Ο άνθρωπος έχει ανάγκη
να μάθει να μην τρέχει
να πιαστεί από κάποιον,
αλλά να μάθει να λειτουργεί
με έλεγχο της συμπεριφοράς του
Η Γνώση είναι απόλυτα συνυφασμένη με τη Δημιουργία.
Η γέννηση του ανθρώπου καθώς και η αποχώρησή του από την εδώ ζωή δημιουργεί καταστάσεις εκρηκτικές, καταστάσεις που περισσότερο τον μπερδεύουν παρά τον βοηθούν στην πορεία του. Βάσει όλων αυτών των συνειρμών που κάνει πάνω στα δύο αυτά θέματα φθάνει να αισθάνεται ότι είναι αδύναμος. Έτσι αναγκάζεται να αναζητήσει κάτι που να είναι ισχυρότερο από αυτόν, για να μπορέσει να έχει μια σχέση στήριξης και συμπαράστασης στις καταστάσεις που του έρχονται και του δημιουργούν φόβο στο να προχωρήσει στη ζωή.
Αυτό το «σύνδρομο», όπως θα μπορούσαμε να το πούμε, διαμορφώνει μία κατάσταση μέσα στον άνθρωπο που τον κάνει να την υπερασπίζεται ως αλάθητη. Αυτή είναι μία πλευρά του ειδώλου η οποία τελικά επιβάλλεται ως ατομική επιθυμία. Ως τέτοια και φαινομενικά αληθινή, δεσμεύει τις εκδηλώσεις του ανθρώπου κι έτσι επιδιώκει να μοιάσει με το είδωλο κι όχι με το πραγματικό του Είναι.
Φαίνεται ακίνδυνη η όλη διαδικασία, αλλά σιγά – σιγά φτάνει να γίνεται δέσμευση του ανθρώπου στο είδωλο. Έτσι ακολουθεί στη ζωή τον συνειρμό των κινήσεων και πράξεων που του επιβάλλει το είδωλο και χάνει τις ανάγκες κι επιθυμίες της ψυχής του, του πραγματικού του Είναι. Δεσμεύεται στη ζωή «του άλλου» κι όχι στη δική του πραγματικότητα.
Μια άλλη μορφή ειδώλου και δέσμευσης δημιουργείται μέσα από τις παραστάσεις τις φύσης. Και η φύση μπορεί να μας δώσει καταστάσεις αναζήτησης ειδώλου, δημιουργώντας έτσι ανάγκες μη πραγματικές.
Και γεννάται το ερώτημα: πώς μπορεί ο άνθρωπος να παρακολουθήσει τον εαυτό του, να δει πόσο έχει επηρεαστεί από τα προβαλλόμενα θέλω του ειδώλου του και το πώς μπορεί να αντισταθεί στις επιρροές του.
Ο άνθρωπος έχει ανάγκη να μάθει να μην τρέχει να πιαστεί από κάποιον, από κάτι, αλλά να μάθει να λειτουργεί με έλεγχο της συμπεριφοράς του. Θα σκεφθεί κάποιος ότι πρέπει να εφαρμόσει το γνώθι σαυτόν, να αναπτύξει τη σκέψη του, να δει τις πραγματικές ανάγκες του και τις δυνατότητές του.
Με λίγη παρατήρηση θα διαπιστώσει ότι υπάρχει κάτι μέσα μας που είναι αμετάβλητο, ενώ όλα τα άλλα σχεδόν είναι μεταβλητά. Αυτό το αμετάβλητο μπορεί να το ονομάζει κάποιος ψυχή, πνεύμα, θεϊκή σπίθα ή όπως θέλει. Αυτό το σταθερό στοιχείο είναι που μας δείχνει και τις αληθινές ανάγκες μας, την αληθινή πορεία μας.
Πρέπει ο άνθρωπος να αποκτήσει πρώτα μέσα του ηρεμία, να έχει μόνιμη και σταθερή σχέση με τον χώρο του, να γνωρίζει το πώς δημιουργείται και πώς λειτουργεί το κάθε τι μέσα του. Όταν λοιπόν αρχίσει να λειτουργεί το γνώθι σαυτόν τότε γινόμαστε πραγματικά κοινωνικοί, πραγματικά στοιχεία της φύσης αρμονικά δεμένα με το περιβάλλον, και τότε και μόνο τότε λειτουργούμε ως ατομικές οντότητες, ως το Είναι μας, κι δεν ακολουθούμε τις επιθυμίες του κάθε ειδώλου μας.
Διότι τα είδωλα που τελικά δημιουργούμε είναι πολλά και όλα προσπαθούν να μας «κουμαντάρουν» για να επιβιώσουν και να νοιώσουν δυνατά. Που όμως μας οδηγούν; Που για παράδειγμα μας οδηγεί ένας φόβος μας, ένας εγωισμός, ένα μίσος, μια λανθασμένη εντύπωση;
Ας προσπαθήσουμε να ακολουθούμε το αμετάβλητο μέσα μας, που είναι και το «διαμάντι» μας, κι ας αφήσουμε τα είδωλα στην μιζέρια τους, στην δημιουργία ψευδαισθήσεων και στην ανάγκη της παρασιτικής ζωής τους.
