Ως γενικός ορισμός διπλωματία σημαίνει την τέχνη και πρακτική διεξαγωγής διαπραγματεύσεων, την απόπειρα απόκτησης στρατηγικού πλεονεκτήματος, την εύρεση αποδεκτών λύσεων με την παράθεση επιχειρημάτων με ήπιο και ευγενικό τρόπο, χωρίς διαπληκτισμούς.
Ομως, όπως η διπλή όψη ενός νομίσματος, την οποία αποκρύπτει κάποιος για να επιτύχει το επιθυμητό αποτέλεσμα, διπλωμάτης σημαίνει και το διπλό μάτι το οποίο χρησιμοποιεί, για να βλέπει και να εκφράζει προς τα έξω επουσιώδεις λύσεις, και παράλληλα να αποκρύπτει σοβαρές μυστικές διαπραγματεύσεις.
Ο Αμερικανός ποιητής Robert Frost είπε ότι: Διπλωμάτης είναι κάποιος που θυμάται τα γενέθλια μίας γυναίκας και ξεχνά την ηλικία της. Ο Στάλιν: Αν ένας υπουργός εξωτερικών αρχίζει να υπερασπίζεται μέχρι θανάτου μια “συμφωνία ειρήνης”, πρέπει να είστε βέβαιοι ότι η κυβέρνησή του έχει ήδη παραγγείλει νέα θωρηκτά και αεροπλάνα. Τέλος ο Τζον Κέννεντυ: Δεν θα πρέπει να διαπραγματευόμαστε από φόβο. Αλλά να μη φοβόμαστε να διαπραγματευόμαστε.
Υπό το πρίσμα της βαθιάς και πραγματικής έννοιας της Διπλωματίας, αυτή διεξάγεται με δικούς της όρους και κανόνες. Στην κωμόπολη Wesseling, μερικά χιλιόμετρα έξω από τη Βόννη, πρώην πρωτεύουσα της Γερμανίας, υπάρχει η Πολιτική Ακαδημία Eichholz του Ιδρύματος Konrad Adenauer. Εκεί διδάσκεται κανείς την ανάλυση της ψυχολογίας του όχλου, να ερμηνεύει και να αναλύει επί καθημερινής βάσης τις δηλώσεις των πολιτικών, τις συμπεριφορές και χαρακτήρες τους, τα δημοσιεύματα των Μ.Μ.Ε., τι κρύβεται πραγματικά πίσω από τα ψιλά γράμματα, τις συμφωνίες και τις διεθνείς σχέσεις κ.ά.
Στην ιστορία γνωστή είναι π.χ. η Γερμανοσοβιετική συμφωνία μη επίθεσης της 23.08.1939, αυτό το Σύμφωνο Ειρήνης μεταξύ Χίτλερ και Στάλιν, το οποίο όμως στην πραγματικότητα απέκρυβε από τη διεθνή κοινότητα την διχοτόμηση και κατάληψη της Πολωνίας από τις δύο αυτές χώρες.
Ο ελληνικός λαός βιώνει εδώ και 5 χρόνια τη μεγαλύτερη τραγωδία της σύγχρονης ιστορίας του. Σκοπός και αυτού του άρθρου δεν είναι να επαναλάβουμε όλες τις αιτίες και όλα τα σφάλματα που επέφεραν τη μεγαλύτερη ανθρωπιστική κρίση και ποίοι ευθύνονται για όλα αυτά. Το έτος 1981 με την πλήρη ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την έκτοτε εισροή τεραστίων κεφαλαίων από τα Κοινοτικά Ταμεία και τις διεθνείς τράπεζες, ποσά τα οποία σε προγενέστερες εποχές ήταν ασύλληπτα ακόμη και εις την φαντασία κάθε Ελληνα πολίτη, ήταν η αρχή της πορείας της πατρίδας μας προς τον όλεθρο και καθοριστικό για το μέλλον του ελληνικού λαού. Το Πολιτικό σύστημα γνώριζε εξ αρχής για τις ολέθριες συνέπειες της κακοδιαχείρισης των τεράστιων κεφαλαίων και το βαρύτατο τίμημα που θα πλήρωνε κάποια μέρα ο ελληνικός λαός.
Ο οποίος όφειλε, βάσει του πνεύματος της Δημοκρατίας και των καθηκόντων του, να ψηφίζει αυτούς οι οποίοι επί δεκαετίες τον εξαπατούσαν και εξαγόραζαν με ξένα χρήματα και δάνεια την αφέλεια και αμάθεια του.
Αυτά όμως που συνέβαιναν στη χώρα μας άρχισαν να γίνονται γνωστά πολύ νωρίς στα Κοινοτικά όργανα των Βρυξελλών, στις άλλες πρωτεύουσες, στους πρωταγωνιστές της Ευρωπαϊκής Πολιτικής π.χ. Βερολίνο και Παρίσι, εις τους Διεθνείς Οργανισμούς, τον Ο.Ο.Σ.Α. και σε διεθνή Μ.Μ.Ε. Αλλά και εις τις Πολυεθνικές Εταιρείες οι οποίες φιλοδωρούσαν με δισεκατομμύρια ευρώ το πολιτικό σύστημα για να κάνουν με τεράστιες υπερκοστολογήσεις χρυσές δουλειές σε βάρος των Ελλήνων. Εδώ και 30 χρόνια, τα μηνύματα και οι προειδοποιήσεις για τον εκτροχιασμό της χώρας ερχόντουσαν σε απτά χρονικά διαστήματα. Τα οποία, δυστυχώς, αγνοούσε το Πολιτικό Σύστημα, τα φερέφωνά του, μεγάλα Μ.Μ.Ε., σε δημοσιεύματα αποκαλούσαν ως «γελοιότητες των κουτόφραγκων!».
Ακόμη και ο συντάκτης αυτού του άρθρου ήδη από το 1984 προειδοποιούσε για τις συνέπειες αυτής της ανεύθυνης πολιτικής απέναντι του λαού, και ως απάντηση του έδειχναν την πόρτα: «Εάν δεν σε αρέσει, να φύγεις και να πας εκεί από όπου έχεις έρθει!»
Όταν το 2008/9 ξέσπασε η κρίση, οι Ευρωπαίοι γνώριζαν ήδη ότι η Ελλάδα είναι μία ειδική περίπτωση, ότι η διαφθορά και η ασυδοσία του Πολιτικού Συστήματος, αλλά και η διαλυμένη, επίσης διεφθαρμένη, σπάταλη Δημόσια Διοίκηση ευθύνονται για το δυσθεώρητο χρέος. Γνωστές είναι οι δημόσιες δηλώσεις πολιτικών από τις Βρυξέλλες, την Ε.Κ.Τ., το Παρίσι και το Βερολίνο όπως π.χ. της Lagarde, του Jean – Claude Trichet και Jürgen Stark (EKT) και πολλοί άλλοι, ακόμη και της ίδιας κας Μέρκελ, η οποία επί λέξει είπε: Οτι για την κατάντια της Ελλάδος φταίνε οι Ελληνες πολιτικοί.
Για τους λόγους αυτούς, με τη διαπραγμάτευση του 1ου μνημονίου, προβλεπόταν ως βασικός στόχος η αναδιάρθρωση της τεράστιας, αναποτελεσματικής, πολυδάπανης, διαφθαρμένης Δημόσιας Διοίκησης του στενού και ευρύτερου τομέα, ο δραστικός περιορισμός αυτού σε προσωπικό και δραστικότατη μείωση των δαπανών, αλλά και η κατάργηση χιλιάδων παρείσακτων Οργανισμών. Η τότε κυβέρνηση αντέδρασε λέγοντας ότι: «Αυτά τα οποία σας οφείλουμε και πως θα σας τα επιστρέψουμε είναι δική μας υπόθεση!».
Υπονοώντας ότι το προπύργιο ύπαρξης και στήριγμα του Πολιτικού Συστήματος θα μείνει ανέπαφο. Η τρόικα ενέδωσε στο θέμα αυτό, το οποίο απεδείχθη αργότερα ως το μεγαλύτερό της λάθος. Διότι το Πολιτικό Σύστημα, μετά την αντεθνική του συμπεριφορά των 3 τελευταίων δεκαετιών, για να διασώσει αυτήν την ύπαρξή του, έβαλε τώρα ως στόχο να διαλύσει συστηματικά και τον Ιδιωτικό Τομέα, δηλαδή την Ελληνική Οικονομία. Με τις γνωστές τώρα σε όλους ολέθριες συνέπειες.
Η τρόικα και η Ευρώπη αντελήφθησαν το τεράστιο λάθος τους, αλλά παράλληλα και την 5ετή εξαπάτησή τους. Δηλαδή την κωλυσιεργία του Πολιτικού Συστήματος για διαρθρωτικές και μεταρρυθμιστικές αλλαγές. Αλλά το έγκλημα είχε ήδη γίνει. Για τους λόγους αυτούς κατά τους τελευταίους μήνες άρχισαν να σκληραίνουν τη στάση της απέναντι του Πολιτικού Συστήματος, το οποίο, ως γνωστόν, συνεχίζει να συμπεριφέρεται τόσο ανεύθυνα απέναντι του Ελληνικού Λαού. Η τρόικα και η Ευρώπη τώρα δεν θέλουν να διαπραγματευθούν με την Αθήνα, αλλά και ενδομύχως, χωρίς να το εκφράζουν δημοσίως, όπως βέβαια οι διεθνείς αναλυτές, αναγνωρίζουν όλοι ότι το χρέος δεν είναι σε καμία περίπτωση βιώσιμο.
Ομως δεν επιθυμούν τώρα τη διαγραφή του χρέους, για να αποφύγουν τη θριαμβολογία του ανεπιθύμητου τώρα εις την Ευρώπη Πολιτικού Συστήματος και την διάσωση της Εξουσίας του, το οποίο είναι ανάξιο ενός λαού με τη μεγαλύτερη πολιτιστική συνεισφορά στην Ιστορία της ανθρωπότητας. Εναν λαό τον οποίο και ατίμασε και κατέστρεψε.
Τον λαό όμως αυτόν και μόνον και την Πατρίδα μας, ως μητέρα της Ευρώπης, επιθυμούν οι Ευρωπαίοι να κρατήσουν στους κόλπους τους ως αναπόσπαστο και σημαντικότατο μέλος.
Έναν λαό απαλλαγμένο όμως από τον μακροχρόνιο εφιάλτη του Πολιτικού Συστήματος, τον μόνο υπεύθυνο της εθνικής συμφοράς του. Εναν λαό έτοιμο να επαναπροσδιορίσει τις σχέσεις του με τους άλλους λαούς της Ευρώπης και να συμπορευθεί με αυτούς, αλλά και ελεύθερο για τη διαγραφή του χρέους.
* σπούδασε Πολιτικές-Οικονομικές Επιστήμες και Κοινωνιολογία στη Βόννη και Ιστορία και Πολιτιστική κληρονομιά στην Αθήνα. Απασχολήθηκε επί 5 χρόνια στην Ομοσπονδιακή Βουλή της Γερμανίας.
