Πόσο πιο δυνατός γίνεται ο άνθρωπος, όταν γνωρίζει πως μαζί με άλλους, αποτελούν μία ομάδα, με στόχο και έμπνευση.
Ο στόχος στην προκειμένη περίπτωση, να σβήσει η μεγάλη και καταστροφική φωτιά στο Αμάρι Ρεθύμνου.
Η έμπνευση πως μαζί πέφτουμε μέσα στα πύρινα μέτωπα, όχι για άλλο λόγο, αλλά μόνο και μόνο για το αύριο του τόπου μας, των πατρογονικών μας σπιτιών, το σπίτι του παππού και της γιαγιάς. Για να μην καεί ο στάβλος με τις κότες και το αρνάκι, να μη γίνει στάχτη ο ελαιώνας μας, να παραμείνει η αυλή του σχολείου και της εκκλησιάς ο αυλόγυρος, ώστε στο επόμενο πανηγύρι να είμαστε πάλι όλοι μαζί.
Στις φωτιές στο Αμάρι, αγόρια και κορίτσια, ηλικίες όχι πάνω από 25, ανεβασμένοι στα αγροτικά με υδροφόρες, έτρεχαν από σπίθα σε σπίθα κι από καιόμενη ελιά σε καιόμενο στύλο της ΔΕΗ.
Δεν πολεμούσαν για να σβήσουν… Έδιναν τη μάχη για το αύριο τους, όταν δηλαδή, αυτά τα παιδιά, οι νέοι, θα είναι 60 και 70 χρονών όπως οι γέροντες κι οι γερόντισσες που το 112 τους κάλεσε να εγκαταλείψουν τα σπιτικά τους.
Έδιναν μάχη με τον άνεμο, που σαν μεθυσμένος, πότε εδώ και πότε εκεί, προσπαθούσε να κάμψει την πυγμή τους, τα νιάτα τους, ώστε πνιγμένοι από τον καπνό και μπουκωμένοι συναισθηματικά από τις δύσκολες εικόνες μιας γης σε απελπισία, ολοπόρφυρη, να αποσυρθούν και να φτάσουν σε ασφαλείς περιοχές… κι ό,τι είναι να γίνει ας γίνει.
Αμ δε… ήταν η απάντηση τους, η οποία δεν ειπωνόταν με λέξεις αλλά με τη ματιά τους. Αυτός είναι ο τόπος μου, ο τόπος μας, η γωνιά της Ελλάδας, η Κρήτη, που αν δεν προσέξουμε θα γίνει ξένη, κατακτημένη, μόνη και αδίκως έρημη από τις χαρές των νέων μας και τα τρανταχτά γέλια τους, που δεν σταματάνε ακόμα και την ώρα μιας κατά- σβεσης.
Δεν έχω κάτι άλλο να γράψω για τους εθελοντές και μία Κρήτη που δεν θέλει πολλά για να συνεχίσει περήφανα την περπατησιά της.
