Στον Αποκόρωνα, σε μια κοιλάδα ιδιαίτερου φυσικού κάλλους με την ονομασία Ρωμαϊκός Θυμές παλαιότερα, σήμερα «Ατζιγκάνα», υπάρχουν πλατάνια, δάφνες, μεγάλο κυπαρισσόδασος και δεξιά και αριστερά ελαιώνες και πορτοκαλεώνες. Εκεί υπάρχει μια γέφυρα, η οποία από το 1927 ενώνει του Μπαμπαλή το Χάνι (Άγιοι Πάντες) με τα Παϊδονερόχωρα.
Τη γέφυρα αυτή, μνημείο ανεκτίμητης αξίας, την έκτισαν οι πρόγονοί μας με πολλή μαεστρία και τέχνη. Αντέχει στις μπόρες, στις καταιγίδες και στα πολλά νερά που ξεκινούν από τις γούρνες των Λευκών Ορέων και μέσω Καρών, Μελιδονίου, Φαραγγιού της Σκοτεινής και Πεμονίων-Παϊδοχωρίου φθάνουν μέχρι εδώ για να καταλήξουν μέσω Κολιακουδέ στη θάλασσα των Καλυβών.
Δίπλα και σε απόσταση δέκα μέτρων βρίσκεται μια γεώτρηση με άφθονο νερό για να αρδεύει τη γύρω περιοχή. Δυστυχώς, η γεώτρηση μολύνεται πολλά χρόνια τώρα από τα απόβλητα των ελαιουργείων. Έχει γίνει πολύς λόγος γι’ αυτά κι εγώ σήμερα δεν επιθυμώ να ασχοληθώ με το θέμα αυτό.
Το μεγάλο πρόβλημα, όμως, προέκυψε πριν μερικές ημέρες όταν ο αγωγός της γεώτρησης έπαθε σοβαρή ζημιά και οι αρμόδιοι και ιθύνοντες, εν μέσω καλοκαιριού, θέλησαν να αποκαταστήσουν τη βλάβη, όπως είχαν υποχρέωση και μπράβο τους για την ταχύτητα αποκατάστασής της. Όμως, το 2019, ελπίζω και πιστεύω, ένας μεγάλος Δήμος όπως ο Αποκόρωνας θα έχει και τους ειδικούς και τεχνικούς για ανάλογες εργασίες. Δε γνωρίζω ποιοι και πότε αποκατέστησαν τη βλάβη. Είδα τελειωμένο το έργο και το φωτογράφισα. Φαίνεται, όμως, ότι οι τεχνικοί ήταν “τσολπάδες”, δεν είχαν ίχνος ευαισθησίας και αισθητικής. Έβαλαν τον νέο μαύρο αγωγό πάνω στο στηθαίο. Και αυτό θα το συνηθίσομε, αρκεί να μη διψάσουν οι ελιές μας.
Εκείνο, όμως, για το οποίο εγώ διαμαρτύρομαι σήμερα είναι ότι με τις ενέργειες αυτές άρχισε και το γκρέμισμα των στηθαίων και από τις τέσσερις πλευρές. Από εδώ με τις πρώτες βροχές θα έρθει η «αρχή του τέλους» της γέφυρας. Τα νερά θα φθάσουν μέχρι τα θεμέλια και κάποια στιγμή εύχομαι να μην απολαύσομε το θέαμα που πριν μήνες βλέπαμε στις τηλεοράσεις με τη γέφυρα του Κερίτη.
Ο αείμνηστος γυμνασιάρχης μας Μίνως Χατζηδάκης στο πάλαι ποτέ Γυμνάσιο Βάμου κάθε πρωί κρατώντας το καμπανάκι από τον επάνω όροφο μας υπενθύμιζε: «Σας κρούω τον κώδωνα του κινδύνου». Αυτό κάνω κι εγώ σήμερα με το σημείωμά μου προς κάθε αρμόδιο.
Πιστεύω να μην είμαι “φωνή βοώντος εν τη ερήμω”.
* Ο Πέτρος Πανηγυράκης είναι δάσκαλος
