Η πρόσφατη ρήση πολιτικού ανδρός για τους «Κρητικούς που δεν επαναστάτησαν το 1821» δείχνει το μέγεθος της άγνοιας πολιτικών ηγετών για την Ιστορία του τόπου. Είναι να αναρωτιέται κανείς πώς μπορεί να εκπροσωπεί ένας τέτοιος ηγέτης, με αυτές τις γνώσεις (ή καλύτερα με αυτή την άγνοια) τη χώρα σε διεθνείς οργανισμούς και μάλιστα από τη θέση του Υπουργού Εξωτερικών παλιότερα.
Η επανάσταση στην Κρήτη ξεκίνησε το 1821 λίγες μέρες αργότερα από την Πελοπόννησο, στις αρχές Απριλίου με συνέλευση στα Γλυκά Νερά των Σφακίων (7 Απριλίου) και κήρυξη της επανάστασης στην Παναγία τη Θυμιανή (15 Απριλίου). Η πρώτη μεγάλη μάχη έγινε στο Λούλο των Κεραμειών τον Ιούνιο του 1821, ενώ λίγο αργότερα Τούρκοι κρέμασαν στον Πλάτανο της Πλατείας της Σπλάντζιας των Χανίων τον επίσκοπο Μελχισεδέκ της Κισάμου και το δάσκαλο Καλλίνικο Βερροιαίο, που ήταν μέλη της Φιλικής Εταιρείας, της μυστικής οργάνωσης που ετοίμασε την επανάσταση του 1821.
Λίγο πριν τη δημιουργία του νεοελληνικού κράτους, το 1830, ολόκληρη η Κρήτη (εκτός από τα τρία κάστρα των Χανίων, Ρεθύμνου και Ηρακλείου) διοικούνταν από το Συμβούλιο των επαναστατών που είχε έδρα το κάστρο της Γραμπούσας. Έμεινε όμως έξω τελικά από το πρώτο ελληνικό κράτος, με επιμονή των τότε Μεγάλων Δυνάμεων. Ακολούθησαν διαδοχικές επαναστάσεις σχεδόν κάθε δέκα χρόνια στο υπόλοιπο του 19ου αιώνα, με κορυφαία την επανάσταση του 1866 με το Αρκάδι με αίτημα την Ένωση με την Ελλάδα. Το 1898, η συμβιβαστική λύση που επέλεξαν οι Μεγάλες Δυνάμεις ήταν η Αυτονομία: Αποχώρηση του τουρκικού στρατού, στρατός των Μεγάλων Δυνάμεων να επιτηρεί την τάξη, Κρητική Βουλή χριστιανών και μουσουλμάνων, κυβερνήτης (Ύπατος Αρμοστής) από την Ελλάδα (ο πρίγκιπας Γεώργιος αρχικά). Ακολούθησε η εξέγερση του Θερίσου πάλι με αίτημα την Ένωση το 1905 και τελικά η Ένωση έγινε επίσημα την 1η Δεκεμβρίου του 1913, μετά το τέλος των Βαλκανικών Πολέμων.
Η επίθεση του γνωστού πολιτικού κατά του συνόλου των Κρητικών για το θέμα της οπλοχρησίας και οπλοκατοχής επιχειρεί να αποκρύψει τις ευθύνες του πολιτικού συστήματος (κι ιδίως του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ) απέναντι σε αυτό το φαινόμενο, που ανθούσε ιδίως σε πολιτικές συγκεντρώσεις αυτών των χώρων.
Κι αν είναι κειμήλιο της οικογένειας ένα όπλο κληρονομημένο από τη Μάχη της Κρήτης ή από τις Κρητικές επαναστάσεις, τα Καλάσνικοφ και τα σύγχρονα όπλα καμιά σχέση δεν έχουν με την ιστορία και την παράδοση. Τιμάμε την ιστορία και την παράδοση της Κρήτης όχι με συλλογές όπλων, αλλά μελετώντας την, διατηρώντας την κρητική διάλεκτο, τον πολιτισμό και τα μνημεία μας. Δεν τιμούν την κρητική ιστορία κι επαναστατική παράδοση όσοι κολακεύουν την εκάστοτε εξουσία (με μπαλοθιές ή μαντινάδες). Η άγνοια δεν υπάρχει δηλαδή μόνο σε ηγέτες, υπάρχει και σε μέρος του λαού.
Οι ανιστόρητοι ηγέτες δε μπορούν να διδάξουν το λαό, διαιωνίζουν την άγνοια, την οποία και εκμεταλλεύονται..
*πρόεδρος του Συλλόγου Δασκάλων και Νηπιαγωγών Ν. Χανίων
