■ Ο Ευτύχης Μαρκουλάκης γράφει στίχους βγαλµένους από την καθηµερινότητα
Είναι µια από τις δεκάδες µαντινάδες και τα αυτοσχέδια τραγούδια µε στίχους που σκαρφίζεται ο 95χρονος µαντιναδολόγος κ. Ευτύχης Μαρκουλάκης.
Ξέρεις, όσο έχεις τα λεφτά
όλοι σε αγαπούνε.
Όταν πεις τέλος σε αυτά,
µήτε θα σε ξαναδούνε
Παρότι πλησιάζει έναν αιώνα ζωής, τα πόδια του αντέχουν και το µυαλό του παραµένει… “ξυράφι”. Είτε τον συναντάµε στην Παλιά Πόλη είτε στην “Γεφυροπλάστιγγα” και στο ΚΤΕΛ όπου συχνάζει πάντα, θα έχει µια µαντινάδα να µας πει, κυρίως όµως να απαγγείλει τραγούδια ολόκληρα µε στίχους για τη Μάχη της Κρήτης, το χωριό του, την αγάπη, τις ανθρώπινες σχέσεις κ.α.
«Γεννήθηκα το 1929, παρότι η ταυτότητα µου λέει 1931. Ήταν ο πατέρας µου πρόεδρος της Κοινότητας τότε και µου “φαγε” δύο χρόνια» λέει χαµογελώντας καθώς συζητάµε.
Το χωριό του είναι το Μανωλιόπουλο του ∆ήµου Πλατανιά και θυµάται ότι το πρώτο τραγούδι µε στίχους- µαντινάδες που συνέθεσε αναφέρεται σε ένα γεγονός που έζησε ο ίδιος κατά τη διάρκεια της γερµανικής Κατοχής.
«Είχαν οι Γερµανοί µια αποθήκη µέσα στο χωριό µε τρόφιµα, η πόρτα ήταν κλειδωµένη µε λουκέτο. Μια µέρα εκεί που βάδιζα κοντά, βρίσκω σε ένα χαλκά µερικά κλειδιά. Τα πήρα στο χέρι µου και άρχισα να τα παίζω. Έρχεται ο αδελφός µου πιο µεγάλος και µου τα αρπάζει. “Τι θα τα κάµεις;” τον ρωτάω, “θα ανοίξω το λουκέτο των Γερµανών να πάρουµε να φάµε να γεµίσουµε τις κοιλιές µας” µου απαντάει. “Θα είσαι εσύ στον δρόµο όταν εγώ θα ανοίγω το λουκέτο και αν δεις κάποιον να πλησιάζει, θα αρχίσεις να τραγουδάς” µου λέει µετά ο αδελφός µου και έτσι έγινε. Παραφύλαγα εγώ και αυτός προσπαθούσε µε τα κλειδιά να ανοίξει το λουκέτο, αλλά χωρίς επιτυχία, δεν άνοιγαν. Πιάνει µια λίµα λοιπόν και σιγά σιγά ανοίγει το λουκέτο και µπαίνουµε µέσα και παίρνουµε κονσέρβες που ήταν γεµάτο το δωµάτιο. Τις πήγαµε στο σπίτι και ο θεός να συγχωρέσει τη µητέρα µου, έπαιρνε το λίπος της κονσέρβας µας έδινε µια κουταλιά και είχε δίπλα µας ένα κυδώνι, ένα φρούτο και δαγκάναµε ένα κοµµάτι για να πάνε όλα κάτω» αφηγείται ο κ. Ευτύχης.
Όλη την παραπάνω ιστορία στη συνέχεια µας την απαγγέλλει νεράκι, µε τη µορφή στίχων, καθώς το προσωπικό του βίωµα το έκανε τραγούδι!
Τα χρόνια πέρασαν και ο κ. Μαρκουλάκης θυµάται να δουλεύει στο χωριό ως αγρότης. «Σκάβαµε τα αµπέλια, φυτεύαµε τις ελιές, ήµουν εργατικός. Θυµάµαι να φυτεύουµε τις ελιές και πόσο δύσκολο ήταν να τις ποτίζεις, για να µεγαλώσουν. Έχω φυτέψει πολλά µουρέλα, ήταν δύσκολη δουλειά» λέει ο κ. Μαρκουλάκης που µετέπειτα µετακόµισε στα Χανιά «για µια καλύτερη ζωή. Άνοιξα καφενείο κοντά στην περιοχή του ΚΤΕΛ, έφτιαχνα σάντουιτς -τα πρώτα τότε στα Χανιά, τα µεγάλα- και τα µοίραζα µε ένα µηχανάκι από την Αλµυρίδα στον Αποκόρωνα µέχρι τη Σπηλιά στο Κολυµβάρι. Μάζευα και χόρτα και χοχλιούς, αυτές ήταν οι δουλειές µου».
Για όλες αυτές τις ιστορίες της ζωής του ο µαντιναδολόγος έχει και από ένα τραγούδι µε ποίηµα – τραγούδι µε τους στίχους τους.
ΣΤΟΝ ΧΟΡΟ
“Ήθελα να ξερα να χορεύω
για να σε χόρευα και εγώ,
να σε κρατώ από το χέρι
στον πιο θεότρελο χορό”.
«Ξέρεις πότε την έβγαλα αυτήν την µαντινάδα; Ήµουν σε ένα πανηγύρι, µαντινάδες ξέρω, αλλά δεν ήξερα να χορεύω. Καθόµουν και έρχεται µια κοπελιά, µου πιάνει τα χέρια και µου λέει έλα να χορέψουµε. Και της απαντώ µε τη µαντινάδα αυτή αµέσως, όπως τη σκέφτηκα και συµπληρώνω “ευχαριστώ, αλλά δεν ξέρω να χορεύω”. Και εγώ και άλλοι άνθρωποι παλιοί έτσι απαντούσαµε πολλές φορές µε µαντινάδες» σηµειώνει ο κ. Μαρκουλάκης.
Έχοντας συµπληρώσει τα 95 µας λέει και για τα “µυστικά” που τον κρατούν σε καλή κατάσταση. «Περπατώ πολύ, δεν καπνίζω, τρώγω καλά το πρωί, µαγειρεµένο φαγητό συνήθως, και πάντα σκόρδο! Έτσι έκαναν οι παλιοί, έτρωγαν µπόλικο σκόρδο, µπορεί να µυρίζει αλλά είναι υγιεινό» αναφέρει.
Μας αποχαιρετάει µε… τι άλλο, µε µια δική του ρίµα:
“Κρήτη µου όµορφο νησί
που µοιάζεις µε λουλούδι,
όπου να πας και να σταθείς
θα πεις ένα τραγούδι”.
Παρασκευάς Περάκης και Μιχαήλ Λαμπαθάκης κάνουν… unboxing την επικαιρότητα
