινούργιο χρόνο. Για την παράδοση…
«…Και του χρόνου, Χρόνια Πολλά», εύχονται σαν τελειώσουν τα παιδιά τα μισοειπωμένα κάλαντά τους. Και περιμένουν. Οσοι ανοίγουν την πόρτα δίνουν ένα συμβολικό χρηματικό ποσό. Για τον κουμπαρά των μικρών. Οχι πολλά. Σφιχτές χρονιές, σφιχτά τα φιλοδωρήματα… Πιο παλιά στα χωριά, οι νοικοκυρές φίλευαν τους καλαντιστάδες με παραδοσιακά γλυκίσματα, αμύγδαλα, κάστανα ή ξερά φρούτα.
…Εθιμο τα κάλαντα που επιβίωσε περνώντας από χειρότερες καταστάσεις. Θα είναι κρίμα, αν μια οικονομική κρίση τα διαγράψει. Στο κάτω – κάτω κι αν ακόμη δεν συμφωνούμε με την παράδοση όντας οπαδοί του «χοντρομπαλά» δυτικού «Santa Claus» ή δεν έχουμε πολλά να δώσουμε στα παιδιά και μόνο το χαμόγελο που θα εισπράξουμε από τα νεανικά μουτράκια τους αξίζει τον κόπο να ανοίξουμε την πόρτα μας.
Μια φορά τον χρόνο είναι! Δεν νομίζετε…;
Καλή χρονιά, με την ευχή των πρωτοχρονιάτικων καλάντων. Με την ελπίδα ότι όλα θα πάνε καλύτερα, αρκεί να τα «βλέπουμε» κι εμείς καλύτερα.
«…Και του χρόνου».