Η αξία της ζωής δεν είναι ίδια για όλα τα ζωντανά πάνω στον πλανήτη;
Είναι απαραίτητη η σοφία για να φερθεί Ανθρώπινα ένας άνθρωπος;
Συγκλονίζει η είδηση για τον οδηγό που έσερνε για ώρα με το αυτοκίνητό του ένα σκυλάκι, με αποτέλεσμα το θάνατο του ζωντανού. Το ρεπορτάζ των δημοσιογράφων αναφέρει ότι δύο οδηγοί που είδαν τη σκηνή του έκαναν παρατήρηση αλλά το αυτί του δεν ίδρωσε. Σοκάρει ακόμα περισσότερο το γεγονός ότι οι αυτόπτες μάρτυρες -για λόγους που δεν γνωρίζουμε- δεν πήγαν να καταθέσουν στην αυτόφορη διαδικασία που ακολούθησε τη σύλληψή του, καθώς η αστυνομία κινήθηκε ταχύτατα μετά τη βροχή καταγγελιών και την προβολή σχετικού βίντεο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ο οδηγός ισχυρίστηκε ότι αγαπούσε το σκύλο του (ένδειξη της… αγάπης του προφανώς ήταν το γεγονός ότι μετέφερε το ζωντανό, δεμένο, πάνω στη κλούβα του φορτηγού, ώστε ακόμη και σε περίπτωση ατυχήματος να μην μπορεί το ζωάκι να σωθεί).
Αλήθεια είναι ότι στην Ελλάδα έχει αυξηθεί η ευαισθησία των ανθρώπων απέναντι σε φαινόμενα κακοποίησης ζώων κι έτσι έχουν πολλαπλασιαστεί οι καταγγελίες για αντίστοιχες περιπτώσεις, που παλιότερα δεν έβλεπαν το φως της δημοσιότητας. Σε ένα βαθμό έχει εκσυγχρονισθεί και το νομοθετικό πλαίσιο για την προστασία των ζώων. Όμως υπάρχουν ακόμα τεράστια κενά, τα οποία – όσο δεν συμπληρώνονται – θα ευνοούν αντίστοιχα φαινόμενα, γιατί πάντα θα υπάρχουν αυτόπτες μάρτυρες και άνθρωποι της διπλανής πόρτας που θα γνωρίζουν, αλλά για κάποιους λόγους θα σιωπούν.
Η απόκτηση αυτογνωσίας, η απόκτηση συνείδησης από τους ανθρώπους είναι μια διαδικασία εξελικτική, δεν ξεπηδά η σοφία ξαφνικά μέσα από τα κεφάλια μας, μα και δεν είναι απαραίτητη η σοφία για να φερθεί Ανθρώπινα ένας άνθρωπος. Άρα, αντί να κάνουν γενικώς έκκληση στη συνείδηση – που απ’ ό,τι όλα δείχνουν αναπτύσσεται με τους δικούς της ρυθμούς και δεν ακολουθεί τις ανάγκες της επικαιρότητας – ας κάτσουν οι αρμόδιοι φορείς (δήμοι, οργανισμοί, περιφέρειες, αρμόδια υπουργεία κ.λπ.) να μελετήσουν και να εφαρμόσουν με ταχύτητα ένα επαρκές νομοθετικό πλαίσιο για την προστασία των ζώων (που σημαίνει προστασία της ζωής), το οποίο θα καλύπτει και τις ανάγκες της πρόληψης.
Πρόληψη είναι για παράδειγμα να υπάρχουν συγκεκριμένες προϋποθέσεις για την υιοθεσία και την κατοχή ζώων. Όπως ένας άνθρωπος δεν μπορεί να πάει σε ένα κατάστημα και να αγοράσει κάποιο… βρέφος, για να «παίζουν» τα άλλα του παιδάκια, έτσι δεν θα έπρεπε να μπορεί να αγοράζει έναν σκύλο, μία γάτα, ένα ζωάκι, για να «παίζουν» κάποιοι μαζί τους, και όταν βαρεθούνε «το παιχνίδι» να του δώσουν μια κλωτσιά και να το πετάξουν στους δρόμους. Η εγκατάλειψη του ζωντανού είναι η άλλη όψη του νομίσματος της φονικής βίας σε βάρος τους.
Το ζωντανό δεν είναι παιχνίδι. Ούτε είναι στη φύση του η εκπαίδευση και η προετοιμασία για μάχες κάθε είδους ή καλλιστεία! Το ζωντανό χρειάζεται αγάπη, φροντίδα και ελευθερία. Χρειάζεται χώρο κατάλληλο για τη διαβίωσή του. Και χώρος κατάλληλος δεν είναι οι αλυσίδες, τα κλουβιά και τα μπαλκονόκλουβα.
Οι άνθρωποι που κατανάλωναν τον τρόμο
Άλλοι άνθρωποι αρέσκονται να θανατώνουν ζωντανά γιατί, πιθανά το ίδιο έκαναν και οι πατεράδες τους, οι παππούδες τους, οι προπαππούδες τους, και πάει λέγοντας. Ξέρουμε ότι σε κάποιες εποχές το κυνήγι υπηρετούσε μία αναγκαιότητα, γιατί έτσι ο άνθρωπος της υπαίθρου εξασφάλιζε φαγητό. Ξέρουμε επίσης πως σεβόταν τη φύση, το περιβάλλον και τα ζωντανά, και φρόντιζε πάντοτε να διατηρεί την ισορροπία. Τι σχέση έχει αυτό με τη νοοτροπία ορισμένων πάνοπλων ομάδων – ενισχυμένων μάλιστα με τις πιο τέλειες φονικές μηχανές που σερβίρει η βιομηχανία των όπλων – οι οποίες εξορμούν κατά καιρούς στην ελληνικό ύπαιθρο, ποζάροντας μάλιστα στο διαδίκτυο μετά το έγκλημα, με φωτογραφίες από σκοτωμένα ζώα και πτηνά; Αναρωτήθηκαν ποτέ αυτοί οι άνθρωποι, ποια ανάγκη τούς οπλίζει το χέρι; Γιατί, προφανώς, η ανάγκη της ανθρώπινης επιβίωσης δεν είναι πλέον το κίνητρο.
Η φροντίδα της ζωής είναι πολύ σοβαρή υπόθεση και δεν μπορεί να μένει αδιάφορη η πολιτεία σε τέτοια φαινόμενα. Ο δικαστής που αθωώνει ή αφήνει ελεύθερο το δολοφόνο ενός σκύλου, καθώς δεν εμφανίστηκαν οι αυτόπτες μάρτυρες για να καταθέσουν, δεν βλέπει τη συστηματική κακοποίηση που είναι εμφανής στα σημάδια που άφησε το λουρί της αλυσίδας στο λαιμό του ζωντανού; Και ποιος δικαστής θα βρεθεί για να δικάσει και να επιβάλει την ποινή που αρμόζει σε κάποιους που πετάνε ζωντανά νεογέννητα στα σκουπίδια για πολτοποίηση; Ποιος νόμος θα απαγορεύσει τις νόμιμες σήμερα πρακτικές μεγάλων εταιρειών, εκεί όπου μέσα σε άθλιες συνθήκες, μεγαλώνουν και σφάζονται, με τον τρόμο ζωγραφισμένο στα μάτια τους, εκατομμύρια ζωντανά, προορισμένα να καλύψουν τις επίπλαστες ανάγκες που δημιουργεί η διαφήμιση και η βιομηχανία της κατανάλωσης. (Αυτό τον τρόμο καταναλώνεις, άνθρωπε).
Με αφορμή τη δολοφονία ενός σκύλου, ας αναρωτηθεί κανείς: η αξία της ζωής δεν είναι ίδια για όλα τα ζωντανά πάνω στον πλανήτη;
*Ο Χρήστος Τσαντής είναι σύμβουλος ψυχικής υγείας, συγγραφέας και υπεύθυνος των Εκδόσεων Ραδάμανθυς
