Ας δώσουµε έναν ορισµό, λιτό, λακωνικό, κι απολύτως κατανοητό.
Ότι δηλαδή…,
«Ανθρωπισµός νοείται η Αγάπη, ο Σεβασµός, η Καλοσύνη, προς την αξία, προς την οντότητα Άνθρωπος!!»
Η έννοια βέβαια είναι γενική κατά τον Ρώµα, αλλά θα πρέπει να πούµε για τον υποκειµενικό ανθρωπισµό (Humanismus) που σηµαίνει την ανύψωση του ανθρώπου ιδανικά, µε αγωγή σώµατος, πνεύµατος και ψυχής, σε άτοµο ενάρετο, ‘‘κινούµενο’’ στα πεδία του Αλτρουισµού. Έτσι πιστεύω.
Ωραίες ερµηνείες, που ‘‘εκτείνονται’’ σε ευρύτατα ιδιώµατα ευγένειας, συµπόνιας, ευαισθησίας, σεµνότητας και ανιδιοτέλειας, που αναπτύσσονται, ανθίζουν και µυρωδίζουν ως συµπεριφορά! Ως φέρεσθαι.
…‘‘Γιορτάστηκε’’ αυτές τις ηµέρες η ‘‘Παγκόσµια Ηµέρα Ανθρωπισµού’’.
Εκείνου, που στην Ευρώπη εκδηλώθηκε τον καιρό της Αναγέννησης µε τη συµπαντική ελπίδα να ζήσει επιτέλους ο Άνθρωπος τη λύτρωσή του, από τα δεινά του µεσαιωνικού δογµατισµού και της αναλγησίας. Πρόθεσή του ν’ αναζητήσει και ν’ απαντηθεί µε το Ανθρώπινο Πρόσωπο του «Καλού καγαθού» όπως ήταν ανεβασµένο στην κλασική αρχαιότητα.
Να µην ξεχνούµε βέβαια αυτό που γνωρίζουµε όλοι. Ότι δηλαδή λόγιοι και στοχαστές, Έλληνες λόγιοι και στοχαστές, που µετά την Άλωση της Πόλης, έφυγαν για τη ∆ύση, φέρνοντας τα εκλεκτά δώρα τους… Τα ‘‘Άγια των Αγίων’’, για τον καιρό. Τα Ανθρωπιστικά ‘‘κιτάπια’’, τα οποία έδωσαν ώθηση πολύ σηµαντική σ’ αυτό το µεγαλειώδες κίνηµα για ένα καλύτερο κόσµο!!
Πολύ αργότερα, δηµιουργήθηκαν και εµπλουτίστηκαν επιστήµες ανθρωπιστικές, µε την καλλιέργεια των ελληνικών γραµµάτων και των αρχαϊκών αρετών, όπως τις άρθρωσε η Αρχαία Σκέψη.
Προσήλωση στο ∆ίκαιο θεµελιωδώς ως Αρετή βεβαίως, από την οποία απορρέει πλήθος αξιών, αλλά και δευτερογενώς η γενναιότητα, το µέτρο, το κάλλος, η αρµονία.
Το βάρος στην Εσωτερικότητα ώστε να ‘‘µεγαλώσουν’’ τα έσω, το φως τους, η ποιότητά τους!!
Ο Σκιαδόπουλος για καιρό τόνιζε πριν από τέσσερις – πέντε δεκαετίες, πως το σώµα του ανθρώπου µεγαλώνει, ολοένα και µεγαλώνει, ενώ η ψυχή του, ο νους του, δεν ακολουθούν αυτό τον ρυθµό…
…Ανθρωπιστής, ουµανιστής, αλτρουιστής… Ονοµατίζαµε στην ιδεαλιστική νιότη µας τις ωραίες µορφές που έµπαιναν στη φωτιά! Για τον αναγκεµένο, για τον Ιερό σκοπό! Για την αδικία.
Κι εκείνοι που έδωσαν τη ΖΩΗ τους σε αποστολές µιας τέτοιας Ιερότητας, ενέπνευσαν τον εορτασµό της Παγκόσµιας Ηµέρας, µε ελάχιστο ευχαριστώ, την αναφορά στη Μνήµη τους.
