ΣΤΟΝ ΑΠΟΗΧΟ ΤΩΝ ΕΟΡΤΩΝ ΓΙΑ ΤΟ 1821
» Τι να σκεπτόταν ο Οδυσσέας Ανδρούτσος άραγε
Με ένα ωραίο, επιτυχημένο και λιτό τρόπο η Ελλάδα γιόρτασε τα διακόσια (200) χρόνια από την έναρξη της επανάστασης κατά των Τούρκων, για την εθνική της ανεξαρτησία. Διακόσια χρόνια από το 1821.
Σωστά τιμήθηκαν και οι Μεγάλες Δυνάμεις, που πρωταγωνίστησαν στην ναυμαχία του Ναυαρίνου και στην σύνταξη και υπογραφή των πρωτοκόλλων του Λονδίνου, που συνέβαλαν άμεσα στην δημιουργία, τη συγκρότηση και την κατοχύρωση της ύπαρξης του Ελληνικού Κράτους, υποστηρίζοντας βέβαια και τα δικά τους συμφέροντα.
Υπήρξαν και παρατράγουδα. Σωστά τιμήθηκε ο εκπρόσωπος της Μεγάλης Βρετανίας πρίγκιπας Κάρολος. Ατυχέστατες οι όποιες επαινετικές αναφορές προς τους συγγενείς του. Εθνικό είναι ότι είναι αληθινό, μας έμαθε ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός.
Ο πολύ γνωστός συμπατριώτης μας καθηγητής γλωσσολογίας του Ε.Κ.Π.Α. Χριστόφορος Χαραλαμπάκης μας λέει ότι πέρα από τους εορτασμούς για το 1821 είναι καιρός πλέον να διερευνούμε τα μοιραία λάθη του διχασμού και του εμφυλίου πολέμου στη διάρκεια της επανάστασης του 1821.
Ας έρθουμε λοιπόν στον Οδυσσέα Ανδρούτσο, τον αρχιστράτηγο της Ανατολικής Στερεάς, που η πραγματική ιστορία του θυμίζει τον άλλο μεγάλο ήρωα και μεγάλο πολιτικό ηγέτη της αρχαιότητας, τον Θεμιστοκλή. Ο Θεμιστοκλής κατά τον Πλούταρχο αυτοκτόνησε, όταν ο Πέρσης βασιλιάς ο Αρταξέρξης ο Α’ τον πίεζε να εκστρατεύσει μαζί του κατά της ίδιας της πατρίδας του. Ο Θουκυδίδης μας λέει ότι πέθανε από κάποια ασθένεια, αναφέροντας όμως και την εκδοχή της αυτοκτονίας.
Έτσι κι ’αλλιώς ο Θεμιστοκλής δεν πρόδωσε την πατρίδα του, αυτός ο εξοστρακισμένος, αυτός ο συκοφαντημένος από Σπαρτιάτες και Αθηναίους, που είχαν συμμαχήσει εναντίον του. Η πατρίδα λοιπόν αντέχεται, στο επίπεδο του Θεμιστοκλή, όταν σε εξοστρακίζει παρά τους θριάμβους σου κατά των Περσών και σε στέλνει καταδιωκόμενο στα εδάφη των εχθρών της. Είχε προκαλέσει μεγάλο φθόνο η δόξα και η δύναμη του Θεμιστοκλή.
Η πατρίδα αντέχεται όταν σε πληγώνει, όπως μας αναγγέλλει ο νομπελίστας ποιητής Γιώργος Σεφέρης, αφού ο πληγωμένος Έλληνας, ο κάθε Έλληνας ανεξαίρετα, εξακολουθεί να ταξιδεύει και να ξαναπληγώνεται από την πατρίδα του. Ο Έλληνας όμως μένει πιστός, ο ταξιδευτής αυτός, στην πατρίδα του, στο ταξίδι του για την Ιθάκη.
Τι να έγινε όμως άραγε, πως να αντέδρασε και τι να είπε προς τους Έλληνες δολοφόνους του ο Οδυσσέας Ανδρούτσος, όταν αυτοί μπήκαν οπλισμένοι στο κελί του για να τον δολοφονήσουν εν ψυχρώ στην Ακρόπολη; Είπε άραγε ο Οδυσσέας χαλάλι σου πατρίδα ;
Μετά την δολοφονία του οι στυγεροί δολοφόνοι, που ήταν όργανα της κυβέρνησης και που εκτελούσαν την εντολή του οπλαρχηγού φρουράρχου των Αθηνών Γιάννη Γκούρα και των Κοτζαμπάσηδων που απαιτούσαν τον θάνατο του διέδωσαν ότι ο ίδιος ο Οδυσσέας Ανδρούτσος αυτοκτόνησε πέφτοντας από την Ακρόπολη.
Τον αυταρχικό και τυραννικό φρούραρχο των Αθηνών Γιάννη Γκούρα είχε τοποθετήσει στη θέση του ο ίδιος ο Ανδρούτσος. Οι Κοτζαμπάσηδες και οι Φαναριώτες πάντοτε μισούσαν αλλά και συκοφαντούσαν τον Ανδρούτσο με βάση τα λεγόμενα «καπάκια» με τους Τούρκους.
Ο ίδιος ο Οδυσσέας ασφαλώς αγαπούσε την απόκτηση δύναμης. Ήταν όμως αρκετά έξυπνος και έκτος από παλληκάρι ήταν και ικανότατος διπλωμάτης που πάντοτε ξεπερνούσε τους Τούρκους και κατέστρεφε τα σχέδια τους.
Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος δολοφονήθηκε στην Ακρόπολη το 1825, αφού πρώτα τον εξευτέλισαν, περιφέροντας τον ως προδότη στους δρόμους των Αθηνών. Τον δολοφόνησαν γιατί ήξεραν ότι οι άλλοι σπουδαίοι οπλαρχηγοί θα ζητούσαν και θα απαιτούσαν την απελευθέρωση του. Η κυβέρνηση δεν τόλμησε να τον δικάσει γιατί τότε θα φαινόταν ο άδικος κατατρεγμός του. Το επίσημο ελληνικό κράτος αποκατέστησε τη μνήμη του Οδυσσέα Ανδρούτσου, το 1872. Ο ελληνικός λαός τον είχε αποκαταστήσει στη συνείδηση του πολλά χρόνια πριν. Στη συνείδηση του κάθε Έλληνα, τουλάχιστο στην νεότερη εποχή, υπάρχει το βάρος αυτής της ανήκουστης δολοφονίας.
Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος είχε μυηθεί στη Φιλική Εταιρεία το 1818 και είναι ο ήρωας που απώθησε τα στρατεύματα του Ομέρ Βρυώνη στο Χάνι της Γραβιάς. Πολέμησε μαζί με τον Γκούρα και στα Βασιλικά και διέλυσε τα υπολείμματα της στρατιάς του Δράμαλη στην Ακράτα.
Η ελληνική τραγωδία της δολοφονίας του Οδυσσέα ολοκληρώθηκε με το γεγονός ότι αμέσως μετά τους εμφυλίους πολέμους ο Γκούρας έπεσε μαχόμενος κατά των Τούρκων στην Ακρόπολη το 1826, εκεί όπου είχε κάνει το στυγερό του έγκλημα. Το γεγονός αυτό ίσως αποτελεί την κάθαρση της τραγωδίας αυτής, με βάση την ψυχανάλυση των τραυματικών συμβάντων.
Εάν και εφόσον η ιστορία δεν διευκρινίζει την στάση της τελευταίας ώρας και στιγμής του Οδυσσέα Ανδρούτσου, παρά το ότι υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας των γεγονότων ένας φρουρός, μπροστά στους ψυχρούς και στυγερούς δολοφόνους του, ίσως έρχεται η ώρα και η αρμοδιότητα της τέχνης να το κάνει.
Ίσως ένας σπουδαίος θεατρικός συγγραφέας μας αποκαλύψει σαφέστερα τα γεγονότα και την ψυχογραφία των πρωταγωνιστών της τραγωδίας αυτής. Βέβαια και η σιωπή, εάν υπήρξε σιωπή του Ανδρούτσου, θα αποδείκνυε τον πλήρη σεβασμό και την αφοσίωση του προς την πατρίδα την έσχατη και τραγική εκείνη ώρα.
Μόνο με την τέχνη ίσως θα διευκρινιστεί εάν ένα τέτοιο νέο παλικάρι όπως ο Οδυσσέας άντεξε την ώρα της δολοφονίας του την αγνωμοσύνη, όπως θα το αισθανόταν, της πατρίδας του και την ψυχρή δολοφονική σκληρότητα των εκπροσώπων της.
