Η Κρήτη επλήγη, τις ημέρες τούτες, από τις πλημμύρες. Δύο άνθρωποι έχασαν τις ζωές τους. Τραγωδία ανείπωτη από τη μια μέρα στην άλλη.
Κυβερνητικό κλιμάκιο κατεβαίνει στο νησί. Εκ των υστέρων. Για αποτίμηση των υλικών ζημιών. Για το ύψος των αποζημιώσεων.
Και αν αποζημίωση μπορεί να δοθεί για τις κατεστραμμένες περιουσίες, τίποτα δεν μπορεί να απαλύνει και να γλυκάνει τον πόνο για την απώλεια των αγαπημένων προσώπων…
Και στη βραδυνή μου υπέρ των πληγέντων και των θυμάτων προσευχή θυμήθηκα τρία αποσπάσματα από την Αγία Γραφή που είχα διαβάσει προ ημερών. Αποσπάσματα, που είχαν αγγίξει την ψυχή και το πνεύμα μου και θάθελα όπως οι γονικές συμβουλές να κατευθύνουν τη ζωή των ανθρώπων και να την προσέχουν από κάθε επίγειο κακό, το οποίο δύναται να προέλθει από την κομπορρημοσύνη, την αμυαλιά και την απομάκρυνση των ανθρώπων από το Θεό.
Το πρώτο, λοιπόν, ψέγει την αλαζονική κομπορρημοσύνη, η οποία μόνον κακό φέρνει στην ανθρωπότητα, με τα εξής λόγια: “Μή καυχᾶσθε, μή λαλεῖτε ὑπερηφάνως· ἄς μή ἐξέλθῃ μεγαλορρημοσύνη ἐκ τοῦ στόματός σας· διότι ὁ Κύριος εἶναι Θεὸς γνώσεων, καὶ παρ᾿ αὐτοῦ σταθμίζονται αἱ πράξεις” (Σαμουήλ Α’ – Κεφ. 2:3).
Το δεύτερο σχετίζεται με την αμυαλιά των ανθρώπων, που τους οδηγεί από το ένα ολέθριο λάθος στο άλλο. “Τὰ χείλη τοῦ ἄφρονος ἐμβαίνουσιν εἰς ἔριδας, καὶ τὸ στόμα αὐτοῦ προσκαλεῖ ῥαπίσματα. Τὸ στόμα τοῦ ἄφρονος εἶναι ὁ ἀφανισμὸς αὐτοῦ, καὶ τὰ χείλη αὐτοῦ παγὶς εἰς τὴν ψυχήν αὐτοῦ” (Παροιμίαι – Κεφ. 18:6,7).
Και, τέλος, το τρίτο αναδεικνύει πόσο σημαντική για μιαν ανθρώπινη ζωή είναι η παρουσία του Θεού σε κάθε στιγμή της και πόσα δεινά μάς προξενεί η απομάκρυνση από τον Κύριο.”Ἰδού, ὁ Θεὸς εἶναι ἡ σωτηρία μου· θέλω θαρρεῖ καὶ δὲν θέλω φοβεῖσθαι· διότι Κύριος ὁ Θεὸς εἶναι ἡ δύναμίς μου καὶ τὸ ἄσμα· καὶ ἐστάθη ἡ σωτηρία μου” (Ησαΐας – Κεφ. 12:2).
Άρα, κατόπιν τούτων, νομίζω ότι είμαι σε θέση να σας καταθέσω τον μόνο τρόπο επίλυσης των προβλημάτων στη δημόσια και στην ιδιωτική ζωή των ανθρώπων. Μου τον είχε συμβουλεύσει με αγάπη ο πατέρας μου, που τα μέσα αυτού του Οχτώβρη συμπληρώθηκαν δύο χρόνια από το μισεμό του: Η πίστη και εμπιστοσύνη στο Θεό ότι, διώχνοντας Αυτός την αλαζονία και την αφροσύνη που ελλοχεύουν ως δολερές παγίδες κάθε στιγμή γύρω μας παίρνοντας διάφορες μορφές να αλώσουν τη ζωή μας, θα είναι ο ίδιος η μόνη λύτρωση της ψυχής και η ανίκητη σωτηρία του πνεύματός μας… Εσείς συμφωνείτε;
