Σε ερωτήματα που έχουν σχέση με το σώμα και τη σημασία της σωματικής επαφής για τον άνθρωπο, ιδίως στην εποχή της πανδημίας και στις συνθήκες απομόνωσης που αυτή προκαλεί, κλήθηκαν να απαντήσουν η Αλίκη Χιωτάκη και η Σοφία Φαλιέρου, στη συζήτηση που πραγματοποιήθηκε προχθές το βράδυ στον Δημοτικό Κινηματογράφο “Κήπος”. Τη συζήτηση, που πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του φεστιβάλ “Dance Days Chania” συντόνισε η Μυρτώ Κοντομιτάκη (Μουσειολόγος και Ιστορικός Τέχνης).
Η κουλτούρα της οθόνης και το πως διαμορφώνεται η ζωή και η προσωπικότητα των ανθρώπων υπό αυτήν τη συνθήκη ήταν ένα από τα θέματα που ανέφερε η Αλίκη Χιωτάκη (βιντεογράφος και επιμελήτρια της ενότητας Video Dance), επισημαίνοντας ότι «είναι κάτι που αναπτύσσεται εδώ και χρόνια στις μεγαλουπόλεις, όχι μόνο λόγω της πανδημίας, και σίγουρα έχει αντίκτυπο πάνω στους ανθρώπους. Για τους μεσογειακούς λαούς ωστόσο και ιδίως για τους ανθρώπους στις μικρές πόλεις, όπως η δική μας, που έχουν την τάση να αγκαλιάζονται, να φιλιούνται και να αγγίζονται σε κάθε ευκαιρία, αυτού του τύπου η αποξένωση ίσως αργήσει να φανεί. Πιστεύω ότι είναι πολύ σημαντική η σωματική επαφή για τον άνθρωπο και δεν θα έπρεπε να σταματήσουμε τις προσπάθειες συνδιαλλαγής με τους συνανθρώπους μας σε αυτό το επίπεδο. Δεν είναι δυνατόν να περιοριζόμαστε μέσα σε ένα κοινωνικό δίκτυο και να θεωρούμε ότι αυτό είναι αρκετό, να απομονωνόμαστε και να πιστεύουμε ότι εκεί μπορούμε να έχουμε φίλους… Είναι ένα όνειρο απατηλό, που δεν υφίσταται και το λέω ως ένας άνθρωπος που δουλεύει χρόνια με τα ψηφιακά μέσα. Είμαι πεπεισμένη ότι οι άνθρωποι πρέπει να προσπαθούν να συνυπάρχουν και να επικοινωνούν αυθεντικά, σωματικά».
Από την πλευρά της, η Σοφία Φαλιέρου (χορογράφος και Καλλιτεχνική διευθύντρια του φεστιβάλ Dance Days Chania), μεταξύ άλλων, τόνισε ότι «Ένα ερώτημα που καλούμαστε να απαντήσουμε είμαι το πως θα αντιμετωπίσει κανείς την επόμενη μέρα του κορωνοΐού, με τις αποστάσεις και την έλλειψη επικοινωνίας σωματικής και όχι μόνο. Ο φόβος κλειδώνει, παγώνει και κάνει τις αισθήσεις μας να υπολειτουργούν. Μέσω του φόβου και του εγκλεισμού το σώμα έχασε τον ρόλο του και αυτό ήταν πολύ εμφανές, εγώ το είδα και στις μαθήτριες της σχολής, πως είχαν χάσει την επαφή με το σώμα τους και αυτός ήταν ένας λόγος που προσπαθήσαμε να δουλέψουμε ψηφιακά, παρότι – γενικά – δεν θεωρώ ότι ο χορός μπορεί να διδαχτεί με αυτόν τον τρόπο. Είναι επίσης γεγονός ότι ο χορός υποφέρει περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη τέχνη γιατί είναι η τέχνη της εγγύτητας και της επαφής. Ωστόσο δεν πρέπει να τα βλέπουμε όλα μαύρα και δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ό,τι κι αν συμβαίνει, είμαστε πάντοτε εμείς, οι ίδιοι άνθρωποι, δεν πρέπει να χάνουμε την επαφή με τον εαυτό μας και πρέπει να κάνουμε πάντοτε ότι καλύτερο για μας».
