Ανήσυχος για τις εξελίξεις στο κυπριακό εφμανίζεται ο Μητροπολίτης Πάφου Γεώργιος. Ο ιεράρχης εκφράζει φόβους για σχέδιο «τουρκοποίησης» της μεγαλονήσου και διατηρεί επιφυλάξεις για τη φερεγγυότητα των Τούρκων στις διαπραγματεύσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη.
Σεβασμιότατε Κρήτη Κύπρος βίοι παράλληλοι αλλά και διαφορετικοί.
Τα δυο ελληνικά νησιά ήταν και είναι πολύ συγγενικά σε πολλούς τομείς εμείς όμως δεν καταφέραμε να απελευθερωθούμε, να ενσωματωθούμε με τον Ελληνικό κορμό και τώρα παλεύουμε με πολλές δυσκολίες για να επιβιώσει ο Ελληνισμός στον τόπο τούτο που είμαστε εδώ τρεισήμισι με τέσσερεις χιλιάδες χρόνια. Και κάποτε δεν το κρύβουμε σας ζηλεύουμε γιατί μπορέσατε την κατάλληλη στιγμή να επαναστατήσετε και να ενωθείτε με την Ελλάδα. Εμείς δυστυχώς είχαμε την ατυχία να περιέλθουμε κάτω από την Αγγλική κυριαρχία. Οι Άγγλοι είναι πολύ πιο σκληροί, ήταν πολύ πιο ραδιούργοι από τους Οθωμανούς και η κακοδαιμονία της Κύπρου, οφείλεται σ’ αυτούς κυρίως.
•Το Διαίρει και βασίλευε πάντα. Σεβασμιότατε η απουσία ενιαίας και σταθερής γραμμής Αθηνών και Λευκωσίας ποια επίδραση είχε στο εθνικό μας θέμα;
Δεν είχαμε, Ελλάδα και Κύπρος, μια σταθερή επιδίωξη και σταθερό στόχο, και έτσι οι παλινδρομήσεις, οι πιέσεις των ξένων, λαμβανομένης υπόψη βέβαια και της θέσης μας σ’ αυτό το σταυροδρόμι των ηπείρων, των θαλασσών, των δρόμων του εμπορίου, της γεωστρατηγικής μας θέσης, όταν ληφθούν όλα αυτά υπόψη καταλαβαίνουμε ότι ήταν και διαγράφεται δύσκολη η εθνική μας πορεία. Όμως θα πρέπει να επιμείνουμε. Δεν θα πρέπει να παραδοθούμε γιατί οι δυσκολίες είναι πολλές ή ο αντίπαλος ισχυρός. Είναι κάτι το οποίο πρέπει, αντίθετα, περισσότερο να μας πεισμώνει ώστε να μπορούμε να παλεύουμε προς κάθε λογής αντιξοότητες.
Η φράση που χρησιμοποιούν οι πολιτικοί χρόνια τώρα είναι ότι ζητούμενο είναι μια μόνιμη και δίκαιη λύση του κυπριακού που να στηρίζεται στις αρχές το διεθνούς δικαίου και στις αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών. Πώς είναι η δίκη σας προσέγγιση;
Δυστυχώς μετά την Τουρκική εισβολή η οποία οδήγησε στην κατοχή σχεδόν του 40% του εδάφους μας και τον εκτοπισμό του λαού μας, έγινε ένα εθνικό ξεκαθάρισμα στην κατεχομένη περιοχή μας. Κάτω από την πίεση των δυσκολιών οδηγηθήκαμε σε κάποιες συνομιλίες οι όποιες λέγονται και διακοινοτικές. Εμείς οι ίδιοι δηλαδή δεχτήκαμε ότι το θέμα μας δεν είναι θέμα εισβολής και κατοχής άλλα είναι θέμα διαφοράς με την άλλη κοινότητα. Και ξέρετε οι συνθήκες της Ζυρίχης και του Λονδίνου με τις όποιες εγκαθιδρύθηκε η Κυπριακή Δημοκρατία, την μειοψηφία του 18%, των τουρκοκυπρίων, την ανήγαγαν σε κοινότητα και λέμε τώρα ότι έχουμε διακοινοτικές συνομιλίες ότι έχουμε κάτι με την άλλη κοινότητα. Δεν είναι η άλλη κοινότητα που κατέχει την Κύπρο, είναι η Τουρκία. Άλλωστε πολλοί τουρκοκύπριοι έχουν εγκαταλείψει την Κύπρο κι αυτοί υποφέρουν κάτω από την εισβολή. Από τις 120 χιλιάδες που ήταν Τουρκοκύπριοι ούτε οι μισοί δεν έχουν μείνει, έχουν φύγει.
Κουβαλούν εποίκους. Εκατοντάδες χιλιάδες εποίκους κουβαλούν εδώ. Επομένως δεχτήκαμε κάτω από την πίεση των γεγονότων, να συνομιλήσουμε, όχι για να βρούμε το δίκαιό μας αλλά για να συμβιβαστούμε με την αδικία, να βρούμε κάποια μέση λύση τουλάχιστον να επιβιώσουμε.
Ο Εθνάρχης Μακάριος και αυτός πιέστηκε, δεχόμενος όμως εκείνος και κάποιες υποσχέσεις, ότι «μπείτε στις συνομιλίες και θα πιέσουμε την Τουρκία να κάνει μία διευθέτηση». Όταν κατάλαβε ότι η Τουρκία χρησιμοποιούσε τον χρόνο για να ξεχαστεί από τη διεθνή κοινότητα η υφή του προβλήματος μας, ότι ήταν πρόβλημα εισβολής και κατοχής, και να επέλθει κούραση στον λαό μας, λίγες μέρες, 15 περίπου μέρες πριν τον θάνατό του, σε ένα διάγγελμα προς τον λαό είπε ότι αυτές οι συνομιλίες έχουν πεθάνει πια, δεν μπορούν να δώσουν τίποτα και κήρυξε τον λεγόμενο μακροχρόνιο αγώνα. Έπρεπε να αποκτήσουμε δηλαδή δύναμη ώστε να μπορέσουμε για χρόνια πολλά να κατοχυρώσουμε τον αγώνα μας και να μπορέσουμε να επιβιώσουμε σε αυτό τον τόπο. Δυστυχώς πέθανε ο Μακάριος, που ήταν μια ισχυρή προσωπικότητα που συνήγειρε τον κόσμο.
Οι μετά τον εθνάρχη, ηγέτες ποια στάση κράτησαν;
Δεν μπόρεσαν οι ηγέτες μας να απαγκιστρωθούν από εκείνες τις συνομιλίες. Ήταν η παγίδα της Τουρκίας, η οποία με τον τρόπο αυτό βγήκε απέξω από το παιχνίδι. Μάλιστα έπαιξε το ρόλο του τρίτου, του ουδέτερου, λέγοντας ότι εκείνη επιθυμεί λύση και ότι εμείς είμαστε οι αδιάλλακτοι και από το κακό πάμε στο χειρότερο. Δεχτήκαμε σχεδόν όλες τις αξιώσεις της Τουρκίας, τα πάντα. Κάθε φορά που κάνουμε μία υποχώρηση, να δεχτούμε κάτι που προβάλλει η Τουρκία για να βρούμε μία λύση, αυτή προβάλλει νέα διεκδίκηση μέχρι τον τελικό της στόχο, που τώρα δεν τον αποκρύβει ποιος είναι και λέει ότι είναι η ανάκτηση ολόκληρης της Κύπρου. Θέλουν να πάρουν όλη την Κύπρο και να την Τουρκοποιήσουν. Αυτό το πράγμα, μας το διακηρύττουν με πολλούς τρόπους.
Ποιον εκτιμάτε ως τελικό στόχο της Τουρκίας στο Κυπριακό;
Να σας θυμίσω μόνο κάποια ιστορικά γεγονότα. Λίγους μήνες μετά την Τουρκική εισβολή πήγαν επιφανείς τουρκοκύπριοι στον πρωθυπουργό της τουρκικής εισβολής, τον Μπουλέντ Ετσεβήτ, στην Άγκυρα και του ζήτησαν να ανακηρύξει τη διχοτόμηση της Κύπρου επίσημα, για την οποίαν για χρόνια αγωνίζονταν. Και ο Ετσεβίτ τους είπε ότι «από τη μέρα της εισβολής που έχουν τη διχοτόμηση επί του εδάφους δεν είναι αυτός ο τελικός τους στόχος. Προς το παρόν, τους είπε, στόχος της Τουρκίας είναι με μία λύση να έχουμε λόγο και επί του υπόλοιπου τμήματος της Κύπρου που ταυτόχρονα θα εξοβελίσει την Ελλάδα από την Ανατολική Μεσόγειο, με τελικό στόχο να έχουμε τον μόνο λόγο επί της νήσου». Το διακήρυξαν από τότε, το καταγράφει με σχετικές παραπομπές και σε τουρκικές εφημερίδες και άλλα μέσα ενημέρωσης ο Περικλής Νεάρχου, ο οποίος ήταν πρέσβης μας και στο Παρίσι, σε ένα βιβλίο που έβγαλε τελευταία που το επιγράφει «Η Ελλάδα σε κίνδυνο». Αλλά ακόμα και κάτι άλλο μας λέει ποιος είναι ο τελικός και μόνιμος στόχος της Τουρκίας. Το 1956, θα ξέρετε ίσως ότι βρισκόταν σε εξέλιξη ο απελευθερωτικός μας αγώνας, ο αγώνας της ΕΟΚΑ, ο όποιος γινόταν για την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Τότε Πρωθυπουργός της Τουρκίας ήταν ο Μεντερές και Υπουργός Εξωτερικών ο Ζορλού και ανέθεσαν σε ένα τότε νεαρό πολιτευτή, τον Νιχάτ Ερίμ, που αργότερα έγινε και υπουργός Εξωτερικών και πρωθυπουργός της Τουρκίας, να εκπονήσει ένα σχέδιο «ανάκτησης» της Κύπρου. Και πράγματι έκανε ένα σχέδιο, τους το υπέβαλε και από τότε το υλοποιούν κατά γράμμα. Ο Νιχάτ Ερίμ προσδιόρισε στο σχέδιο αυτό, ότι σε έξι στάδια η Κύπρος θα γινόταν πάλι Τουρκική.
Σεβασμιότατε, τι σας κάνει να είστε ανήσυχος; H Τουρκία έχει την ικανότητα, έχει την δύναμη να αποκτήσει τον πλήρη πολιτικό έλεγχο όλου του νησιού;
Ο πρώτος τρόπος με τον οποίο επιδιώκουν να αποκτήσουν την πλήρη τουρκοποίηση της Κύπρου, να υλοποιήσουν δηλαδή τον έκτο στόχο τους, είναι με την κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Όσο υπάρχει η Κυπριακή Δημοκρατία υπάρχουν και τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών, υπάρχουν και οι αποφάσεις της Ευρώπης, του Συμβουλίου Ασφαλείας, που την θωρακίζουν.
Και να υπενθυμίσω ότι μετά την Τουρκοανταρσία του ’63, τον Μάρτιο του 64 με πολλές σύντονες προσπάθειες του προέδρου Μακαρίου και του υπουργού Εξωτερικών του Σπύρου Κυπριανού, που έγινε και αυτός πρόεδρος και διαδέχθηκε τον Μακάριο, το Συμβούλιο Ασφαλείας στα Ηνωμένα έθνη αναγνώρισαν στην κυβέρνηση Μακαρίου την συνέχιση της Κυπριακής Δημοκρατίας, έστω και αν αποχώρησαν οι Τούρκοι με την τουρκοανταρσία. Και έτσι την Κυπριακή Δημοκρατία τη διαχειριζόμαστε εμείς. Δεν στάθηκε ικανή ούτε η Τουρκική εισβολή για να μας πάρει αυτό το όπλο από τα χέρια μας. Όσο αδύναμοι και να ΄μαστε μπορούμε σε μία κατάλληλη στιγμή να συγκαλέσουμε το Συμβούλιο Ασφαλείας, να καταγγείλουμε την Τουρκία. Είμαστε δομημένο κράτος, μπορούμε να συγκαλέσουμε γενική συνέλευση του οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, να απευθυνθούμε στην Ευρώπη.
Οι Τούρκοι επιδιώκουν με μεγάλη μανία, να καταργήσουν την Κυπριακή Δημοκρατία, την λένε εκλιπούσα, δεν την αναγνωρίζουν. Αν τα καταφέρουν και μας πείσουν να κάνουμε εξ υπαρχής ένα νέο κράτος τότε θα καταστραφούμε. Διότι ένα νέο κράτος για να απευθυνθεί στο Συμβούλιο Ασφαλείας, σε ένα διεθνές όργανο, θα πρέπει να έχει και τη συγκατάθεση των Τούρκων . Λένε ότι επιδίωξη είναι ένα νέο κράτος που θα συνίσταται από ένα τουρκοκυπριακό και ένα ελληνοκυπριακό συνιστών κρατίδιο. Για να απευθυνθούμε κάπου, λοιπόν, θα πρέπει να έχουμε τη συγκατάθεση των Τούρκων, που δεν θα την έχουμε. Οι Τούρκοι, είναι αυτό πάγια τακτική τους, μόλις υπογράψουν μία λύση, παίρνουν ότι τους συμφέρει και καταγγέλλουν τα άλλα. Θα οδηγηθούμε σε αδιέξοδο, προγραμματισμένο από την Τουρκία, και τότε δεν θα μπορούμε ούτε στα Ηνωμένα Έθνη να απευθυνθούμε ούτε στην Ευρώπη. Δεν θα είμαστε κράτος, θα είμαστε κοινότητα για αυτό και θα είμαστε όμηροι στα χέρια των Τούρκων. Για αυτό και δεν πρέπει με κανένα τρόπο να καταργήσουμε την Κυπριακή Δημοκρατία. Ευτυχώς μέχρι τώρα καμία μας κυβέρνηση, κανένας πρόεδρος δεν έπεσε σε αυτή την παγίδα των Τούρκων. Πρέπει να έρθουν να ενταχθούν οι τουρκοκύπριοι στην κυπριακή δημοκρατία που έφυγαν.
Η Τουρκία έχει τον στόχο της με την κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας να επέμβει και να τουρκοποιήσει την Κύπρο. Η Τουρκία θα είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού και λόγω πληθυσμού και λόγω γεωγραφικής εγγύτητας. Γι’ αυτό δεν πρέπει για κανένα λόγο να δεχθούμε κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας,
Πόσο αξιόπιστος συνομιλητής είναι η Τουρκία;
Οι Τούρκοι ουδέποτε σεβάστηκαν την υπογραφή τους, ουδέποτε σεβάστηκαν κάποιες συμφωνίες στις οποίες είχαν καταλήξει. Να σας αναφέρω παραδείγματα την Κύπρο: Όταν έγινε η πρώτη της εισβολή κατέλαβαν ένα μικρό τμήμα της επαρχίας Κερύνειας. Πιεζόμενοι και από τους ξένους και τα Ηνωμένα Έθνη οι Τούρκοι δέχτηκαν ανακωχή. Υπέγραψαν ανακωχή, δεν σταμάτησαν ούτε λεπτό, όμως, τις πολεμικές επιχειρήσεις. Προχωρούσαν και κατελάμβαναν το ένα χωριό μετά το άλλο και όταν έφεραν τον απαιτούμενο στρατό και στρατιωτικό υλικό επιχείρησαν πια ξεκάθαρα τη δεύτερη φάση της εισβολής στις 14 Αυγούστου. Αυτό δείχνει πόσο μπορούμε να τους εμπιστευόμαστε. Υπέγραψε η Τουρκία τη συνθήκη της Τρίτης Βιέννης που έλεγε ότι όσοι κάτοικοι της Καρπασίας είχαν εγκλωβιστεί εκεί θα παρέμεναν εκεί και ότι θα επέτρεπαν να επιστρέψουν όσοι έφυγαν από εκεί, κάπου 20.000 άνθρωποι, με αντάλλαγμα να μεταφερθούν οι τουρκοκύπριοι στο κατεχόμενο μέρος. Όταν μετέφεραν τους τουρκοκύπριους όχι μόνο δεν επέτρεψαν ούτε σ’ ένα από αυτούς που έφυγαν να επιστρέψει εκεί, αλλά κι όσους είχαν εγκλωβιστεί, ένα ένα τους έδιωχναν. Τούτο δείχνει ότι δεν πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη στην Τουρκία για αυτό και σε μία επιδιωκόμενη λύση μετά την υπογραφή της λύσης δεν πρέπει να προνοείται καμιά ανάμειξη της Τουρκίας ούτε παραμονή στρατού κατοχής, ούτε και να υπάρξουν επεμβατικά, εγγυητικά, δικαιώματα.
Σεβασμιότατε μήπως έχει επέλθει κόπωση του Κυπριακού λαού και επικρατεί διάθεση να κλείσει το θέμα σύντομα;
Ήταν ένας από τους στόχους της Τουρκίας αυτή η χρονοβόρα διαδικασία των συνομιλιών. Να συνομιλείς , να συνομιλείς, χωρίς να καταλήγεις πουθενά για να κουραστεί ο λαός, να εξαντληθεί και οικονομικά, να πεθάνουν αυτοί που έφυγαν, οι νέοι να μην έχουν τα βιώματα της κατεχόμενης γης μας. Ήταν ένας από τους στόχους της. Όμως εδώ είναι κι οι ευθύνες και της Εκκλησίας και της πολιτείας και των μεγάλων. Να κατανοήσουμε σαφώς ότι όσα χρόνια και να περάσουν δεν μπορούμε να διαγράψουμε τα εθνικά μας Δίκαια. Ο τόπος είναι δικός μας , για αυτό οφείλουμε και την νέα γενιά να γαλουχούμε, και να τους δίνουμε τις αξίες μας αλλά και τον πόθο της επιστροφής να εκτρέφουμε. Αλλά κι εμείς οι ίδιοι να αγωνιζόμαστε και να αποφεύγουμε εκπτώσεις στις απαιτήσεις μας. Δεν είναι ο χρόνος που θα πρέπει να μας φοβίζει, αλλά οι υποχωρήσεις μας. Εάν μας εδίδετο η ευκαιρία να υπογράψομε μία λύση που να επιβιώναμε ως Ελληνισμός εδώ, κανείς δεν θα είχε αντίθετη άποψη. Όμως ουδέποτε μας παρουσιάστηκε τέτοια ευκαιρία. Εκείνο που συνεχώς κάνουμε είναι να αντιστεκόμαστε σε μία Τουρκοποίηση του τόπου. Όσα χρόνια κι αν περάσουν αν δεν βάλουμε την υπογραφή μας τίποτα δεν μπορεί να καταφέρει η Τουρκία.
Οι προσδοκίες ότι όντας η Κύπρος πλήρες μέλος της, η Ευρωπαϊκή Ένωση θα διαδραμάτιζε καταλυτικό ρόλο για μια δίκαιη λύση επιβεβαιώθηκαν στην πράξη;
Να σας πω. Εγώ βρίσκω φταίξιμο και στη δική μας πλευρά. Δεν ζητήσαμε με επιμονή και για το λαό μας το δικαιώματα που απολαμβάνουν όλοι οι άλλοι Ευρωπαίοι. Όλοι οι άλλοι Ευρωπαίοι έχουν το δικαίωμα της Ελεύθερης διακίνησης σε όλη την Ευρώπη Εμείς δεν μπορούμε να πάμε στα κατεχόμενα εδάφη μας. Όλοι οι άλλοι Ευρωπαίοι έχουν δικαίωμα ελεύθερης εγκατάστασης σε όλη την Ευρώπη Εμείς δεν μπορούμε να επιστρέψουμε στα σπίτια μας Όλοι οι Ευρωπαίοι έχουν δικαίωμα απόκτησης περιουσίας παντού. Εμείς όχι να αποκτήσουμε δεν μπορούμε, αλλ’ ούτε τα δικά μας να έχουμε στην κατοχή μας .
Επομένως αν πούμε στην Ευρώπη, ότι αυτά που απολαμβάνετε εσείς αυτά θέλαμε και εμείς για τον λαό μας, με ποιο δικαίωμα και με ποιο δίκαιο θα μας τα αρνηθούν; Και να ζητήσουμε ότι ισχύει και σ’αυτούς, ότι: ένας άνθρωπος μια ψήφος. Όχι το 18% να καταδυναστεύει το 82%. Με ποιο δικαίωμα θα μας τα αρνηθούν; Τους λέμε όμως ότι συνομιλούμε και τους δίνουμε το τέλειο άλλοθι να μην πιέζουν την Τουρκία για να δεχθεί μια λύση. Είναι γιατί και εμείς οι ίδιοι δεν αξιώσαμε με επιτακτικό τρόπο τα δικαιώματα μας. Οι ξένοι λένε «Συνομιλήστε», ό,τι συμφωνήσετε θα το αποδεχθούμε Αν όμως επιμέναμε και τους λέγαμε ότι δεν μπορούμε να επιστρέψουμε σε τέτοιου είδους συνομιλίες που είναι συμβιβασμός με την αδικία, τότε νομίζω ότι θα’ χαμε την κατανόηση τους. Αυτό θέλει δουλειά βέβαια, ο κόσμος ξέχασε. Στην Ευρώπη, ίσως και στην Ελλάδα, κάποιοι να μην ξέρουν ποια είναι η υφή του προβλήματος μας, ότι εισέβαλε η Τουρκία μας σκότωσε, μας βίασαν, μας έδιωξε από τον τόπο μας, Τουρκοποιεί τα μέρη μας, τις εκκλησίες μας, τους τάφους των γονιών μας. Αυτά πρέπει να τους τα θυμίσουμε!!! Και πρέπει να είμαστε έτοιμοι, όχι σαράντα άλλα κι οκτακόσια χρόνια να περάσουν, να διεκδικούμε τα δικαιώματά μας.
Οπως έλεγε κι ο Θουκυδίδης από παλιά «Οι πόλεμοι δεν καταλήγουν πάντα υπέρ των δυνατών ή υπέρ εκείνων που τους σχεδίασαν». Υπάρχουν κι απρόβλεπτες συνθήκες. Ιδίως τώρα που βλέπομε ότι στην περιοχή μας γίνονται, τέτοιες ανακατατάξεις που αναμένουμε, η Τουρκία να βγει αποδυναμωμένη, γιατί να επειγόμαστε να λύσουμε με Τουρκικούς όρους το πρόβλημα τώρα; Αν βρούμε κάτι καλύτερο από την παρούσα κατάσταση να το κάνουμε αν όμως είναι χειρότερο γιατί να μην μείνουμε περιμένοντας, να μας δοθεί η ευκαιρία για να εξασφαλίσουμε την επιβίωση του λαού μας, εδώ. Ήταν μία φράση που είναι λόγια του Κωστή Παλαμά, που την έλεγε κι ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος ότι «Κριτές θα μας δικάσουν οι αγέννητοι κι οι νεκροί». Οφείλουμε εις τους νεκρούς, αυτούς που έδωσαν και τη ζωή τους, για να κρατήσουν τον τόπο Ελληνικόν. Έχουμε κάποια οφειλή κι οφείλουμε να κρατήσουμε τον τόπο ελληνικό και για την νέα γενιά, τους αγέννητους!!
Ποιο μήνυμα θέλετε να στείλετε προς τον κρητικό λαό;
Στον κρητικό λαό αλλά και σε όλο τον ελληνικό λαό και σ’ όλους τους Έλληνες όπου κι αν βρίσκονται, να υπενθυμίσουμε ότι ο Ελληνισμός της Κύπρου πρέπει να επιβιώσει. Αν χαθεί η Κύπρος τότε θα έρθει η σειρά κι άλλων τμημάτων του έθνους. Θα αρχίσει το ξήλωμα της Ελλάδος. Αν χαθούμε εμείς, θα έρθει το Αιγαίο, θα έρθει η Θράκη, Θα ’ρθούν τα νησιά δεν θα μείνει τίποτα. Και δεν είμαστε απλοί συγγενείς που ζούμε σε μία ξένη χώρα και θέλουμε την βοήθεια του Εθνικού κέντρου για να κρατήσουμε τη γλώσσα μας, τα ήθη και τα έθιμά μας. Είμαστε ο γηγενής πληθυσμός.
Κατοικούμε εδώ οι Έλληνες τα ίδια χρόνια που ζουν οι Έλληνες στην Κρήτη, οι Έλληνες στην Αθήνα και στη Σπάρτη. Επομένως είμαστε φύτρα της ίδιας γενιάς Έχουμε αξίωση να συμπαρασταθεί ο Ελληνισμός σε μας Όπως και εμείς οι Κύπριοι είχαμε στείλει πολύ κόσμο το 1821 στην Ελλάδα, όταν το 1922 πήγαμε πολλοί εις την Μικράν Ασία, κι όταν ακόμα το 1940 πολεμήσαμε δίπλα στην Ελλάδα.
Διότι είμαστε ίδια γενιά, φύτρα της ίδιας φυλής. Έτσι το νιώθουμε για τώρα. Δεν παρακαλούμε. Το δικαίωμά μας, μας το δίνει η κοινή μας καταγωγή. Απαιτούμε να συμπαρασταθεί Ελληνισμός εις την Κύπρο.
Παλιά, προ Χριστού, ο Κίμωνας ήρθε με τριήρεις για να ελευθερώσει την Κύπρο από τους Πέρσες. Πριν λίγα χρόνια μας είπαν ότι είμαστε μακριά. Ε! αυτό δεν το δεχόμαστε. Δεν είμαστε μακριά. Μακριά θα είμαστε αν απομακρυνθούν οι καρδιές μας κι οι σκέψεις μας και τα ιδανικά μας. Είμαστε μία φυλή κι οφείλουμε να συμπαρασταθεί το ένα τμήμα του Έθνους στο άλλο.
Ενα τραγούδι λέει: «Λίγοι είμαστε μα αλίμονο της γης και εξοφληθεί η γενιά μας θαρθούν στρατοί, οι γιοι και τα εγγόνια μας και θα σε ελευθερώσουν».
Αυτό λέμε και εμείς, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Δεν είναι ο χρόνος που μας αποδυναμώνει αλλά είναι οι υποχωρήσεις μας. Και δεν πρέπει να υποχωρούμε.
