Φεβρουάριος μήνας. Μετά τις χιονοθύελλες, τις καταιγίδες και τις πλημμύρες, ο καιρός έκανε απότομη μεταβολή. Κυριακή μεσημέρι. Ο ουρανός πάνω μου τεράστιος. Ένα μεγάλο κομμάτι του καθαρό γαλάζιο. Ο ήλιος έκανε τη νωχελική του πορεία σ’ αυτό το ομμάτι. Γύρω από αυτό και μάλιστα προς τα δυτικά, διάσπαρτα μικρά – μεγάλα, γκρίζα – μαύρα, μερικά απειλητικά, κατά τα άλλα καλοσχεδιασμένα σύννεφα. Ο ήλιος όμως λαμπερός και ζεστός. Μωρέ, μήπως μπήκε η άνοιξη και δεν το κατάλαβα; Ας πάω μια βόλτα να το απολαύσω. Λες να βρέξει; Μπα. Με το σακάκι μου στον ώμο πήρα δρόμο.
Περπάτησα αρκετά, το αεράκι με χάιδευε. Για μια στιγμή τράβηξε την προσοχή μου ένα γραφικό γεροντάκι, καθώς είχα κουραστεί, πήγα κι έκατσα στο παγκάκι σχεδόν δίπλα του. Μιλούσε ψιθυριστά και κάτι έγραφε, είχε γεμίσει σελίδες. Μπήκα στον πειρασμό και τον ρώτησα:
– Είστε συγγραφέας; Βλέπω γράφετε.
Έδειξε πως χάρηκε που του μίλησα, χαμογέλασε.
– Καμία σχέση.
– Τότε τι γράφετε; Πλησιάζω να δω, αυτό μοιάζει με κατάλογο, με λίστα, του είπα δισταχτικά. Ξαναγέλασε το γεροντάκι.
– Ναι, είναι μία λίστα. Μόλις τελειώσω θα σου τη δώσω να τη διαβάσεις, αλλά θα μου κάνεις μια χάρη, θα τη δώσεις και στους φίλους σου, και οι φίλοι στους φίλους τους.
– Με αφορά; Μας αφορά;
– Μπορεί ναι μπορεί και όχι, μάλλον ναι.
– Περί τίνος πρόκειται;
– Καταγράφω τους επισκέπτες της ζωής μου, τους ευχάριστους και τους ανεπιθύμητους, που κάποιοι από αυτούς μου κάνανε αρμένικη βίζιτα.
– Και τι σημασία έχει τώρα πια για σας;
– Απλά κάνω απολογισμό της ζωής μου, και για να είμαι δίκαιος και να μην κακολογώ τους ανεπιθύμητους επισκέπτες, ζήτησα και το λόγο τους.
– Και σας τον είπαν; Τι είπαν, πείτε μου, έχω μια τρελή περιέργεια.
– Όλοι μου είπαν ότι εγώ τους κάλεσα. Σε όλους έστειλα προσκλήσεις αλλά δε θυμάμαι πότε και δεν θυμάμαι καν το κείμενο της πρόσκλησης.
– Και; Μα θέλω λεπτομέρειες, αινιγματικά μου ακούγονται έτσι όπως μου τα λέτε.
– Και να ‘ξερες πόσο απλά είναι τα πράγματα κοπέλα μου!
– Θέλω να σας ακούσω, φαίνεστε σοφός, τουλάχιστον με γνώση και πείρα.
– Όλα αυτά που ξέρω, οι επισκέπτες μού τα έμαθαν με τον τρόπο τους. Ας αρχίσω κάπως έτσι. Εσύ τώρα στέλνεις μια πρόσκληση, σε παρακαλώ μη με διακόψεις. Αύριο που θα σ’ επισκεφθεί, μπορεί και ως το βράδυ, ένα συνάχι, μια βρογχίτιδα ή ένας πυρετός, να το ξέρεις ότι τον έχεις καλέσει εσύ. Πώς βγήκες έτσι ελαφρά ντυμένη Φεβρουάριο μήνα με αυτό το υγρό βοριαδάκι, και κοίτα σε λίγο θα βρέξει. Αν κρυολογήσεις δε θα φταις εσύ; Δε θα έχεις προσκαλέσει, προκαλέσει εσύ;
Άρχισα λίγο να καταλαβαίνω, είδε το ενδιαφέρον μου και άρχισε να μου μιλάει χωρίς ανάσα για κάποιους επισκέπτες απ’ τη λίστα που διάλεξε τυχαία.
– Ένας επισκέπτης που έκατσε στο σβέρκο μου εφτά χρόνια ήταν μια κακή σχέση. Το κείμενο της πρόσκλησης που είχα στείλει ήταν: Ανασφάλεια, χαμηλή αυτοεκτίμηση. Ένας άλλος επισκέπτης ήρθε κι έκατσε κι αυτός χρήμα – ευημερία, και το κείμενο της πρόσκλησης έγραφε: Αξίζω, μπορώ, προσπαθώ, δραστηριοποιούμαι. Αλλά δεν εκτίμησα αρκετά τον επισκέπτη μου κι έφυγε. Κι ήρθε αμέσως στη θέση του άλλος. Κάπου αλλού έστειλα μια πρόσκληση που έγραφε: Σπατάλη – κακοδιαχείριση. Ένας πολύ κακός επισκέπτης που δυσκολεύτηκα να διώξω ήταν η μοναξιά. Στην πρόσκληση είχα γράψει ένα κατεβατό από λέξεις όπως: εσωστρέφεια, τσιγκουνιά χρημάτων και συναισθημάτων, κακή συμπεριφορά, αυθάδεια, αγένεια, αγνωμοσύνη, ίσως κι άλλα παρόμοια. Πήρα το μάθημα από αυτόν που θεωρούσα ανεπιθύμητο και άλλαξα το κείμενο της πρόσκλησης. Έγραψα: Είμαι ωραίος και το ξέρω, είμαι γενναιόδωρος, αγαπώ τους ανθρώπους, συντρέχω στη χαρά τους και στη λύπη τους. Και γέμισε το σπίτι μου φίλους κι η καρδιά μου αγάπη.
Τον άκουγα σιωπηλά, προσπαθούσα να μη χάσω ούτε μια λέξη και να καταλάβω τι κρυβόταν πίσω από τα λόγια του.
– Δε θα σε κουράσω άλλο. Πάρε τη λίστα μου, κάνε τη δική σου λίστα και έχε έτοιμες τις προσκλήσεις. Γράψε ωραία κείμενα και να θυμάσαι πότε και σε ποιον έστειλες, και μην κακίζεις κανέναν ανεπιθύμητο επισκέπτη χωρίς λόγο. Υπάρχει λόγος που ήρθε, εσύ τον κάλεσες, να το θυμάσαι αυτό. και να ‘σαι καλά που ήρθες και μου μίλησες.
– Εγώ τώρα για σας τι είμαι; Είμαι επισκέπτης, πήρα πρόσκληση, τι είδους;
– Εσύ… είσαι πρόκληση γιατί είσαι πολύ νέα και άμε τώρα…
Και επειδή είμαι πολύ νέα, έστω… σχετικά νέα, ετοιμάζω προσκλήσεις. Περιμένω προσκλήσεις, θα ανταποκριθώ σε όλες.
