Την Κυριακή µπήκαµε στην περίοδο του Τριωδίου. Το Τριώδιο είναι ένα λειτουργικό βιβλίο που διαρκεί µέχρι την λαµπροφόρο Ανάσταση του Χριστού µας. Τότε κλείνει και δίνει την θέση του σε ένα άλλο λειτουργικό βιβλίο το Πεντηκοστάριο.
Το Τριώδιο όµως είναι και ένα στάδιο σηµαντικών αγωνισµάτων Αρετών, στο οποίο µπαίνουµε µε την θέλησή µας να αθληθούµε. Σκοπός των αγωνισµάτων δεν είναι να ξεπεράσουµε σε επιδόσεις τους συναθλητές µας, αλλά τον ίδιο µας τον εαυτό.
Εάν αγωνιστούµε λανθασµένα, υπάρχει το ενδεχόµενο να ισχύσει το οξύµωρο ρητό, τρέχει µόνος του και βγαίνει τελευταίος!! Ναι αν δεν καταφέρουµε να ξεπεράσουµε τον εαυτό µας, τότε θα παραµείνουµε αδιόρθωτοι, αµετανόητοι και θα βγούµε από το στάδιο ηττηµένοι. Ακόµα και οι Αρχαίοι πρόγονοί µας ισχυρίζονταν πως Νίκη πασών των νικών αρίστη εστίν το νικάν εαυτόν. ∆ηλαδή η µεγαλύτερη νίκη από όλες, είναι η νίκη κατά του εαυτού µας.
Το Τριώδιο ανοίγει µε την Ευαγγελική περικοπή του Τελώνου και του Φαρισαίου. Ενας Φαρισαίος και ένας Τελώνης, µας λέγει ο Χριστός στην παραβολή του, πήγαν στον ναό να προσευχηθούν.
Ο Φαρισαίος ξεκίνησε ωραία την προσευχή του λέγοντας. Σε ευχαριστώ Θεέ µου, αλλά αµέσως µετά έκανε προσωπική προβολή κρίσεις και συγκρίσεις. Συνέχισε λέγοντας, είµαι καλύτερος από τους άλλους, και δεν είµαι όπως αυτός ο αµαρτωλός Τελώνης. Νηστεύω, κάνω ελεηµοσύνες και τηρώ τον νόµο.
Ο Τελώνης από την άλλη πλευρά, αισθάνονταν τις αµαρτίες του να τον βαραίνουν. Καθόταν πιο πέρα, δεν τολµούσε ούτε καν να εισέλθει στα ενδότερα του ναού. Αισθανόταν ανάξιος ακόµα και να σηκώσει τα µάτια του προς τα επάνω και προσευχόµενος έλεγε. Ο Θεός ιλάσθητί µοι τω αµαρτωλώ. ∆ηλαδή συγχώραµε αυτό και τίποτε άλλο.
Και οι δύο ήσαν ευκατάστατοι άνθρωποι και διακεκριµένοι στην κοινωνία. Στον µέν πρώτο τον Φαρισαίο, οι Αρετές που διέθετε και οµολογούσε, στην προσπάθειά τους να ανέβουν ψηλά δεν το κατάφερναν. Κατέληγαν σαν τις θυσίες του Κάιν, τις έκαιγαν, τις σκόρπιζαν, ο εγωισµός και η διάθεση για αυτοπροβολή. Καλές οι ενέργειές του λοιπόν, αλλά όταν επρόκειτο να γίνουν Αρετές καίγονταν στο πύρ της επάρσεως. Το στοιχείο που χρειάζονταν οι ενέργειες για να γίνουν Αρετές, ήταν ταπείνωση όχι έπαρση, και στην συνέχεια ευχαριστία στον Θεό που µεριµνά για αυτόν.
Ο Τελώνης ήλθε µόνον µε την ταπείνωση. ∆εν είχε να καταθέσει καλές και ενάρετες πράξεις και ο Χριστός τελείωσε την παραβολή αυτή λέγοντας. Σας βεβαιώνω πως ο Τελώνης, έφυγε για το σπίτι του συµφιλιωµένος µε τον Θεό, ενώ αντίθετα η περηφάνια του Φαρισαίου τον χώρισε από τον Θεό.
Στο στάδιο των Αρετών λοιπόν που άνοιξε και µας περιµένει, ας πάρουµε µαζί µας σαν ρούχο την ταπείνωση και την µετάνοια σαν υπόδηµα. Έτσι θα βγούµε νικητές να είστε βέβαιοι.
