Aνοιξη(ς)… – Φως… Φως… Φως – Ζεστό, χρυσό, φωτο-γενές!

Κάλλος και καλό, κι ας… “γκρινιάζει” ο Βρεττάκος του Θεού, πως, ασώτεψε με τόσο φως, και, που, δεν χρειάζεται λέει τόσο πολύ, ενώ την αγάπη, την έδωσε στον κόσμο λιγοστή…
Φως… Ο ήλιος, επιβάλλεται, καίοντας με θρασύτητα ευθύβολης “αγένειας” κι αν τον κλείσεις έξω από τα πορτοπαράθυρα, το μπερντέ και τη σκεπή, μπορεί να βρει ελάχιστα χαραμάδα και να σκορπίσει δέσμες τις ράβδους του και σωρούς τα τσεκίνια του.
Μα κι αν τον αφήσεις έξω τελικά, πάλι θερμαίνει τοίχους και ξύλα και σίδερα, κι οι παλάμες λαμβάνουν το μήνυμα της παρουσίας του…
Ζητά ως φαίνεται την ταπεινή μας παραδοχή…
Εντάξει άνακτα! Εσύ ο “μονάρχης” κι ο θριαμβευτής της ομορφιάς του κόσμου!
Και η θάλασσα όμως… Ναρκισσεύεται γλυκά στο αμμουδερό της σεντόνι ερωτευμένη με τον ουρανό, υποσχετική και δοτική, αλλά ποιος την πιστεύει;
Ουδεμία αξιοπιστία παρέχει εκείνο το ακαταμάχητο “μαρμαίρον ύδωρ” παραπεμπτικό, μυστηριώδες και καθαρτήριον…
Αρκεί ένας θυμός, που, ως το άλας κυκλοφορεί στις φλέβες του εν σπέρματι, έτοιμος να φουσκοκυματίσει απειλητικά κι αγριεμένος με την αλαζονεία του ισχυρού!
Γνωρίζει καλά τούτη η πλανεύτρα ότι είναι ωραία, και στην… ετοιμοπόλεμη μορφή της!
Και το πράσινο… Η πόα… Τα δεντρώματα, οι αμπελοϊδες, τα περιπατητικά αγιοκλήματα, που ο μαϊστρος αλατισμένος ελαφρά από τις “Σκιρώνειες στάλες” του βορειοδυτικού γιαλού χαϊδεύει τους μίσχους, τα φύλλα, τα μπουμπούκια τα ετοιμόγεννα!
Οστριογάρμπης και λιβός, απηλιώτης και γραίγος, ζηλεύουνε και θέλουνε κι αυτοί ρόλο στο φουσκοδέντρωμα! Πώς το ‘πε ο Καζαντζάκης, μα πώς το πε; Ο άνεμος ο “φουσκοδεντρίτης”! Εντάξει, εντάξει, το χώμα, το νερό, ο ήλιος, ο άνεμος!…
Οι πρωταγωνιστές! Της ζήσης! Ανευ αυτών, ΔΕΝ…
Τούτοι οι άνεμοι λοιπόν και άλλοι βέβαια, θα διεισδύσουν στους τρυφερούς αρμούς των ανθοπετάλων, ν’ ανοίξουν το χρωματισμό τους τον μυρωδισμένο, στο ξεφάντωμα, την Α-να-γεν-νη-ση!
Την τραγουδισμένη δοξαστικά στη θαλασσινή λαογραφία, και τη θαλασσινή έντεχνη ποίηση, στην ενδοχώρεια λαογραφία και την έντεχνη ενδοχώρεια, την αστική, την ορεινή δημιουργία…
Ανοιξη(ς)… Το Εαρ!
Το γλυκύ και ζωογόνο “Aperio” αναφωνεί η Πλάση με τα “εξαπτέρυγα” τα ποικιλμένα όλες τις φυτικές και ζωικές ωραιότητες, που αναζωπυρώνονται!
Aperio!! Αναφωνεί η Πλάση, με παντιέρα κατακόκκινη, που ‘κλεψε από τις πελώριες παλέτες της εικαστικού φύσης της, που ερυθριάζει γλυκά..
Τ’ αγριολούλουδα και τις παρειέςς των κορασίδων, που σημειολογούν το πρόσφορον της γονής, που δεξιότεχνα σμαραγδίζει το μπλάβο του πελάγου, και πρασινίζει τις “σταλαχτορες” μουριές και χρυσίζει τα μελισσοφτέρουγα της εργατικότητας!
Αperio!! Η ψυχή μας σ’ ένα πυρετώδη αντιπερισπασμό από τα έσωθεν και εξωθεν βάρη, επιθυμεί σφόδρα την Ανοιξιάτικη Γιορτή! Το οφείλει!