Τις συνέπειες της εξώσεως από τον Παράδεισο πληρώνει ακόμα ο άνθρωπος κι ας πέρασαν από τον ερχομό του Χριστού δύο χιλιάδες χρόνια.
Από φιέστες και επετείους χορτάσαμε. Πεινάμε όμως από χριστιανική ζωή. Από φιλοπατρία. Από αγάπη. Γι’ αυτό ποτέ αυτές οι φιέστες και οι επέτειοι δεν προήγαγαν την πίστη και τις θεόσδοτες αρετές. Κοσμική προβολή. Σπατάλη τρισεκατομμυρίων. Κατάφωρη εκμετάλλευση των ιερών και οσίων.
Για την έμπρακτη επιστροφή μας στον Παράδεισο και την εξορία μας, λόγω της παρακοής μας, κανένας λόγος! Βλέπετε αυτό το γεγονός δεν συμφέρει τους οργανωτές και τους χειροκροτητές αυτών των εκδηλώσεων…
Στους περισσότερους “χριστιανούς” η ακοή για την έξωση από τον Παράδεισο τους φαίνεται αστείο. Τους φαίνεται “ωσεί λήρος” ο λόγος αυτός. Εάν δε είναι και κανένας “φιλελεύθερος” θεολόγος, θα δεχθεί το πράγμα με έννοια αλληγορική, μεταφορική. Είναι παρατηρημένο ότι όσον αφορά στην Αγία Γραφή όσα μας συμφέρουν τα παίρνουμε κατά γράμμα. Το ίδιο συμβαίνει και με τους ιερούς Κανόνες. Σε όσα όμως (νομίζουμε πως) δεν μας συμφέρουν, δίνουμε αλληγορική ερμηνεία ή και τα απορρίπτουμε. Παρ’ όλα αυτά, είναι και η έξωση από τον Παράδεισο, ένα από τα γεγονότα εκείνα, που δεν επιδέχονται αλληγορική ερμηνεία, γιατί είναι αλήθεια. Η έξωση από τον Παράδεισο είναι το γεγονός του πνευματικού θανάτου του ανθρώπου, του χωρισμού του από τον Θεό διά της αμαρτίας. Το τραγικότερο δε σημείο της γνωστής αγιογραφικής διηγήσεως (Γεν. Κεφ. Γ’) είναι ότι, ενώ δόθηκε από τον Θεό στον άνθρωπο η δυνατότητα της μετανοίας μέσα στον Παράδεισο ακόμη, ο άνθρωπος δεν θέλησε να παραδεχθεί την ενοχή του.
Η πτώση, λοιπόν, του ανθρώπου υπήρξε η αιτία της ελεύσεως του Χριστού στον κόσμο. Για να μας οδηγήσει και πάλι “εκ του θανάτου εις την ζωήν”. Ο Χριστός όμως χειραγωγεί τον άνθρωπο από της οδού της μετανοίας και της ολοκληρωτικής αφοσιώσεως στον Θεό. Δυστυχώς, για τους περισσοτέρους μας έχει ισοπεδωθεί κάθε διάθεση πνευματικής ανατάσεως.
Και το χειρότερο είναι ότι δεν αρκείται ο κατ’ όνομα χριστιανισμός της εποχής μας στα έργα της ασωτίας, αλλά έχει το θράσος να απαιτεί να τα αναγνωρίσει και η Εκκλησία, ο Χριστός. Να προσαρμοστεί το Ευαγγέλιο στα γούστα και στα μέτρα του… Και δυστυχώς, τις περισσότερες φορές το πετυχαίνει…
Έτσι φθάσαμε σε μια “μακαρία” κατάσταση πνευματικού υπνωτισμού, από τον οποίο κερδισμένος βγαίνει ο διάβολος και τα όργανά του και χαμένος ο άνθρωπος. Εάν όμως γρηγορούσε ο άνθρωπος. Εάν είχε “καρδίαν νήφουσαν”, δεν θα έφθανε στα σημερινά χάλια και δεν θα μετρούσε το χρηματιστήριο και το χρήμα γενικότερα, αλλά ο άνθρωπος. Με τον πνευματικό υπνωτισμό που του επέβαλαν. Μ’ αυτή την πνευματική νάρκωση που του επέβαλαν, του αφαίρεσαν την αίσθηση της από τον Παράδεισο εξορίας του και τον οδήγησαν στη μέθη του “Παραδείσου” του εφήμερου πλουτισμού, των ναρκωτικών, της κραιπάλης και του τελικού αφανισμού του. Του πήραν από τα χέρια του το εισιτήριο της επιστροφής του στον Παράδεισο. Τον αφόπλισαν από τα όπλα “του φωτός” (Ρωμ. 13, 12) και τον έκαναν αιώνιο σκλάβο τους.
*θεολόγος – τ. λυκειάρχης
