Οι άνθρωποι

Δεν είναι κακό να κοιμάσαι. Οταν είσαι κουρασμένος, ο ύπνος σε ξεκουράζει. Εάν είσαι ταραγμένος, σε γαληνεύει.
Κακό είναι να σε πιάνουν οι εξελίξεις στον ύπνο. Και ακόμα χειρότερο το να σε κοιμίζουν κάποιοι άλλοι και να επωφελούνται το λήθαργό σου για να πετυχαίνουν τα δόλια σχέδιά τους.
Οι άνθρωποι του καιρού μας, ακόμα κι όταν κοιμούνται, πρέπει να είναι ξύπνιοι. Και οι παππούδες και οι γονείς μας το ήξεραν καλά, άλλο να είσαι ξύπνιος και άλλο ξυπνητός. Παραμένοντας διαρκώς ξυπνητός, εξουθενώνεσαι σωματικά. Εάν, όμως,  είσαι συνεχώς ξύπνιος και έχεις στρέψει προς όλα τα σημεία του ορίζοντα τις (ψυχοσωματικές) “κεραίες” σου, διδάσκεσαι από τα περασμένα, παρακολουθείς όσα γίνονται σήμερα και προβλέπεις όσα πιθανόν να γίνουν αύριο.
Οι άνθρωποι που, είτε στην ατομική, είτε στην οικογενειακή είτε στην κοινωνική ζωή, δασκαλεμένοι από έμπειρους και σοφούς γονείς και διδασκάλους, χρησιμοποιούν το παρελθόν για την αντιμετώπιση του παρόντος και με διορατικότητα ατενίζουν το μέλλον είναι κύριοι των σωματικών τους αδυναμιών, αφέντες των ψυχικών τους παθών και παραδείγματα για μίμηση από τους συνανθρώπους τους. Παραδείγματα ανυπόκριτης πίστης στον θεό, σωφροσύνης που ξεκινά από τα εσώψυχά μας, τήρησης των γραφτών και άγραφων νόμων, ανιδιοτελούς αγάπης προς τον πλησίον και ενός σωρού άλλων κοινωφελών αρετών τόσο στην ιδιωτική, όσο και στη δημόσια ζωή κάθε ανθρώπου.
Οι άνθρωποι αυτοί, όμως, συχνά καταλήγουν να είναι… “επικίνδυνοι” και “οχληροί” για τους κρατούντες, για τους λαοπλάνους, τους  οικονομικά και πολιτικά “δυνατούς”  και όσους θέλουν, προς ίδιον όφελος, να ναρκώνουν τους πολίτες και να τους σέρνουν και να τους φέρνουν ως “αχαλίνωτο όχλο” όπως και όπου αυτοί θέλουν….
“Επικίνδυνοι”, γιατί σκέφτονται πολύ πριν μιλήσουν ή δράσουν, πιστεύουν στο θεό, είναι άφοβοι αναζητητές και σύμμαχοι της αλήθειας και του δίκαιου. Ταυτόχρονα, λοιπόν, οι “δυνατοί” και οι δημαγωγοί “ενοχλούνται”,  επειδή αυτοί θέλουν, προτάσσοντας το ψέμα και το συμφέρον τους, να μην μπαίνει κανείς εμπρός τους όταν μετατρέπουν τα πλήθη σε υποχείρια άβουλα και γεμάτα φόβο για να τα εξουσιάζουν και επειδή θεοποιούν ό,τι γήινο και εφήμερο θα μπορούσε να αυξήσει τη “δύναμη” και την επιρροή τους στα υποχείριά τους…
Μα κατά βάθος, οι λαοπλάνοι  τρέμουν τους ανθρώπους που ζουν με οδηγό την ψυχή τους και πυξίδα το θεό γιατί ξέρουν πως έχοντας τα μάτια ορθάνοιχτα, ακόμα κι αν αποκαμωμένοι από το καθημερινό μεροδούλι – μεροφάι πέφτουν για ύπνο, θα είναι πρώτοι εκείνοι που θα τους τιμωρήσουν όταν θα χάσουν τα πρόσκαιρά τους “αγαθά” (εξουσία και πλούτο). Γιατί μέσα στους ανθρώπους αυτούς δε ζει ο φόβος όπως προαναφέραμε, αλλά είναι πάντα θαλερός ο πανάρχαιος νόμος των Αθηναίων που μας θυμίζει στον “Προς Λεπτίνην” λόγο του ο Δημοσθένης (4ος αι. π.Χ.): «ἄν τις ὑποσχόμενός τι τὸν δῆμον ἐξαπατήσῃ, κρίνειν, κἂν ἁλῷ, θανάτῳ ζημιοῦν» (Μεταφορά στα νεοελληνικά δική μου: Εάν κάποιος υποσχεθεί κάτι στο λαό αλλά τον ξεγελάσει, θα προσάγεται σε δίκη και, εάν βρεθεί ένοχος, θα τιμωρηθεί με θάνατο)…
Εσείς, όμως, τι λέτε για όλα τούτα;