Το καλό θα νικήσει άνθρωπε. Διότι το καλό είναι ανθρώπινο. Είναι η συγγνώμη των λαθών. Είναι το δάκρυ του πόνου που εμείς οι ίδιοι προκαλούμε
Τούτος ο κόσμος δε θα χαθεί. Θα προχωρήσει. Αργά τα βήματά του, μα θα περάσει μπροστά από τις όποιες αρνητικές εξελίξεις. Δεν τον φοβάμαι τον κόσμο γιατί “μυρίζω” τους ανθρώπους του.
Φταίμε σε πολλά, κυρίως έχουμε το μέγιστο της ευθύνης που επιτρέπουμε, από παλιά, όχι μόνο στο σήμερα, επιτρέπουμε να αναδεικνύεται το κακό, το αρνητικό, το άχρηστο, το υποτίθεται, το δήθεν, μα πάνω από όλα, το μη αξιοπρεπές και ανθρώπινο.
Γιατί το επιτρέπουμε; Ισως για να μπορούμε να βιώνουμε σε όλο τους το μεγαλείο, τις νίκες του καλού. Και γιατί πρέπει να υπάρχουν μάχες για το καλό; Ισως πάλι για να υπάρχει η νομοτελειακή ισορροπία που τόσο έχουν ανάγκη Θεός και ο Διάβολος.
Και ποιος είναι ο Θεός, ποιος ο Διάβολος. Μα ο ίδιος ο άνθρωπος. Που ενώ μπορεί να φέρει το νερό για να ξεδιψάσουν οι διψασμένοι του κόσμου, ο ίδιος τους καλεί να περιμένουν να βρέξει. Ομως στην αναβροχιά, οπλίζεται με τα εργαλεία του και σκάβει με όλες του τις δυνάμεις μέχρι να βρει πηγή.
Στέκεται στα δύσκολα, με υψωμένα τα χέρια και ζητάει τη βοήθεια του σύμπαντος, του Θεού, ακόμα και των νεράιδων.
Ακούγεται παράλογο; Παράτολμη η σκέψη αυτή; Μπορεί. Το σίγουρο όμως είναι πως όταν οι πανηγυρισμοί για τη διάσωση των δώδεκα παιδιών ΜΑΣ εκεί στη μακρινή Ταϊλάνδη, κινητοποίησαν με την περιπέτεια τους τη διεθνή κοινότητα και με ομόνοια και συνεργασία αλλόγλωσσων και ξένων μεταξύ τους ανθρώπων, τα παιδιά οδηγήθηκαν και πάλι στο φως, στο οξυγόνο, στις αγκαλιές, τότε δεν είναι μήτε παράτολμο μήτε παράλογο να μένει στα χείλη η λέξη Νεράιδα.
Το καλό θα νικήσει άνθρωπε. Διότι το καλό είναι ανθρώπινο. Είναι η συγνώμη των λαθών. Είναι το δάκρυ του πόνου που εμείς οι ίδιοι προκαλούμε. Και μην ξεχνάς πως σε κάθε κακό που συμβαίνει, τόσα καλά γεννιούνται από εμάς τους ίδιους. Απλά. Δεν προβάλλονται με το ίδιο ζύγι που θα οφείλαμε να τα προβάλλουμε.
Να σου πω γιατί; Διότι φίλε μου το καλό, επειδή το έχουμε μέσα μας το θεωρούμε δεδομένο.
Ξέρουμε πως θα νικήσει, οπότε δε μας νοιάζει η προβολή του. Υποσυνείδητα γίνεται αυτή η διαδικασία. Οπως υποσυνείδητα δίνουμε τις καθημερινές μάχες μας, για να αποδείξουμε πως τίποτα δε μας σταματά.
Αυτό είναι ο κόσμος μας. Αυτό είναι η Ελλάδα. Αυτό είναι η Κρήτη. Αυτό είναι η γειτονιά μας, ο κήπος μας και η αγκαλιά όταν αγκαλιάζουμε τα παιδιά μας και τα παιδιά όλου του κόσμου.
Για τους διαφωνούντες δεν με ενδιαφέρει προσωπικά, απλά και μόνο διότι γνωρίζω, ότι ακόμη και αυτοί, κρύβουν πολύ καλά μέσα τους το ΚΑΛΟ.
Απλά θέλουν να το παίξουν δυνατοί μιας και τους έμαθαν πως όταν το παίζεις κακός είσαι δυνατός.
Πλάνη φίλε μου πλάνη. Τη σφαίρα του όπλου και το βέλος της αδιαφορίας, τα σταματάει το χαμόγελο της υπομονής, της αγάπης, της επιμονής.
Τούτα ευτυχώς είναι χαρακτηριστικά του ανθρώπου… άνθρωπε.
