Οι τελευταίες πυρκαγιές ανά την Ελλάδα και η υπεράνθρωπη προσπάθεια των πυροσβεστών, βοηθούμενων από πλήθος κόσμου, δηλώνει ένα πράγμα: κάθε φορά που μας συμβαίνουν μεγάλες φυσικές καταστροφές, χειμώνα ή καλοκαίρι αδιάφορο, κρατούμε την αξιοπρέπειά μας ως κράτος μόνο χάρη στο αίσθημα αυτοθυσίας που μας διακρίνει: ειδικότερα σε ορισμένους κλάδους αιχμής, όπως πιλότοι, πυροσβέστες κ.ά.
Οι αρμόδιοι (χαρακτηριστικό όλων των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων), όταν έρχονται τα δύσκολα είτε λουφάζουν στο πόστο τους, είτε μπαίνουν στο φαύλο κύκλο της ανευθυνοϋπεύθυνης αντιμετώπισης της κατάστασης επιρρίπτοντας τις ευθύνες στους άλλους! Κι αυτό διότι οι περισσότεροι δεν ξέρουν πώς να αντιδράσουν, αφού δεν είναι οι καταλληλότεροι για τη θέση που κατέχουν. Τους είναι αδύνατον να πάρουν μια αποτελεσματική απόφαση, επειδή σκέπτονται το πολιτικό κόστος! Ή, περιμένουν από τον κ. πρωθυπουργό να τους «ξελασπώσει»!
Τα ανθρωπάκια αυτά, άλλοτε αποδίδουν την αδυναμία τους να δράσουν στον «στρατηγό άνεμο» ή σε «συνωμοσιολογίες» κι άλλοτε τρέχουν πίσω από τους δημοσιογράφους για να καλύψουν την ανικανότητά τους…
Ακόμη και για το στοιχειωδέστερο όπως είναι, ας πούμε η κατασκευή του ΒΟΑΚ (το «γεφύρι της Άρτας») εδώ στην Κρήτη, ή η διάνοιξη «ανθρώπινων» οδών προς αεροδρόμιο, Σούδα, Νοσοκομείο, Κίσσαμο, δεκαετίες τώρα οι κυβερνώντες ρίχνουν την ευθύνη της μη κατασκευής στους… προηγούμενους! Και έτσι τα ανθρωπάκια αυτοαθωώνονται, ενώ ο κόσμος σκοτώνεται στους δρόμους λόγω κακοτεχνιών, έλλειψης φωτισμού, κατολισθήσεων, μη σωστού ελέγχου κ.λπ.
Από την άλλη, πάντα υπάρχουν οι ανώνυμοι του χρέους και της αγάπης γι αυτόν τον έρμο τόπο: κάνουν τη δουλειά τους, τιμούν τη θέση τους, κρατούν τη χώρα όρθια. Σε πείσμα αυτών που και σήμερα ακόμη επιμένουν στο ολέθριο «Μα, εγώ θα σώσω την Ελλάδα;» Σκεφθείτε μόνο τους πιλότους της πολεμικής αεροπορίας και το πλήθος των καθημερινών παραβιάσεων του εναέριου χώρου μας από τους Τούρκους. Σκεφθείτε τους γιατρούς που κατάκοποι στέκουν πάνω από το κεφάλι των ασθενών στο Νοσοκομείο Χανίων. Σκεφθείτε τους δασκάλους που «εξόριστοι» στα ξερονήσια της χώρας, επιμένουν να μαθαίνουν γράμματα στα παιδιά. Σκεφθείτε τους επιτυχόντες φέτος και κάθε χρόνο, με τι κόπο, τι στερήσεις και ξενύχτι έφτασαν στο σημείο που έφτασαν.
Όπως έγραφε παλαιότερα ο Αλεξης Παπαχελάς («K», 31/1/11) «υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που κάνουν τη δουλειά τους, πληρώνονται λίγο και μας επιτρέπουν ακόμη να λέμε ότι υπάρχει κράτος στην Ελλάδα». Και πρόσθετε: «Το πρόβλημα είναι πώς θα αλλάξουμε οριστικά και αμετάκλητα τους μηχανισμούς και θεσμούς που επιτρέπουν σε «νούμερα», σε ανθρωπάκια, να φτάνουν στην κορυφή διαφόρων θεσμών του δημοσίου βίου». Και εδώ είναι η πρόκληση και το στοίχημα για την (κάθε) μεταμνημονιακή κυβέρνηση. Θα αλλάξουμε;
