Ανέστια βλέμματα

Μην με κοιτάς
Δεν την αντέχω την τόση ομορφιά
Ολόκληρη η ζωή μου
Αναδύεται από των ματιών σου το χρώμα
Μην με κοιτάς
Οι παλμοί της καρδιάς μου σταματούν
Χορεύουν ξέφρενα ένα ρυθμό
Που δεν έχει σώμα και πνοή
Μην με κοιτάς
Δίνεις ζωή
Στην ασθματική μου ανάσα
Μην με κοιτάς σου λέω
Μου θυμίζεις όλα αυτά
Που δεν θέλω να θυμάμαι
Σταμάτα να καρφώνεις το βλέμμα σου
Οι σπίθες σου είναι αιχμηρές
Με κάνεις να αισθάνομαι
Σταμάτα
Η αυθυπαρξία μου
Δεν λυτρώνεται από κανένα Θεό
Το κάλεσμά μου
Η ανάταση των χεριών μου
Δεν βρίσκουν κανέναν ουρανό
Μην με κοιτάς σου λέω
Δεν ακούς;
Τις αλυσίδες μου ξεσκίζω
Με δόντια που ακονίζουν
Το χώμα μου τινάζω
Με νύχια που μοιάζουν με οπλές
Όλα αυτά που θες
Θα σου τα φωνάξω
Με βρυχηθμό λεόντων
Αρκεί να σταματήσεις να με κοιτάς
Τότε, τώρα και για πάντα
Το βλέμμα σου είναι καταδίκη
Με κάνεις να ζητάω πιο πολλά
Από έναν κόσμο που νοσεί
Το βλέμμα σου είναι βροχή
Μένεις μόνος σε μια εκκωφαντική βουή
Δεν το βλέπεις;
Θα πνιγείς
Μην με κοιτάς άλλο
Μην απορείς
Που δεν σου μιλάω
Που δεν είμαι εκεί
Που δεν είμαι ευγενής
Παλεύω με αγγέλους μεταμορφωμένους
Που παιχνίδια νόθας νομοτέλειας παίζουν
Θα σωθώ
Μην με κοιτάς
Θα σωθείς και εσύ
Μα αυτό που θα μείνει
Είναι μια σταχτένια γη
Τι και αν το τοπίο
Είναι ανέστιο και νεκρό;
Τι και αν οι φλόγες σιγοκαίουν ακόμα;
Τι και αν οι λάσπες και οι σκόνες
Με τον βούρκο γίναν ένα;
Η φύση πάντα μεριμνεί
Για τον πρώτο της ολάνθιστο βλαστό
Μην κοιτάζεις λοιπόν
Τα δόντια μου, που ακόμα ακονίζουν
Τα χέρια μου, που από το χώμα αδρίζουν
Μονάχα τα μάτια μου, να βλέπεις
Που επιμένουν ακόμα να ονειρεύονται
Που αναζητούν μέσα από τα δικά σου
Φωτιά, Νερό, Χώμα και Αέρα
Θανάτους, Κύκλους και Γεννήσεις
Στιγμές που γίνονται Ενέργεια
Ενέργεια που γίνεται Αιωνιότητα
Μην με κοιτάζεις
Και αν με κοιτάξεις
Δες Μονάχα Εμένα.