Ανοιξιάτικο ΚΑΠΗ “Η νέα Αγορά”!

Mάης μήνας με χαρές και με τραγούδια αλλά και με μπόλικες διαμαρτυρίες, γκρίνιες και λογής-λογής επισημάνσεις για τα κακώς κείμενα των ημερών!
Μ’ όλα αυτά πήρε μπρος και το δραστήριο… «ΚΑΠΗ» της «Νέας Αγοράς» όπως έλεγαν οι παλαιότεροι την κεντρική μας Αγορά -την πολυδιαφημισμένη- που ήταν στα μεγάλα νιάτα της κι αυτή τότε.
Πήρε μπρος για τα καλά λοιπόν, με τα εναλλασσόμενα, αμέτρητα μέλη του να λαμβάνουν θέση αξημέρωτα -σε μια μικρή ανάπαυλα στα προσφερόμενα παγκάκια- άλλοτε ο ένας δίπλα στον άλλο κι άλλοτε εν  κύκλω πολλοί μαζί!
Και η συνεδρίαση ξεκίνα…
Μια συνεδρίαση που δεν έχει τελειωμό, αφού κάθε λίγο και λιγάκι κάποιος γέροντας αποχωρεί αργά-αργά φορτωμένος τα λίγα ψώνια του, που υποθέτουμε του προσφέρουν και μια πρώτης τάξεως δικαιολογία στη συμβία του για να ξεπορτίσει και να πάει κατευθείαν στο χώρο των συνεδριών! Εκεί, όπου σίγουρα θα βρει καλή παρέα της ηλικίας του, ανθρώπους σαν κι αυτόν που τον καταλαβαίνουν, με τους οποίους έχει πολλά να πει και να μοιραστεί…
Την όμορφη αυτή παρέα τη θυμάμαι από τότε που ζούσε ο πατέρας μου, που πάντα αργούσε να γυρίσει απ’ τα ψώνια και πολλές φορές τον είχα συλλάβει επ’ αυτοφώρω, καθισμένο ανάμεσα σε άγνωστους συνομήλικους του να κουβεντιάζει του καλού καιρού!
Θα μου πείτε τι λένε τόση ώρα καθώς λιάζονται και ξεκουράζονται πριν την επιστροφή στο σπίτι;
Απ’ τις σκόρπιες κουβέντες που έχει πιάσει το αυτί μου συνήθως  ξεκινούν με το καιρό. Για να βρίσκονται βέβαια εκεί, η μέρα είναι σίγουρα ζεστή, ξάστερη κι ο ήλιος λάμπει στο στερέωμα.
Αισιόδοξη λοιπόν η προκαταρτική συζήτηση που οδηγεί σε προσωπικές ερωτήσεις, και βεβαίως σ’ αμοιβαίες συστάσεις, ενίοτε και σε αθώες εκμυστηρεύσεις…
Συνεχίζουν με το επάγγελμα που έκαναν στα νιάτα τους και τις δυσκολίες του, κουβεντιάζουν για τα παιδιά, τα εγγόνια και τα δισέγγονα, αναθυμούνται τα παλιά, φτάνουν στους πολέμους και στα χρόνια τ’ αξέχαστα τα μετακατοχικά, σκυθρωπιάζουν όταν ο λόγος έρχεται στις μειωμένες συντάξεις τους πείνας, γελούν με τα σημερινά μας παθήματα «Συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια» εξάλλου, κάθε λίγο και λιγάκι προστίθεται κι άλλος στην ομάδα, η παρέα ανανεώνεται, πλουτίζει, και καλά κρατεί μέχρι αργά το μεσημέρι!!
Θα έλεγε κανείς πως ηρεμούν καθώς παρακολουθούν στην καρδιά της πόλης τη συνεχή κίνηση ανθρώπων κι οχημάτων γύρω τους, ενώ ανταλλάσσουν τη σοφία των χρόνων τους, αστειεύονται για πολλά και διάφορα, βρίσκουν συμπαραστάτες στα προβλήματα που φέρνει η μεγάλη ηλικία…
Όμως όχι πάντα, γιατί φορές-φορές θα δεις κάποιον να σηκώνεται απότομα όρθιος, να μιλά με ζέση και να χειρονομεί με πάθος!
Κάτι τέτοιες στιγμές σίγουρα έχουν πιάσει την πολιτική και σχολιάζουν με πίκρα την τρέχουσα, δεινή κατάστασή μας…
Όπως και να ‘χει, στο αυτοσχέδιο… ΚΑΠΗ τους βρίσκουν καταφυγή, περνούν καλά, κάνουν μια σύντομη, ευχάριστη έξοδο χωρίς να χρειάζεται να ξοδευτούν, χωρίς δεσμεύσεις, ελεύθεροι ν’ αποχωρίσουν αν κουραστούν, πάντα καλοδεχούμενοι να επιστέψουν στην ομάδα όποτε το θελήσουν.
Ξεχνιούνται ειν’ αλήθεια οι ηλικιωμένοι μας, εκεί τον δημόσιο χώρο -τον πιο κεντρικό της πόλης μας- κάνουν καινούργιες γνωριμίες, στήνουν φιλίες, παίρνουν κουράγιο για τα χρόνια που έρχονται…
Είναι να μην τους ζηλεύει κανείς!!