“Ανοιξη ψυχής”

Οταν είσαι δεκαθλητής σημαίνει ότι έχεις επιμονή, ότι δεν παραιτείσαι εύκολα. Οταν αντιμετωπίζεις τη ζωή με ευτράπελη διάθεση σημαίνει ότι καταλαβαίνεις τη σοβαρότητά της. Μιλάω για τον Παύλο Πολυχρονάκη, παλιό πανελληνιονίκη του δεκάθλου, που δεν παραιτήθηκε ποτέ από την απόλαυση της ζωής.
Αλλοι στη θέση του έχουν αφεθεί στην ανία της τρίτης ηλικίας, στη δυσθυμία της οικονομικής κρίσης και στις τετριμμένες εικόνες της τηλεόρασης. Ο Παύλος Πολυχρονάκης έχει το πάθος να γράφει και να σατιρίζει. Γράφει με ομοιοκαταληξία στίχους απλούς, ευθείς και επίκαιρους που αγγίζουν πολύ κόσμο για οποιοδήποτε θέμα, τον έρωτα, την πολιτική, την καθημερινότητα. Εχει την περιέργεια νέου και την υποδόρια ματαιοδοξία μεγάλου, μα πιο πολύ έχει αγάπη για τον κόσμο. Συντηρητικός και φιλελεύθερος πολιτικά, παραδοσιακός και επαναστατικός στις ανθρώπινες σχέσεις, αντιφατικός στα λόγια και στις πράξεις.
Το τελευταίο του πόνημα που μόλις τυπώθηκε είναι η “Ανοιξη ψυχής”, 105 ποιήματα αγάπης. Μιλάει για την αγάπη και την πληρότητα που φέρνει στον άνθρωπο. Τα ποιήματά του είναι διδακτικά και προφανή, αλλά με μία αφοπλιστική ειλικρίνεια. Τα συνοψίζει με δύο μόνο στίχους: Αυτός που δεν αγάπησε και άντρας και γυναίκα/ δεν έχει ζήσει μία στιγμή, ζωές κι αν είχε δέκα. Υστερα περιγράφει ακούραστα κάθε είδους έρωτα και αγάπη. Και κάπου στο μέσο της συλλογής, για να μην ξεχνιέται, γράφει μερικούς σατιρικούς στίχους.
Ενα του ποίημα ξεφεύγει από το κεντρικό του θέμα και είναι ευχάριστη έκπληξη. Μιλάει για κάποιον υπηρέτη από τη Μασσαλία που είχε όνειρο να επισκεφθεί το Παρίσι. Οταν ύστερα από χρόνια του δίνεται η ευκαιρία, παίρνει το τρένο ευτυχής. Το κλείσιμο του ποιήματος είναι απροσδόκητο και πολύ ενδιαφέρον: Μα πριν φτάσει στο Παρίσι απ’ το τρένο κατεβαίνει/ και στου γυρισμού το τρένο με βιασύνη ανεβαίνει/ γιατί εσκέφτη αν γνωρίσει το Παρίσι δεν του μένει/ στην υπόλοιπη ζωή του τίποτα να περιμένει!
Ο Πολυχρονάκης δεν αφήνει πολλούς δρόμους περιπλάνησης στον αναγνώστη. Τα λέει όλα χωρίς περιστροφές. Αυτός είναι ο τρόπος του. Δεν ξεχνά ότι ήταν κάποτε αθλητής και με ρομαντισμό μιλάει για τις εμπειρίες του αθλητή και τους αρχαίους Ολυμπιακούς Αγώνες που τους εξιδανικεύει. Δεν πειράζει που η πραγματικότητα ήταν αρκετά διαφορετική. Το ζήτημα είναι πώς αισθάνεται ο ίδιος. Και ο Πολυχρονάκης είναι ο παραδοσιακός ποιητής που ζει τα πράγματα με απλότητα και αγάπη και αυτό μας δίνει μέσα από τους ομοιοκατάληκτους στίχους του. Σε μια εποχή που η ομαδική κατάθλιψη υφέρπει το βρίσκω αυτό μία καλή διέξοδο.