Άνθρωποι και χελώνες

Μια γραφική παραθαλάσσια κωμόπολη ήταν το Κολυμπάρι στη δεκαετία του 1990. Κάποια βράδια στα τέλη Ιουλίου – αρχές Αυγούστου, στις αυλές των σπιτιών της παραλίας και στις λιγοστές ταβέρνες, τα φώτα και οι φωνές χαμήλωναν, από σεβασμό προς μια συνεπή για δεκαετίες επισκέπτρια της περιοχής, τη θαλάσσια χελώνα. Για να μπορέσουν να βρουν νεογέννητα χελωνάκια τον δρόμο τους από τη φωλιά ως τη θάλασσα, να διανύσουν απερίσπαστα τα πρώτα 30 μέτρα της ζωής τους.

Στα χρόνια που πέρασαν, το μοντέλο της τουριστικής ανάπτυξης που ακολούθησε ήταν συνεπές ως προς τη φυσιογνωμία της και σήμερα πράγματι το Κολυμπάρι παραμένει εν πολλοίς μια γραφική παραθαλάσσια κωμόπολη (ίσως λίγο πιο κοσμοπολίτικη) χωρίς πάντως να διαφέρει σημαντικά από ανάλογα μέρη στην Κρήτη, στην Ελλάδα, στην Ισπανία -ή σε κάποια άλλη «ανταγωνιστική» με όρους τουριστικής αγοράς περιοχή-.

Τώρα πια γύρω από τη φωλιά αναπτύσσονται ομπρελοκαθίσματα, τα φώτα δεν χαμηλώνουν, η ζωή συνεχίζεται κι όσο οι επισκέπτες κάθε χρονιά πολλαπλασιάζονται, τόσο η παλιά επισκέπτρια εκθρονίζεται.

Εύλογα αναρωτιέται κανείς, σε μια εποχή που χαρακτηρίζεται από ισοπεδωτική ομοιομορφία και η παγκόσμια τουριστική αγορά αναζητά αυθεντικούς προορισμούς με τη δική τους πρωτότυπη ιστορία, γιατί εμείς επιλέγουμε να στριμώχνουμε το δικό μας «μύθο» ανάμεσα σε ξαπλώστρες, αντί να κάνουμε τους επισκέπτες μας κοινωνούς στο μεγαλείο της φύσης που δίνει αξία στην παραλία μας.

Ποιος τουρίστες θα δυσανασχετούσε, ποιος θα ξεβολευόταν και ποιος δεν θα θυμόταν για πάντα, αυτήν τη μικρή παραθαλάσσια κωμόπολη στην άκρη της Ευρώπης που οι άνθρωποι σταματούν, για να περάσουν τα χελωνάκια;