Με όλα όσα συμβαίνουν τελευταία, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε πολλές άλλες χώρες τα συμπεράσματα για την κλιματική αλλαγή, ενώ μπορούν να εξαχθούν με ασφάλεια, εντούτοις αν γυρίσουμε το χρόνο πίσω, θα διαπιστώσουμε ότι η ρύπανση και η υποβάθμιση του περιβάλλοντος ήταν τόσο μεγάλη που θα χρειάζονταν πολλές σελίδες για να περιγραφεί με ακρίβεια.
Θέλω να πω με αυτό ότι τις προηγούμενες δεκαετίες λάμβανε χώρα μία τεράστια οικολογική καταστροφή είτε από την αποκλειστική χρήση του λιγνίτη για την παραγωγή ενέργειας, είτε μέσω συνεχούς και αδιάκοπης λειτουργίας πληθώρας πυρηνικών εργοστασίων, είτε λόγω των πυρηνικών δοκιμών, είτε με την ασύδοτη χρήση των ορυκτών καυσίμων ή την κατασπατάληση τεράστιων κονδυλίων για κάθε είδους όπλα – συμβατικά ή πυρηνικά.
Από τότε μέχρι σήμερα πέρασαν πολλά χρόνια, όπως πολλές ήταν και οι προσπάθειες ανάσχεσης αυτής της θλιβερής κατάστασης, με ψήφιση νόμων και διαταγμάτων, με κήρυξη πολλών περιοχών ως προστατευόμενες, με απαγορεύσεις και χρήση εναλλακτικών μορφών ενέργειας, με φίλτρα προστασίας, με έλεγχο των καυσαερίων και άλλα πολλά τουλάχιστον σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Το αποτέλεσμα όμως δεν ήταν το επιθυμητό. Ψάχνουμε ένεκα τούτου εναγωνίως για ευθύνες και υπαιτιότητα. Αναζητούμε τους ενόχους. Δεν έχουμε ψάξει όμως μέσα μας για να βρούμε την πραγματική αιτία. Εν προκειμένω για την ατομική ευθύνη στο τωρινό κατάντημα. Με δεδομένο ότι είμαστε ικανοί για το καλύτερο και το χειρότερο.
