Το κατά συνήθεια “πόθεν έσχες” πολιτικών και δημοσίων προσώπων έχει περάσει από κόσκινο για να καταντήσει σε “τι έσχες”. Όλοι δηλώνουν ποιες είναι οι καταθέσεις τους σε τράπεζες και μετοχές Α.Ε., ποια η ακίνητη περιουσία τους, αλλά ποτέ δεν δικαιολογούν, πώς απέκτησαν αυτό τον πλούτο. Δίνουν το “έσχες” και το δικαίωμα στον καθένα να ερμηνεύει, όπως θέλει, το “τι έσχες” και να αμφιβάλλει πώς αποκτήθηκε αυτή η περιούσια.
Αποκαλύπτονται, όσα δεν συγκαλύπτονται. Το ερώτημα είναι πώς πλουτίζουν από τη βουλευτική και μόνο αποζημίωση αφού οι ίδιοι βουλευτές ψήφισαν το ασυμβίβαστο να ασκείται το επάγγελμα ενώ είναι βουλευτής. Κάθε χρόνο το ίδιο έργο, οι αυτές απορίες και τα ερωτήματα, αλλά από πουθενά η εξήγηση του “πόθεν”. Πέραν απ’ το ζητούμενο υπάρχει το πιο ενδιαφέρον, ότι όσοι ασχολούνται με τα κοινά είναι οι οικονομικά ευκατάστατοι. Κανείς απ’ τον “κυρίαρχο λαό” δεν έχει τη δυνατότητα σε όποιο κόμμα και αν ανήκει, να διεκδικήσει θέση στο Κοινοβούλιο. Οι σύμβουλοι, τα “κολλητάρια” των ηγετών, τα λεγόμενα και “θηρία” διεκδικούν μετά μανίας μια θέση στην εθνική αντιπροσωπεία και ας υπάρχουν άλλοι ικανότεροι, που θα μπορούσαν να προσφέρουν στα κοινά. Και όμως το πολίτευμά μας χαρακτηρίζεται δημοκρατικό, αντί αριστοκρατικό, που είναι.
Πριν είκοσι χρόνια υπήρξε πρωτοβουλία αναμόρφωσης του θεσμού, ώστε να πάψει η κοροϊδία του, “τι έσχες” αντί του “πόθεν”. Οι πολιτικοί θα ’πρεπε, να είχαν επαναστατήσει και να ήταν πιο σαφής ο νόμος “περί προστασίας της τιμής του πολιτικού κόσμου”, βάσει του οποίου καθιερώθηκε η δήλωση του “πόθεν έσχες”. Έτσι οι πολιτικοί θα είχαν φροντίσει για την αυτοπροστασία τους και δεν θα εβάλοντο από την κοινή γνώμη.
Για την ιστορία του όρου “πόθεν έσχες” ο βουλευτής Ολυμπίας εξ Αγουλινίτσης Φώτιος Μοσχούλας στη συνεδρίαση της Βουλής (29-30/11/1927) κατά τη συζήτηση του άρθρου 10 Σ/τος περί ιδιοκτησίας είχε πει: «Οι μεταπολεμικές περιουσίες πρέπει να ερευνηθούν κατά την προέλευσή των». Υπέβαλλε δε πρόταση νόμου, το πρώτον, περί του “πόθεν έσχες” και ανέπτυξε τη θεωρία, «πως ο δημόσιος πλούτος διηπράγη και εξεμεταλλεύθη παρά των επιτηδείων πατριδοκαπήλων». Ο Κρητικός βουλευτής Ρ. Κούνδουρος δήλωσε ότι εκ του νόμου τούτου «εξαρτάται η μελλοντική εξέλιξη της Ελλαδος ως κράτος και ως κοινωνία». Πρότεινε «να καταστήσουν άρτιαν και αντάξιαν προς τους παλαιούς θεσμούς ο “πόθεν έσχες”, ο οποίος ίσχυσεν προ χιλιάδων ετών εις την χώραν μας». Η εφαρμογή της πρότασης Μοσχούλα – Κούνδουρου αγνοείται.
Ο Κων/νος Καραμανλής κατέθεσε σοβαρή πρόταση (1960) για τα περιουσιακά στοιχεία των πολιτικών, λέγοντας: «Το πράττω διότι πρέπει να δικαιολογηθούν οι προϋποθέσεις, χάρις εις τας οποίας ο ελληνικός λαός θα διατηρήσει την εμπιστοσύνην του εις την ηγεσίαν του, διότι οι διασυρμοί υπάρχει κίνδυνος, να οδηγήσουν την πολιτικήν ηγεσίαν του τόπου εις καθολικήν ανυποληψίαν».
Πέρασαν 4 χρόνια όταν επί Γεωργίου Παπανδρέου και Υπ. Δικαιοσύνης Π. Πολυχρονίδη υπεγράφη ο νόμος 4351/17-8-64, που καθορίζει την αληθή έννοια του “πόθεν έσχες”, καθ’ όσον «η δήλωση περιουσιακής καταστάσεως περιέχει εν λεπτομερεία κατά χρόνου και τρόπον κτήσεως” των περιουσιακών στοιχείων (άρθρο 3). Το πως κατέληξε το “πόθεν έσχες” σε “τι έσχες” δεν χρειάζεται να ’ναι κανείς “σοφός” να καταλάβει!
