«Οταν προσβάλλεις το κοινό, δεν το ανέχεται… όταν το τιμάς, σε ζεσταίνει…».
Αννα Συνοδινού
Ετσι την υποδέχτηκε ο Τύπος, εντυπωσιασμένος από την ερμηνεία της, στο αρχαίο θέατρο. Μ’ αυτή τη διερώτηση, που έλαβε την αυτονόητη απάντηση, με τον καιρό… Το παράστημα, η φωνή, η “ιερή επαφή” της με τον λόγο των τραγικών μας… …Η Αννα Συνοδινού, η ηθοποιός, η παραγωγός, η σκηνοθέτης, η πολιτικός, η σπουδαία αυτή Ελληνίδα της Τέχνης και της Ζωής, έφυγε, πλήρης ημερών, σήμερα… Πέμπτη. Συγκινούμαι, βλέποντας αφιέρωμα ωραίο στο κρατικό κανάλι. Αυτοβιογραφείται… Με κείνη την “εύγλωττη ευγένεια” των λέξεών της, όπως τις επιλέγει δόκιμα, απευθυνόμενη σε όλες τις ηλικίες, αρκεί να διαθέτουν ήθος της καλοσύνης και του ανεπτυγμένου και ολοκληρωμένου νόα… με ελληνικότητα! Για όλα μιλά… Εκείνα τα παιδικά χρόνια στο Λουτράκι, στην Αθήνα… Για τον νονό της, τον ποιητή Φωτιάδη, που την ονόμασε Αννα, στη μνήμη Αννας, αγαπημένης, που πήραν οι Τούρκοι στην τραγωδία της Σμύρνης, και δεν την ξανάδε, ποτέ… Κι η Αννούλα; ηθοποιός, έμελλε ν’ ανθοφορήσει στο θαυμασμό και το χειροκρότημα του κόσμου, για 70 χρόνια… Εξι αδέρφια, χρόνια λέει, με πολλή αγάπη, γέλια, παιχνίδια, γλυκά, σκανδαλιές… χορταίναμε με τα κόλλυβα, στον Αγιο Νικόλα, εκεί δεν κάναμε ζαβολιές… Μόνο στο σχολείο… Πρόσβαση, στην οικογένεια Κωτσόπουλου. Ο Θάνος… Ποιος δεν θυμάται την Αννα μαζί του ως Ηλέκτρα, κι εκείνος Ορέστης το θέατρο… Ο Ροντήρης, ο Κατράκης, η Μαρίκα Κοτοπούλη, η Παξινού… Η μεγάλη Παξινού, την έχει μαζί της, ως Πολυξένη, κι εκείνη Εκάβη! Ολοι, μα όλοι, αγκαλιάζουν το χαρισματικό ωραίο κορίτσι! Η φωνή του Κατράκη, λέει, ανέβαινε ψηλά, στον ουρανό… Το 1950, γνωρίζει και ερωτεύεται τον πρωταθλητή στίβου Γιώργο Μαρινάκη… Δεν χωρίζουν ποτέ! «Ανδρας με τα όλα του… Λέει γλυκά. Τίποτα δεν θα έκανα χωρίς εκείνον»… Και τι δεν έζησαν οι δυο τους! Κοινό όραμα, το θέατρο… Δημιούργημα το έργο ζωής τους Το θέατρο Λυκαβητού! Ολοι ξέρουν γι’ αυτό το τόσο, σημαντικό έργο… απέναντι από τον ιερό βράχο, στην επτάλοφη, Αθήνα, λέει με νοσταλγία… Ερμηνεύτρια πολυβραβευμένη, με συνεργασίες στο ελεύθερο θέατρο, στις ορχήστρες αρχαίων θεάτρων, στον κινηματογράφο, στο ραδιόφωνο… Ρόλους; Πού να τους θυμηθούν όλους Ηλέκτρα, Πολυξένη, Αλκηστις, Τρισευγενή, Γέρμα, Λυσιστράτη… ουου… Εθνικό, Βασιλικό Θέατρο τότε δηλαδή… Δυσδαιμόνα, Κλυταιμνήστρα… Πολιτεύτηκε κιόλας… «Η πιο σκληρή πέτρα, τονίζει, ήταν το Υφυπουργείο Κοινωνικής Πρόνοιας, που με τίμησε ο Κων/νος Καραμανλής ο αείμνηστος…». Μελετημένη, ερμηνεύτρια καλλιεργημένη, σεβαστή, δασκάλα, λατρεμένη στην ωριμότητά της… Τη θυμούμαι επιβλητική, δωρική, σε μία από τις τελευταίες εμφανίσεις της προφανώς. Καλεσμένη σε συναυλία του Γιάννη Μαρκόπουλου απαγγέλλει Σολωμό. …«Κάνω βίο σπιτικό, λέει γαλήνια, ξυπνώ τις νύχτες, και βλέπω τ’ αγαπημένα μου πρόσωπα σε φωτογραφίες, αφού έχουν φύγει… Κοιτώ τις σημειώσεις μου… Το σώμα είναι φθαρτό, μα, η ψυχή, ελπίζω να ζει κάπου, ήρεμη… Είμαι δεμένη με τον κορμό της ζωής μου… Δεν υπάρχει Ζωή, χωρίς τις μνήμες της…». Χαμογελά… Πέφτουν οι τίτλοι της εκπομπής… Εχουν πέσει και οι τίτλοι του ωραίου φωτισμένου βίου της…
