Ανεξίτηλα στη μνήμη!

Πέντε-έξι μισολιωμένες γόμες αχρησιμοποίητες εδώ και δεκαετία, ξεχασμένες στο συρτάρι με τις στραπατσαρισμένες άκρες  μουτζουρωμένες ακόμα, που όλο βρίσκονται μπρος μας όταν εναγωνίως αναζητούμε τη κόλα ή το ψαλιδάκι…
Κάτι δίσκοι σκουριασμένοι, ξεθωριασμένοι απ΄ το χρόνο που κουβάλησαν πάνω τους όλες τις νοστιμιές του κόσμου, και μας πιάνουν τώρα τον τόπο στο γεμάτο  χρήσιμα πράγματα  ντουλάπι μας…
Το άδειο εδώ και καιρό βάζο της γιαγιάς  με το σπασμένο καπάκι όπου φυλούσε το γλυκό κυδώνι, απ’ όπου κλέβαμε τη μοναδική λιχουδιά με μικρές -αόρατες σχεδόν- κουταλιές …
Εκείνο το βαρύ πάπλωμα το σατινέ που απόδιωχνε το ψύχος της κάμαρας, κουκούλι ασφαλές κάτω απ’ το οποίο μύρια, όμορφα όνειρα γέμιζαν τις νύχτες των παιδικών μας χρόνων….
Κάτι βαριές κουβέρτες ολόμαλλες που επίσης ζέσταναν τις κρύες νύχτες μας, που  ξαφνικά ανακαλύψαμε πως τις… ανακάλυψε κι ο ενοχλητικός ο…σκόρος, βρήκε  ένα ζεστό σπιτικό στις πτυχώσεις τους, πολλαπλασιάστηκε και τράφηκε καλά απ’ αυτές…
Δυο πελώριες ομπρέλες αλλοτινών καιρών με σπασμένα χερούλια που συνόδευσαν τους ρομαντικούς μας περιπάτους με το έτερον ήμισυ, σε μια γωνιά του χολ, που όλο μπλέκουν στα πόδια  μας κι απειλούν την ήδη εύθραυστη ισορροπία μας…
Η μισοσκισμένη πετσέτα μπάνιου με τις πολύχρωμες ρίγες, που απλωνόταν στην άμμο επάνω και μας χάρισε -κάτω απ’ τον καυτό ήλιο του καλοκαιριού- αμέτρητες ξέγνοιαστες στιγμές νεανικών προσδοκιών κι ονειροπολήσεων…
Η παλιωμένη καρέκλα της αγαπημένης γωνιάς του πρώτου μας νοικοκυριού, που δεν στέκει πια καλά, μαζί και το ασορτί ξεχαρβαλωμένο τραπεζάκι της…
Τα δυο διαλυμένα, δίδυμα μπρελόκ-ανθρωπάκια, όπου κρέμονταν τα κλειδιά μας και του αδελφού, κι όλο βρισκόμασταν σ’ αντιπαράθεση ποιο είναι ποιανού…
Μια ξεθωριασμένη, βαριά καρδιά μεταλλική -δώρο αγαπημένης φίλης-  κρεμασμένη από μακρύ αλυσιδάκι στο πόμολο, που πάει πέρα-δώθε στο  ντουλάπι και  το καταχτυπά ανελέητα κάθε φορά που το ανοίγουμε…
Αυτά και άλλα πολλά…
Αντικείμενα συναισθηματικής αξίας, άχρηστα πια…
Με τι καρδιά να τ’ αποχωριστείς;
Κι όμως πρέπει!
Αλλά αργά ή γρήγορα, θα πάρουν τον δρόμο για τους κάδους και το ξέρουμε!
Μοιραίως θα κλείσει ο κύκλος τους, θα μας λείψουν, μα θα ’χουν μείνει για πάντα μοναδικές εικόνες κι ανεξίτηλες μνήμες  του νου…