Η ψυχολόγος και συγγραφέας Αννέτα Μαρκογιαννάκη μιλά με αφορμή το νέο της μυθιστόρημα “Ευρυδίκη. Από το σκοτάδι στο φως” το οποίο παρουσιάζεται απόψε στο θέατρο Μίκης Θεοδωράκης.
Γίνεται άραγε από το αγκάθι να γεννηθεί ρόδο; Ένα παιδί που δεν συνάντησε την αγάπη, βρίσκει μετά περίσσια δύναμη να αγωνιστεί για ένα καλύτερο αύριο. Η ψυχολόγος Αννέτα Μαρκογιαννάκη μιλά για την ηρωίδα του νέου της βιβλίου, Ευρυδίκη, σαν να είναι ένα υπαρκτό πρόσωπο. Εξάλλου, όπως είχε ακούσει από μια συγγραφέα, για να “χτίσεις” και καταλάβεις τους ήρωές σου πρέπει να ‘χεις πιει μαζί τους τουλάχιστον ένα ποτήρι κρασί.
Η ίδια μπαίνει μέσα στις ιστορίες της, τις ζει και ταξιδεύει στο λογοτεχνικό άγνωστο. Για αυτό το ταξίδι μιλά στις “διαδρομές”, με αφορμή την παρουσίαση του μυθιστορήματος “Ευρυδίκη. Από το σκοτάδι στο φως” των εκδόσεων ΕΛΛΗΝΟΕΚΔΟΤΙΚΗ απόψε Σάββατο στα Χανιά, σε μια συζήτηση για τα αιχμηρά κοινωνικά ζητήματα που απασχολούν την ίδια, την ηρωίδα της αλλά και όλους εμάς.
ΕΝΑΥΣΜΑ ΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ
Ερωτηθείσα αρχικά τι την ώθησε να μεταφέρει στο χαρτί κοινωνικά ζητήματα που έτσι κι αλλιώς έρχεται σε επαφή λόγω επαγγέλματος μας απαντά πως «είμαι μέλος αυτής της κοινωνίας αλλά βλέπω και στο γραφείο μου τις αγωνίες και τους προβληματισμούς των ανθρώπων γιατί συχνά ακούμε στις μέρες μας για την παιδική κακοποίηση, την ενδοοικογενειακή βία, τις γυναικοκτονίες, το στίγμα της ψυχικής ασθένειας, τις αναπηρίες κι ακόμη κι αν ένας άνθρωπος έχει κάνει εσωτερική δουλειά, κάπου στο περιβάλλον του θα υπάρχει κάποιο ζήτημα». Όπως παρατηρεί η ίδια, μετά την πανδημία, θέματα που υπήρχαν κάτω από το χαλί αναδύθηκαν αλλά κι η κοινωνικοοικονομική πίεση όπως και το κίνημα #metoo συνετέλεσαν στο να βγουν όλα τα προβλήματα στην επιφάνεια, κάτι που αποτελεί έναυσμα για εκείνη στο να εμπνευστεί και να γράψει, ενώ σαφώς ούσα ευαίσθητη την επηρεάζουν.
Έναυσμα για αυτό το βιβλίο αποτέλεσε το γεγονός πως της αρέσει να συναναστρέφεται και με μεγαλύτερους ανθρώπους, οι οποίοι κουβαλούν μια εμπειρία ζωής και μια σοφία πια, αλλά και με νέους που έχουν μια ελπίδα κι ένα αγωνιστικό πνεύμα για το αύριο κι αυτό φαίνεται στο βιβλίο. «Η νεαρή Ευρυδίκη δίνει δύναμη στον ηλικιωμένο Δημοσθένη, τον καθηλωμένο σε αναπηρικό αμαξίδιο καθηγητή, ο οποίος με τη σειρά του αποτελεί πατρική φιγούρα, πρότυπο και μέντορας για την κοπέλα, αν κι ο ίδιος, αναλογιζόμενος τα λάθη του, δεν έχει υπάρξει καλός πατέρας. Έχουν ενδιαφέρον και κάποια ερωτήματα που του θέτει όπως “αλλάζει ο άνθρωπος κ. Δημοσθένη;” σχολιάζει η συγγραφέας.
ΜΥΘΟΠΛΑΣΙΑ ΚΑΙ ΒΙΑΙΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
Τελικά η μυθοπλασία είναι πολύ μακριά από τη ζωή μας; Όπως απαντά η συγγραφέας του βιβλίου μάλλον… καθόλου! «Πολλές φορές αναρωτιόμαστε τελικά η τέχνη μιμείται τη ζωή ή εκείνη την τέχνη. Συχνά, η ίδια η ζωή είναι πιο περίπλοκη από τη μυθοπλασία». Η ηρωίδα του βιβλίου είναι αρκετά δίκαιη, παρόλο που πέρασε δύσκολα χρόνια κι Αλκυονίδες μέρες ζώντας σε ένα μεγάλο ψέμα κι η αλήθεια αποκαλύπτεται στις σελίδες του βιβλίου. Το γεγονός πως η νεαρή Ευρυδίκη αναρωτιόταν γιατί δεν εμφανιζόταν ένας άνθρωπος να τη σώσει, μας οδηγεί στο να τη ρωτήσουμε πώς ένα παιδί μπορεί να οδηγηθεί από το σκοτάδι στο φως αλλά και γιατί έχουν ενταθεί τέτοια φαινόμενα βίας τη σημερινή εποχή. Σύμφωνα με την κα Μαρκογιαννάκη πλέον οι ρυθμοί είναι πολύ γρήγοροι, υπάρχει αρκετό στρες, ατομικισμός και απομόνωση. «Δεν υπάρχει πια η κοινότητα με την έννοια που υπήρχε παλαιότερα. Πλέον οι άνθρωποι επιστρέφουν σπίτι κι απομονώνονται σε μια οθόνη. Δυστυχώς, το φαινόμενο της κοινωνικής απομόνωσης είναι πολύ πιο έντονο στις δυτικές κοινωνίες, ενώ και τα πρότυπα που προβάλλονται είναι επιφανειακά» παρατηρεί η ίδια, σχολιάζοντας πως δεν υπάρχει ουσιαστική επικοινωνία και συντροφικότητα. «Οι γονείς για παράδειγμα τρέχουν τα παιδιά σε δραστηριότητες, ένας άνθρωπος δεν κοιμάται καλά, δεν έχει καλή σεξουαλική ζωή και ξυπνάει με νεύρα, απομακρύνεται, του βγαίνουν καταθλιπτικά συμπτώματα ενώ συχνά γίνεται επιθετικός στους δικούς του ανθρώπους, πράγμα που αν αφεθεί μακροπρόθεσμα χειροτερεύει» κι υπάρχει έτσι μια συννοσηρότητα στην οικογένεια και την πληρώνει εν ολίγοις το παιδί. Για να πάει το παιδί από το σκοτάδι στο φως, σε ένα σημαντικό μήνυμα της συγγραφέως μέσα από το βιβλίο της, πρέπει οι υπόλοιποι να έχουμε τα αυτιά και τα μάτια μας ανοιχτά. «Μπορεί το παιδί, ένας νέος άνθρωπος, να πάρει κουράγιο ή να ανοιχτεί και να μιλήσει στο δάσκαλό του, στη γιαγιά, στη νονά κοκ. Οπότε είναι σημαντικό να δείχνουμε ενδιαφέρον και να τους αφήνουμε να ακουστούν».
Η ΝΕΑ ΓΕΝΙΑ ΜΙΛΑ
Μιλώντας για ένα άλλο σημαντικό ζήτημα, αυτό των γυναικοκτονιών, τη ρωτάμε για ποιο λόγο πιστεύει ότι ο κόσμος δεν μπορεί καν να ξεστομίσει τη λέξη γυναικοκτονία, με την ίδια να σχολιάζει αρχικά πως για πολλά πράγματα οι άνθρωποι θέλουν τον χρόνο τους. «Ακόμη και για το bullying ακούμε να λένε “έλα μωρέ υπερβολές και στη δική μας ηλικία γινόταν”. Πόσοι άνθρωποι όμως στις μέρες μας είναι αδιάγνωστοι και σωματοποιούν τα προβλήματά τους ή δεν θέλουν να έρθουν αντιμέτωποι με τα δικά τους ζητήματα» δηλώνει και προσθέτει πως «έτσι και με τις γυναικοκτονίες, επιτέλους όμως βρήκαμε τη φωνή μας οι γυναίκες και σιγά-σιγά μιλάμε για αυτά τα ζητήματα χωρίς φόβο και ντροπή γιατί σε περιοχές όπως η Κρήτη είναι έντονο αυτό». Σύμφωνα με την συγγραφέα η νέα γενιά είναι πολύ διαφορετική, έχει ανοιχτά μάτια, δυνατή φωνή και ζωντανή την ελπίδα.
Συνήθως τοποθετεί τις ιστορίες της στην Κρήτη, τώρα όμως το φόντο είναι κατά βάση η Αθήνα και οι πολυκατοικίες της. Όπως αναφέρει η συγγραφέας αυτό δεν έγινε τυχαία ούτε από τη μια μέρα στην άλλη. «Ήθελα να βγω από τα γνώριμά μου γιατί γενικά βαριέμαι εύκολα, ενώ μπορώ να πω πως γράφω αυτό που η ίδια θα ήθελα να διαβάσω» εξηγεί ενώ προσθέτει πως έκανε αρκετή έρευνα για τα μέρη αλλά και πάνω σε τομείς όπως η εγκληματολογία για να γραφτεί το νέο μυθιστόρημα με αστυνομικά στοιχεία.
Ο υποψήφιος βουλευτής Χανίων της Ν.Δ. παρουσιάζει θέσεις – προτάσεις εν όψει των εκλογών
ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΑΝΑΚΙΝΟΥΝ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ
Συζητώντας, τέλος, για το αν είναι ζητούμενο η ταύτιση των αναγνωστών με τον λογοτεχνικό ήρωα ή αν είναι αρκετή η πρόκληση συναισθημάτων όπως η συγκίνηση, ο προβληματισμός ή ακόμη και η συχνά αδικημένη τέρψη, αναφέρει με σιγουριά πως δεν μπορεί να ζήσει χωρίς τέρψη κι ακόμη και στο μυθιστόρημα το έχει περάσει αυτό σε κάποια σημεία με χιουμοριστικούς διαλόγους. «Θέλω να χαίρεται τη διαδρομή ο αναγνώστης και παρόλο που δεν το κάνω σκόπιμα, ακούω τους αναγνώστες να μου λένε “σε εκείνο το κομμάτι είδα τη ζωή μου, ταυτίστηκα με τον ήρωα κ.λπ.”», κάτι που την κάνει να μας πει «πόσο διαφορετικά όμοιοι είμαστε τελικά οι άνθρωποι».
Εν τέλει γράφει πατώντας πάνω σε ένα απολύτως ανθρώπινο μοτίβο, με διάφορες παραλλαγές, που ανακινούν τα συναισθήματα των αναγνωστών. Για αυτό όπως μας λέει οι άνθρωποι είναι σημαντικό να διαβάζουν βιβλία γιατί η αναγνωστική διαδικασία αναζωογονεί κέντρα του εγκεφάλου, ενώ δεν παύουν να αποτελούν γιατρειά και θεραπεία. Κλείνοντας, αφιερώνει το βιβλίο της «σε όλους τους ανθρώπους που έχουν καταφέρει να πάνε ενάντια στα βιώματά τους, να σπάσουν τον κρίκο της αλυσίδας του διαγενεαλογικού τους τραύματος και σε όλους τους ανθρώπους που θα ήθελαν να το κάνουν, γιατί ποτέ δεν είναι αργά…».
Βιβλιοπαρουσίαση
Οι εκδόσεις ΕΛΛΗΝΟΕΚΔΟΤΙΚΗ και το βιβλιοπωλείο ΒΙΒΛΙΟΕΜΠΟΡΙΚΗ παρουσιάζουν απόψε Σάββατο στις 20:00, στο θέατρο “Μίκης Θεοδωράκης”, το βιβλίο της Αννέτας Μαρκογιαννάκη, “Ευρυδίκη. Από το σκοτάδι στο φως”.
Ομιλητές θα είναι οι: Κωνσταντίνος Λιόλιος – Ψυχίατρος, Ψυχοθεραπευτής, Ομαδικός αναλυτής
Ανδρονίκη Κοκοτσάκη – Εκπαιδευτικός, Φιλόλογος
Εύα Μαζοκοπάτη – Φιλόλογος, Συγγραφέας.
