Το πρόβλημα της γραφειοκρατίας στην Ελλάδα είναι γνωστό εδώ και δεκαετίες. Κι είναι εντυπωσιακό ότι παρά τα βήματα που έχουν γίνει, κυρίως μέσω της χρήσης των νέων τεχνολογιών, σε πολλά μέτωπα η γραφειοκρατία παραμένει ανίκητη.
Ενδεικτικό παράδειγμα είναι η αλλαγή ονομασίας δύο εκπαιδευτικών δομών των Χανίων. Η πρώτη περίπτωση είναι το Κέντρο Εκπαίδευσης για το Περιβάλλον και την Αειφορία – ΚΕΠΕΑ (πρώην Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης) Βάμου, που όμως δεν εδρεύει στον Βάμο αλλά στο χωριό Κεφαλάς, ενώ τώρα και πάνω από μια δεκαετία ο καποδιστριακός Δήμος Βάμου δεν υφίσταται. Η δεύτερη περίπτωση, αφορά το Μουσικό Σχολείο Θερίσου που είναι πολλά χρόνια τώρα που έχει φύγει από τον -μη υφιστάμενο πλέον- Δήμο Θερίσου κι έχει μεταφερθεί στο ΣΟΔΥ.
Τι κι αν έχουν γίνει αιτήματα για να αλλάξει η επίσημη ονομασία τους αφού αυτή δεν ανταποκρίνεται στην τοποθεσία που βρίσκονται σήμερα; Από τα Υπουργεία απαντάνε ότι είναι… δύσκολο να γίνει αυτό (ίσως κι αδύνατο από ό,τι αποδεικνύεται). Με λίγα λόγια. Κακό του κεφαλιού της. Όχι της γραφειοκρατίας. Της πραγματικότητας…
Τα χάλια της κρατικής / δημόσιας “μηχανής” τα βλέπουμε όλοι. Δεκάδες χρόνια τώρα. Δεν εχει αρχή ούτε τέλος το ανοργανωσιά, η ευθυνοφοβία και η έλλειψη οράματος. Δεν εχει όριο η απραγία.
Για ποιο λόγο λοιπόν οι συμπολίτες μας συνεχίζουν οτι καθε τι “δημόσιο” ειναι και “καλό” ή ακόμη χειρότερα “υπέρ του ανθρώπου”?
Μάρκος Δασκαλάκης