Ανθρωποι… με ημερομηνία λήξης

«Πες μου κοριτσάκι μου», αναφώνησε με ολοκάθαρη φωνή η ηλικιωμένη κυρία στο πρώτο τηλεφώνημα που δεχτήκαμε στην εφημερίδα χθες το πρωί.
«Αυτά που λέει ο κ. Αυτιάς στην τρίτη σελίδα της εφημερίδας σας είναι αλήθεια;».
«Ποια απ’ όλα», τη ρωτώ, γιατί όλες οι νέες επιβαρύνσεις που επισημαίνει ο κ. Αυτιάς στο χθεσινό του άρθρο πραγματικά δέν αντέχονται!
«Το ότι καταργείται η σύνταξη υπερηλίκων άνω των 75 ετών» απαντά.
Και συνεχίζει: «Αν είναι αλήθεια, εγώ που είμαι 86 ετών θα φταίω να πάρω μια καραμπίνα και ν’ αρχίσω να πυροβολώ όποιον βρω μπροστά μου; Μετά ας πάω φυλακή. Εκεί τουλάχιστον θα μου παρέχουν και τροφή και στέγη και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη…».
Αφωνη εγώ στην άλλη άκρη της γραμμής… όχι τόσο γι’ αυτά που λέει η 86χρονη γιαγιά αλλά για τα όσα συμβαίνουν γύρω μας. Για όλους αυτούς τους ηλικιωμένους που πάντοτε μοχθουσαν για μια ζωή με αξιοπρέπεια και λίγο πριν το τέλος, τούς τη στερούν γιατί απ’ ό,τι φαίνεται πλέον και οι άνθρωποι έχουν ημερομηνία λήξης και μάλιστα… στα 75.