Ανώφελος “βρυχηθμός”

Ας μου επιτραπεί να αναφερθώ και πάλι στην κόντρα, που παίζεται στο θέατρο η “ΕΛΛΑΣ” με σκηνικά Δ.Ν.Τ. Εψαχνε η κυβέρνηση, να βρει ισορροπίες στο τρίγωνο Ουάσιγκτον, Βερολίνο, Δ.Ν.Τ. εκφράζοντας την άποψη, ότι δεν είναι απαραίτητη η ανάμειξή του στα οικονομικά της Ευρώπης, και που ισοδυναμούσε με τη δυσφορία της για τη συμμετοχή του στο παρόν πρόγραμμα του 3ου μνημονίου. Προβαλόταν και το πολιτικό επιχείρημα, ότι μπορούν οι Ευρωπαίοι, να βρουν λύση στις τωρινές διαπραγματεύσεις χωρίς την παρουσία του Δ.Ν.Τ.
Στο μέτωπο, που ανοίχθηκε τελευταίως δεν έδωσαν καμιά σημασία το Δ.Ν.Τ., ο Σόϊμπλε ούτε και ο επίτροπος Μοσκοβισί με τον Γιούνκερ, τους οποίους ο κ. Τσίπρας θεωρούσε συμμάχους και πιο κοντά στις Ελληνικές θέσεις, καθόσον και αυτοί αρχίζουν, να δείχνουν, κάποια ψυχρότητα.
Θεωρείται μια απρόσεκτη κίνηση του κ. πρωθυπουργού, δεδομένου ότι υπάρχει το προηγούμενο σύγκρουσης της Ελλάδος με το Δ.Ν.Τ. με αποτέλεσμα ν’ αποχωρήσει η Τρόϊκα απ’ τις διαπραγματεύσεις. Το κόστος ήταν η φυγή κεφαλαίων μέχρι την επανάκαμψή της μετά τις εκκλήσεις του κ. Ευαγ. Βενιζέλου, πριν την πτώση της κυβέρνησης Σαμαρά. Δεν είναι μόνο αυτό, αλλά και η από 28 Ιουλ. 2015 επιστολή Τσακαλώτου προς τη διευθύντρια του Δ.Ν.Τ., την οποία έφερε στην επιφάνεια ο πρώην Ευρωβουλευτής της Ν.Δ. κ. Κουμουτσάκος, ο οποίος σχολιάζει και κατηγορεί την κυβέρνηση, ότι προσπαθεί, να δημιουργήσει εχθρούς. Με την επιστολή ενημερώνεται η κα Λάγκαρντ, ότι στη Σύνοδο Κορυφής της 12ης Ιουλίου 2015 αποφασίστηκε νέα τριετής δανειακή σύμβαση, ότι ζητείται η διευκόλυνση του Ταμείου και ότι «προσδοκούμε τη συνέχιση της συνεργασίας».
Ο καλός, λοιπόν, στρατηγός δεν μπαίνει στη μάχη, όταν υπάρχει κίνδυνος να την χάσει ή να υποστεί άλλου είδους ήττες.
Σε τέτοιες περιπτώσεις πρέπει να τίθενται επί τάπητος, παρόμοιες δραστηριότητες από το παρελθόν και να παίρνονται μαθήματα, εφόσον έγιναν παθήματα.
Αναθεματίζουμε την ώρα, που ο Γ.Α.Π., χωρίς να ρωτήσει κανένα νομοθετημένο όργανο της πολιτείας, έφερε το Δ.Ν.Τ. στην Ευρώπη. Φαίνεται, πως αντέγραψε τον πατέρα του, που είχε πει “η πρωθυπουργία δεν είναι συλλογικός θεσμός”. Τα μέτρα του Δ.Ν.Τ. και τα προγράμματά του εξαρχής ήσαν σκληρά, κυρίως όσον αφορούσαν τα εργασιακά, το ασφαλιστικό και τις ιδιωτικοποιήσεις. Αλλοι το θεώρησαν τρισκατάρατο, και άλλοι “ευλογία”, γιατί ήταν το μόνο μέλος της τρόικας που ξέθαψε τις μαύρες “δημοσιονομικές τρύπες” και που έβγαλε στη φόρα τη διαφθορά και γι’ αυτό θα ’πρεπε να μας ήταν χρήσιμος σύμμαχος. Ομως τα “σκληρά” προγράμματά του δεν τα εφάρμοσαν οι πρώτες μνημονιακές κυβερνήσεις και έτσι φορτωθήκαμε το δεύτερο μνημόνιο. Παρά ταύτα συνεχίστηκε η παρελκυστική τακτική της κυβέρνησης Σαμαρά, για να ‘ρθει η αντιμνημονιακή “αριστερά” να γράψει τη χημειοθεραπευτική συνταγή του 3ου μνημονίου.
Παρά τις κυβερνητικές θέσεις, όσον αφορά τη συμμετοχή του Δ.Ν.Τ. στο 3ο πρόγραμμα, εμπλοκή δεν παρατηρήθηκε, ίσως λόγω της υπαναχώρησης της κυβέρνησης, ή μάλλον των διευκρινήσεων της κας Γεροβασίλη. Η κυβερνητική εκπρόσωπος επεσήμανε, ότι «το Δ.Ν.Τ. έχει τις πιο ακραίες νεοφιλελεύθερες απόψεις», όμως «άλλο είναι ότι έχουμε υποχρέωση στο Δ.Ν.Τ., το ξέραμε ενδεχομένως ότι θα συμμετάσχει και σ’ αυτό το πρόγραμμα, και άλλο είναι να λέμε την άποψη μας για το ρόλο του Δ.Ν.Τ., αν είναι πολύ απαραίτητο σήμερα».
Αυτό πως λέγεται; Διπλωματικός ελιγμός; Πάντως αν είσαι σε λάθος εκτιμήσεις, αλλά κάνεις σαν λιοντάρι επειδή σε σένα έπεσε ο κλήρος να βρυχάσαι, μην περιμένεις ο άλλος να ανησυχεί ότι δεν θα υποχωρήσεις!