Στην εποχή του «δήθεν» και του «φαίνεσθαι», του προσποιητού και του βολέματος, της υπεροψίας και της αλαζονείας της εξουσίας και άλλων δεινών και κακοηθειών, έρχεται μέσα σ’ αυτόν τον ορυμαγδό της κοινωνίας να προστεθεί και η βία! Ασφαλώς, πάντα υπήρχε η κοινωνία της βίας και η βία της κοινωνίας, που κατά καιρούς παρουσίαζε έξαρση ή ύφεση, ανάλογα με τις κοινωνικές συνθήκες και τις κρίσεις που συχνά πυκνά εμφανίζονται! Η κοινωνιολόγος Μαρίνα Καρατζαφέρη, υποστηρίζει ότι η βία ως κοινωνικό φαινόμενο, είναι η πιο παράλογη και επικίνδυνη μορφή επιθετικότητας. Στην ουσία η βία είναι η συλλογική μορφή της ατομικής επιθετικότητας, που παίρνει συχνά τεράστιες διαστάσεις όταν εκδηλώνεται με μαζικά κινήματα και προκαλεί ομαδικά εγκλήματα, κοινωνικές αναταραχές και πολέμους. Ο όρος «Κοινωνική Βία» είναι απολύτως πραγματικός. Είναι η βία η οποία «λειτουργεί» σε επίπεδο κρατών, θεσμών, συμπεριλαμβανομένων των Πανεπιστημίων και επαγγελματικών οργανισμών. «Κοινωνική Βία» είναι επίσης η παραβίαση ανθρώπινων δικαιωμάτων, σε όλους τους τομείς πχ στην εργασία, στην κοινωνία, στην οικογενειακή και προσωπική ζωή κ.α. Αν εστιάσουμε στη χώρα μας, θα κατανοήσουμε πως τα τελευταία χρόνια, οι αλλεπάλληλες κρίσεις (οικονομική, υγειονομική), είχαν ως αποτέλεσμα να τροφοδοτήσουν και την κοινωνική κρίση, συνέπεια της οποίας είναι το γιγάντωμα της ενδοοικογενειακής βίας, της ενδοσχολικής βίας, της εξωσχολικής βίας, της οπαδικής βίας κλπ. Αν συνυπολογίσει κάποιος και την παραδοξότητα μιας ευνομούμενης πολιτείας που ενώ έχει θεσπίσει κανόνες και νόμους, για οποιαδήποτε παραβατικότητα, ταυτόχρονα αυτοαναιρούνται και στην ουσία δεν εφαρμόζονται!
Η πηγή του κακού γεννιέται και θεριεύει μέσα στην ψυχή των ανθρώπων, εκεί όπου το μίσος, η ζήλεια, η εκδίκηση, η μη αποδοχή, η μη επιβεβαίωση, το εγώ, υπερτερούν της θετικής πλευράς της ζωής, όπου φωλιάζει η αγάπη, η καλοσύνη, η ενσυναίσθηση, η αποδοχή του διαφορετικού, η αλληλεγγύη κλπ Όλα αυτά ενισχύονται από την ύπαρξη μιας οικογένειας, η οποία προνοεί, προτείνει λύσεις, βάζει κανόνες και όρια στα παιδιά από την μικρή τους ηλικία! Επιπλέον, ελέγχει την κατάσταση, καλλιεργεί το σεβασμό, την αυτοπεποίθηση, επικοινωνεί με τα παιδιά, ουσιαστικά και όχι με την έννοια του παρκαρίσματος! Καθοδηγεί, ακόμα, τα παιδιά στο δρόμο της ανεξαρτησίας, της ψυχικής ενδυνάμωσης, της αυτονομίας, της ισότητας, ης αλληλοκατανόησης! Τα παιδιά θέλουν να βλέπουν γονείς αυστηρούς, μεν, αλλά που θα ελέγχουν την κατάσταση του σπιτιού, δε, και θα βάζουν όρια σε όλα! Τα παιδιά θέλουν να βλέπουν ευτυχισμένους γονείς, πλημμυρισμένους από χαρά και ευτυχία! Αν ένα παιδί ζει σε ένα οικογενειακό περιβάλλον, όπου διαδραματίζονται, καθημερινά σκηνές απείρου κάλλους, τσακωμοί, βία, βρισιές, εκβιασμοί κλπ, το πιθανότερο είναι να γίνει αποδέκτης όλων αυτών των εντάσεων, τις οποίες, μπορεί να οικειοποιηθεί και να τις εξωτερικεύσει, ευκαιρίας δοθείσης, με πολύ χειρότερο τρόπο στο μέλλον! Φυσικά για όλη αυτή την κατάσταση με την ανεξέλεγκτη βία, φέρνει ευθύνη και η πολιτεία που άλλοτε κάνει τα «στραβά μάτια», παίζοντας το ρόλο του θεατή, δείχνει ανεκτικότητα και ενθαρρύνει ομάδες χούλιγκαν ή άλλων παραβατικών στοιχείων και άλλοτε υπερεκτιμά την εξουσία της με υπερβάλλοντα ζήλο και προβαίνει σε ακραίες πράξεις καταστολής.
Ζούμε σε μια εποχή που δεν ξέρει η δεξιά τι ποιεί η αριστερά μας, ο κόσμος νιώθει ανασφάλεια, κυριαρχεί ο θυμός και η οργή μπροστά στις ανισότητες, την ακριβή ζωή και την ένδεια, ενώ οι σχέσεις των ανθρώπων κρέμονται από μια λεπτή κλωστή. Η ευθύνη ανήκει σε όλους μας, ενώ στο χέρι μας είναι να αλλάξουμε πράγματα, ξεκινώντας από μια βαθιά ενδοσκόπηση του μέσα μας.
