Oταν διάβασα το νέο βιβλίο του Παύλου Πολυχρονάκη που φέρει τον τίτλο “Aνοιξη ψυχής” δεν πίστευα στα μάτια μου.
Και δεν πίστευα στα μάτια μου γιατί δεν μπορούσα να πιστέψω πως ο σουβλερός σατιριστής της οικουμένης έκρυβε μέσα του τόση τρυφερή ψυχή, τόση συναισθηματική ανωτερότητα, τόση δοτικότητα, τόση αγάπη και ότι θα μπορούσε να μεταβληθεί σε ένα ιεραπόστολο που με γλαφυρούς και έξυπνους στίχους εξυμνεί την αγάπη, τα συναισθήματα, τις πανανθρώπινες αξίες, τις ομορφιές της φύσης και της ζωής, θρηνεί για τις παγκόσμιες δοκιμασίες, δοξάζει τη γυναίκα και τη μάνα, προσεύχεται για τον άνθρωπο και την ανθρωπότητα, ψάχνει, φοβάται, συμπονά, στοχάζεται φιλοσοφεί και ελπίζει .
Μέσα σε εκατό πέντε ποιήματα που δεν ξεπερνούν τους 16 στίχους το κάθε ένα και με άριστη πλοκή, σεβασμό, ύφος, και ήθος συμβαίνουν όλα τα παραπάνω. Κανένα από τα ποιήματα δεν είναι προσωπικό, εφήμερο, ασήμαντο. Oλα αφορούνε όλη την οικουμένη και το σπουδαιότερο είναι όλα διαχρονικά, ισχύουν δηλαδή και για το παρελθόν και για το παρόν και για το μέλλον. Πέραν από αυτά, το κάθε ποίημα ξεκινά με τον ορισμό του θέματος και προχωρεί στην ανάλυσή του, δηλαδή στο χωρισμό του συνόλου στα μέρη του. Η ανάπτυξη του θέματος είναι ολοκληρωτική και κανένα ποίημα δεν είναι δυσνόητο. Η τεχνική του ποιήματος τέλεια.
Η ποικιλία του στίχου που ξεκινά από τον τετρασύλλαβο και φτάνει μέχρι τον δεκαεξασύλλαβο και η πανέμορφη και απόλυτη ομοιοκαταληξία δοξάζουνε τη σωστή ποίηση και τιμούνε τον συγγραφέα. Μου είναι αδύνατον να ξεχωρίσω ένα ποίημα, επειδή όμως κάποια κυρία πανεπιστημιακός που έγραψε πρόσφατα μια κριτική για το βιβλίο δηλώνει ότι είναι πολύ κολακευμένη ως γυναίκα που τόσο εξυμνείται στο βιβλίο, θα παραθέσω το κείμενο της γυναίκας και νομίζω ότι οι περισσότεροι θα συμφωνήσουν μαζί μου:
ΓΥΝΑΙΚΑ
Γυναίκα, μάνα της ζωής στα μήκη και στα πλάτη, είσαι του κόσμου η ομορφιά, «της ζήσης το αλάτι…».
Γυναίκα, πλάσμα ιερό που σ’ έχουν αδικήσει από της Εύας τον καιρό, αντί «θεοποιήσει». Γυναίκα, «ηδονής πηγή», που σε λιθοβολούνε αντί «αγία» να σε λέν’ και να σε προσκυνούνε. Γυναίκα φιλειρηνική, είσαι όλο καλοσύνη, δροσιά, αγάπη, άρωμα, ήθος και σωφροσύνη. Γυναίκα, Άνθος της Εδέμ, τα πάντα ομορφαίνεις, σύζυγος – μάνα κι αδελφή, σ’ όλα μας ξετρελαίνεις. Γυναίκα, χάρμα οφθαλμών, του πόθου ξυπνητήρι και της στοργής και της χαράς όμορφο πανηγύρι!
Γυναίκα, «Δώρο του Θεού!» με τα περίσσια κάλλη, τίποτα δεν συγκρίνεται με τη γλυκιά σου αγκάλη!
