Με τον τρόπο της Τέχνης! Της Θεατρικής Τέχνης, εν προκειμένω.
Παραγωγή βασισμένη στο μυθιστόρημα του Κώστα Αρβανιτάκη “οι Καπελιέρες”.
Ο κ. Αντώνης Διαμαντής – υπεύθυνος και ψυχή του ΟΜΜΑ στούντιο, διασκευάζει, σκηνοθετεί, και ερμηνεύει βεβαίως!
Και μας παραχωρεί μια παράσταση άρτια, που μπόρεσε σε μιας ώρας διάρκεια, να προσεγγίσει την προσωπική περιπέτεια ζωής, ενός προσώπου, μιας γυναίκας υπαρκτής, ενώ πορεύεται άξια, με σύνοδο ευκρινές και στιβαρό, όλο το κοινωνικοπολιτικό τοπίο του καιρού…
Σ’ ένα δρώμενο δωρικό, που αναπτύσσουν 4 άτομα επί σκηνής, δομείται και εκτυλίσσεται ο χρόνος βίου της Βηθλεέμ Παπουδάκη, Χανιώτισσας γεννημένεης το τέλος του 19ου αιώνα…
Ανατροφή αστική, ευμάρειας, αγωγή κουλτούρας και σαβουάρ βιβρ, τα οποία κατέχει και αξιοποιεί, επί το ευγενέστερον…
Φιλοξενία και μυρωδιές η πόρτα και η προσφορά της πάντοτε…
Εξελίσσεται σε πρόσωπο τραγικό, καθαγιάζεται στον πόνο και τα δεινά, και το έργο προτάσσει ως “επιλογή” και φιλοσοφία την έντιμη ενδιαφέρουσα πορεία των ανώνυμων, και “ανώνυμων” ανθρώπων, που κατέστησαν το ήθος το έθος και τον Πολιτισμό της καλοσύνης, διάδημα πανώριο με άλω και ποίκιλμα!! Όπως εκείνο που φόρεσε η ηρωίδα στο Κισαμίτικο πάλκο του Δήμου, σημειοδοσία της ευήμερης εποχής…
…Η Ειρήνη Κουτσάκη, ενσαρκώνει αισθαντικά την πρωταγωνίστρια, ντελικάτη, με εκτόπισμα αδιαφιλονίκητο, τον άνδρα της ο κ. Διαμαντής, με “ιντερμένδια” αφηγηματικά, την Παρασκευή φίλη της καρδιακή, με διάλογο και συντροφικότητα, αλλά και τραγούδι μελωδικό καθώς και τουμπί, που έπαιζε με χάρη, η κα Μαρία Λούκα και μουσική και τον κ. Γιώργο Ζαχαριουδάκη, εξαιρετικό μουσικό. Συνδράμει με πιάνο ασφαλώς, αλλά και αυλό και άσκαυλο επίσης, και κλαρινέτο, και, εννοείται τη λύρα της Λεβεντογέννας!
Θα μπορούσε και τον κεμανέ, ίσως, αλλά όχι, προτίμησε την αχλαδόσχημη. Σωστά.
Πάντως, ο Ίωνας ήχος πρωταγωνίστησε ιδιαίτερα ελκυστικός, τα 4/4 εδώ, τα 9/8 εδώ, ο σερτός χορός της αρχέγονης “ορχηστρίδας εκδοχής” του νησιού μας, είναι εδώ… Προβολές έντεχνου ακόμη, “προσπορίζουν” στην πλοκή, και, το χρώμα!…
Εκείνο το άσπρο μαύρο για όλους! Το χρώμα… Το λευκό, αποκαλύπτεται σ’ ευτυχισμένες στιγμές… Στο λευκό επικυρώνεται ως “λάβαρο” κλέους η παρθενία διά του αιμάτου με “εικαστική σιωπή” θριάμβου, το ύφασμα διπλώνεται, και ένα βρέφος σπαρταριστό στην αγκαλιά της μάνας… Το “αίμα” είναι ορατό, ακόμη, στο “σώμα” του νεογέννητου…
Τούτο το κόκκινο, είναι το γαίμα του τοκετού!! Έξοχες παραπομπές κι εμβληματική δυναμική! Η μάνα χάνει το παιδί, η μάνα αξιώνεται αλλα δύο παιδιά, άλλους δύο γιους τους οποίους “προσφέρει” στην Πατρίδα του ’40, στη μάχη, τον άλλο άρρωστο. Η μάνα πονεί, θρηνεί, σπαράζει…
Και το μαύρο κατάμαυρο μαντήλι, “κεφαλοκάλυπτρο” πένθους, μετά τους θανάτους της ζωής της όλους, και του συντρόφου της, και του Βενιζέλου, αναφορά τιμής του άνδρα της, “κεντρομόλα” των αξιών και της πίστης του, και η μάνα φτάνει στο “απογυμνωμένο γήρας” ικέτισσα θλιβερή, δίχως όμως ν’ απολέσει την αξιοπρέπεια, την αρχοντιά της… Κι ενώ πρόσφερε τόσα στις πολλές δεκαετίες της, όπως τονίζει στην αποστροφή του ο κ. Διαμαντής και εκτός σκηνής ακόμη, κανείς δεν συγκινήθηκε όταν άφησε για πάντα τον κόσμο… Οπως της άξιζε.
Το ΟΜΜΑ Στούντιο, αξιόλογο σχήμα, εμφανίζεται το 1996 στην Αθήνα. Από το 2000 στην Κρήτη, δίνει τις παραστάσεις του με “ψήφο” στην “ορατή σύμνοια” των νομών της Νήσος, βραβεύεται στην Ελλάδα, αλλά και στη Ρωσία, στο Ιράν, με την εκδοχή στο “Μαρτύρημα” του Ντοστογιέφσκι.
Πάντα δίνει έμφαση στον φωτισμό της διαδρομής του βίου, των απλών ανθρώπων… (*)
