Η συνωμοσία της σιωπής για κάτι που έγινε και απεκρύβη για κοινωνικούς λόγους εξαφανίζεται. Ο φόβος για υποθετικό κίνδυνο, έγινε ξαφνικά αφοβία και με γενναιότητα ξεπεράστηκε το συναίσθημα της ντροπής να δημοσιοποιηθεί ο εργασιακός φοβισμός, ή η σεξουαλική παρενόχληση μέχρι εξευτελισμού από τον κάθε αναγνωρίσιμο που του περνάει από το χέρι, να κάνει ένα διορισμό εκεί που οι δουλειές είναι λιγοστές. Το ποτάμι ξεχείλισε.
Κανείς δεν μπορεί να το γυρίσει πίσω, όσο ψηλά κι αν βρίσκεται. Η σιωπή χάθηκε, η ντροπή εξαφανίστηκε, οι καταγγελίες αμέτρητες για περιστατικά κάθε μορφής βίας και προσβολής της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Μπαράζ οι εκπομπές στα ΜΜΕ.
Ο φόβος δυστυχώς καθιστούσε αόρατους θύτες και θύματα με αποτέλεσμα η πολιτεία, τα Εργατικά Σωματεία και οι οργανώσεις να μην μπορούν να προστατεύουν τους παρενοχλούμενους. Και τούτο επειδή οι έντιμοι συνδικαλιστές είχαν άγνοια ή διότι υπήρξαν ανέντιμοι οι ίδιοι οι παρενοχλούντες. Ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες διεσπείροντο από στόματος σε στόμα και η κακή γνώμη διεδίδετο. Συνεπώς δεν πέσαμε από τα σύννεφα.
Απηλλάγησαν πρώτες από το φόβο οι αθλήτριες, καταγγέλλοντας τους προπονητές τους και ακολούθησαν άνθρωποι του καλλιτεχνικού κόσμου με απίστευτες φρικώδεις αποκαλύψεις, από τις οποίες αναδύεται δυσοσμία. Επήλθε ψυχική ζημιά τεραστίων διαστάσεων με αντίκτυπο στην υπόληψη του εργασιακού χώρου της υποκριτικής. Αυτού του είδους οι “κακοποιοί”, οι “βιαστές” και “χειρονομούντες”, ζητούσαν από τα θύματά τους πειθήνια υποταγή, φρονιμάδα, μη κοινοποίηση των συμβάντων, ούτε διαμαρτυρίες ή καταγγελίες, αλλά αποσιώπηση της ατίμωσης, «για να πηγαίνουν όλα καλά» στο γραφείο, στο εργοστάσιο, στο σανίδι της υποκριτικής, στα σίριαλ, στο πάλκο του τραγουδιού και όπου αλλού υπάρχει σχέση εργοδότη και εργαζόμενου. Ανεπούλωτα τραύματα!
Υπάρχουν και άλλοι χώροι εργασίας, που η βία δεν φαίνεται, όπως συμβαίνει στο Δημόσιο ή σε υπηρεσίες εξαρτώμενες απ’ αυτό, όπου τοποθετούνται σε υψηλές θέσεις άτομα μειωμένων ικανοτήτων. Αυτούς το σύστημα εξουσίας τους καθιστά ισχυρούς, να συμπεριφέρονται με σκαιότητα στο υπό εξυπηρέτηση κοινό.
Κατ’ αρχήν φταίνε οι εξουσιαστές που η δομή της εξουσίας κάνει τους περισσότερους να επιβάλλουν τη θέληση και το “εγώ” τους στους άλλους, για να νιώθουν ανώτεροι, ενώ είναι μικρόνοες. Στη συνείδησή τους είναι βαθιά ποτισμένη η εξουσία, σαν όπιο. Έχουν απροσδιόριστο το συναίσθημα, ίσως μιας άγριας χαράς όταν μπορούν να ταπεινώνουν όταν απειλούν, χωρίς να σέβονται την αξιοπρέπεια και την υλική υπόσταση της ανθρώπινης προσωπικότητας. Όταν ξεσκεπαστούν καταρρέουν. Ποιες απ’ τις δεκάδες καταγγελίες παρενόχλησης στον καλλιτεχνικό κόσμο είναι αληθινές; Μόνο η δικαιοσύνη, αν φθάσουν εκεί, μπορεί να το αποδείξει.
Όμως, πολλές φορές δεν πάνε πίσω και οι παθόντες. Αναγκάζονται να συμφωνήσουν σιωπώντας, για να ‘χουν την προστασία του “ισχυρού”, αφού αυτοί πρώτα τους έκαναν αδύναμους. Όλος ο κόσμος τραυματίζεται ψυχικά όταν μαθαίνει για κάθε είδους κακοποίηση. Υπάρχει βέβαια και το τεκμήριο της αθωότητος, αλλά τι να σου κάνει κι αυτό άπαξ και βγει το “σούσουρο”; Από τα τηλεοπτικά παράθυρα και τα σόσιαλ μίντια φθάνουν οι αλήθειες στο φως, καταλήγουν όμως και σε κουτσομπολιά της κλειδαρότρυπας. Έτσι η διαπόμπευση βγαίνει στην αρένα της ταυρομαχίας, σε μια κοινωνία κουρασμένη απ’ τα “λοκντάουν”, να χλευάζει και να ποτίζεται με χολή για εκείνους που άλλοτε αποθέωνε.
