«Η απώλεια του Ευρώ ισοδυναμεί με απώλεια εθνικού κεκτημένου και όσοι το απεργάζονται θα κληθούν να λογοδοτήσουν» αναφέρει η Άννα Διαμαντοπούλου σε ανάρτηση της στο Facebook με τίτλο: ”Mε 229 στο 2017. Οι επτά πραγματικότητες”.
Αναλυτικότερα όπως επισημαίνει η κα Διαμαντοπούλου:
« Η προηγούμενη εβδομάδα σηματοδότησε το τέλος των ψευδαισθήσεων, δεκαετιών
λαϊκισμού, δημαγωγίας και άρνησης της οικονομικής και γεωπολιτικής πραγματικότητας, με τα όσα αποφάσισε και ωμά περιέγραψε ένας αντιμνημονιακός ηγέτης, ως Πρωθυπουργός. Ήρθε λοιπόν η ώρα για μια πραγματική , χωρίς αίμα αλλά με πόνο και κόπο επανάσταση για την ανόρθωση της Ελλάδας. Μια επανάσταση που θα βασίζεται στην αλήθεια για το συμφέρον των πολλών. Μια επανάσταση που θα στηρίζεται όχι στον εμφύλιο αλλά στη συναίνεση ως τέκνο της ανάγκης που φέρνει η πραγματικότητα.
Πραγματικότητα 1η: Η Ελλάδα βρέθηκε το 2009 με ένα υπέρμετρο έλλειμμα και ένα εξωφρενικό χρέος, μετά από 5 χρόνια λιτότητας ήλεγξε δραστικά το πρώτο, απέτυχε δραματικά στο δεύτερο, το οποίο και εξακολουθεί να είναι μη βιώσιμο.
Πραγματικότητα 2η: Για την εξυπηρέτηση αυτού του χρέους, και την αποφυγή μιας άτακτης ή έστω ελεγχόμενης χρεοκοπίας, οι μόνοι διατεθειμένοι να βοηθήσουν στην πράξη, είναι οι Ευρωπαίοι εταίροι μας. Ανεξάρτητα από εθνικές ή άλλες σκοπιμότητες που εκείνοι υπηρετούν, κανείς άλλος δεν μας προσέφερε, ούτε δολάριο, ούτε ρούβλι.
Πραγματικότητα 3η: Χρεοκοπία και επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, ανεξαρτήτως μεθόδευσης, αποτελεί συνώνυμο μιας οικονομικής καταστροφής για τις επόμενες δυο γενιές, με απρόβλεπτες επιπτώσεις στα εθνικά θέματα μιας αδύναμης και μοναχικής χώρας.
Πραγματικότητα 4η: Πρώτα και μεγαλύτερα θύματα μιας επιστροφής στην δραχμή θα είναι οι άνεργοι και όσοι αμείβονται από το δημόσιο, που θα εισπράττουν δραχμές αλλά θα ξεπληρώνουν δάνεια και θα πληρώνουν τα εισαγόμενα σε ευρώ. Και δεν είναι τυχαίο ότι κανείς δεν επιχειρηματολογεί για τα «θετικά» της δραχμής και πότε θα προκύψουν. Ξέρουν την αλήθεια , δεν τολμούν να την πουν και συνειδητά παραπλανούν, όπως έκαναν με επιτυχία είναι αλήθεια όλα τα τελευταία χρόνια.
Πραγματικότητα 5η: Οι συνεχείς προσφυγές στο λαό, με εκλογικές ή άλλες δημοκρατικές διαδικασίες, ανέτρεψαν το πολιτικό σκηνικό, διέλυσαν κόμματα, έφεραν νέες Κυβερνήσεις και συσχετισμούς, όμως διατήρησαν αμετάβλητη την οικονομική πολιτική και την εξάρτηση από μνημόνια. Κάθε προσφυγή κατέληξε σε απώλεια χρόνου και πρόσθετα βαριά μέτρα για τους πολίτες , επιτείνοντας το αδιέξοδο και σκοτώνοντας την ελπίδα.
Πραγματικότητα 6η: Όλο το πολιτικό σύστημα μιλάει για ανάπτυξη, προβάλλοντας την ως την μαγική λύση στην έξοδο από την κρίση. Ανάπτυξη σημαίνει η χώρα να παράγει περισσότερα από όσα καταναλώνει, μια απλή αλήθεια που ξέρει η κάθε νοικοκυρά. Όμως οι διαδοχικές κυβερνήσεις ,παρά τις επί μέρους συγκεκριμένες προσπάθειες απέτυχαν να ανατρέψουν τις κακοδαιμονίες του ελληνικού πολιτικού συστήματος, απέτυχαν να υλοποιήσουν τις μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται η Χώρα.
Πραγματικότητα 7η: Το άνυδρο πολιτικό τοπίο της αντιπολίτευσης, έχει αφήσει ένα μεγάλο αριθμό πολιτών χωρίς πολιτική έκφραση και τον κ. Τσίπρα κυρίαρχο στο χώρο. Ένας μεταρρυθμιστικός ευρωπαϊκός πόλος είναι ανάγκη της εποχής.
Και φυσικά έρχεται το εύλογο ερώτημα. Η Ελλάδα τώρα μπορεί;
Φυσικά και μπορεί, αρκεί:
α. Να σταματήσει πρωτίστως ο Πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του να επενδύει στην καλλιέργεια φρούδων ελπίδων, και στη δημιουργία εχθρών και να παραδεχθούν ενώπιον των πολιτών τις παραπάνω πραγματικότητες.
β. Να αξιοποιήσουν το κλίμα συναίνεσης που έμπρακτα διαμορφώθηκε στη Βουλή. Το φαινόμενο 251 Βουλευτές, από ευρύτατο φάσμα, να εξουσιοδοτούν τον Πρωθυπουργό να διαπραγματευθεί ένα σκληρό πλαίσιο μέτρων δεν έχει προηγούμενο. Όπως δεν έχει και η υπερψήφιση σκληρών μέτρων από 229 Βουλευτές. Πρόκειται για λαχείο στα χέρια του Πρωθυπουργού, που ενδεχόμενη απώλεια του θα ισοδυναμεί με πολιτικό έγκλημα.
γ. Να μαζέψει τα μανίκια (αφού ξεζωστεί τα φισεκλίκια) η Κυβέρνηση σε ένα εθνικό χρονοδιάγραμμα, ώστε μέσα στους επόμενους 12 μήνες να ανταποκριθούμε με τυπικότητα στην υλοποίηση των υποχρεώσεων που αναλαμβάνει η Χώρα με το τρίτο μνημόνιο. Συγχρόνως όμως να κινηθούμε με εθνικό σχέδιο δράσης, πέρα και έξω από το μνημόνιο, στο οποίο υποχρεωτικά θα συνδράμουν όλες οι πολιτικές δυνάμεις που πιστεύουν στην Ευρώπη και το ευρώ. Θα ολοκληρώσουμε τις θεσμικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις με στόχο το 2017 να είναι η χρονιά που η Χώρα θα ξεκινήσει με νέα προοπτική για τους νέους ανθρώπους.
Η αισιοδοξία για τα παραπάνω, μετά τον ανασχηματισμό και την εσπευσμένη δημιουργία προεκλογικού κλίματος από κορυφαία στελέχη, ίσως ακούγεται πολιτικά αφελής.
Όμως αν δεν γίνουν αυτά: Ελλάδα “…αποχαιρέτα την, την Ευρώπη που φεύγει…” Ελλάδα ξαναγύρνα στα Βαλκάνια, αφέντρα της μοναξιάς σου, όταν οι άλλοι θα ταξιδεύουν με την Ευρώπη.
Είναι χρέος όλων μας να αντισταθούμε στην πορεία που μας έχει προδιαγράψει ο κ. Σόϊμπλε και οι εδώ συνοδοιπόροι του. Η απώλεια του Ευρώ ισοδυναμεί με απώλεια εθνικού κεκτημένου και όσοι το απεργάζονται θα κληθούν να λογοδοτήσουν.
Τώρα είναι η ώρα μηδέν για τον Πρωθυπουργό, να διαλέξει που και με ποιούς θα πάει, τι και ποιους θα αφήσει. Είναι θέμα ψυχής, θέμα εθνικής ευθύνης, θέμα για τις γενιές που έρχονται και τη προσωπική του προοπτική, όσο αδιάφορη και αν μας είναι. Μαζί του στο δρόμο της Ευρώπης θα έχει πολλούς. Τον άλλο δρόμο δεν θα θελα ποτέ να τον δοκιμάσουμε».
